غادهٔ غادهٔ. [ دَ ] (اِخ ) جایگاهی است در شعر : فماراعهم الاّ اخوهم کأنّه بغادهٔ فتخاءالجناح تحوم .ساعدهٔبن جؤیهٔ الهذالی (از تاج العروس و معجم البلدان ).