نگارنده در نهمین شماره از این مجموعه، نظریهی 'رهاییبخشی هنر در عصر بیخانمانی تکنولوژی'، نیز ماهیت و حقیقت هنری را از دیدگاه 'مارتین هایدگر'، تبیین مینماید. به تصریح وی: 'از نظر هایدگر، آثار هنری در عالم مدرن، بیتردید بری از بیخانمانی نتوانند بود، چه در جایگاه اصلی خود مورد مشاهده و نظر قرار گیرند و یا در نمایشگاهی جمع شوند، در هر حال آواره و بیخانماناند مگر آن که هنر چونان نیروی منجی تلقی گردد. از نظر او هنر آن جا که ماهیت تکنولوژی مدرن و خطر آن یعنی بیخانمانی را به گونهای مثالی مینمایاند و متذکر میشود، به عامل رهاییبخش تبدیل میشود. در این جا مکان برای هایدگر چونان مسکن و مأوی تلقی میشود'. در مبحث 'ماهیت و حقیقت هنر' نیز دیدگاه هایدگر دربارهی شینیت اثر هنری بازگو میشود. گفتنی است هایدگر، شینیت اشیاء را از هویت مادی آنها میداند که این تعریف از شیء به عنوان ماده، صورت را نیز دربرمیگیرد. با پیوند ماده و صورت، سرانجام آن مفهومی از شیء به دست میآید که هم با اشیاء طبیعی سازگار است و هم با اشیاء مصنوعی. هایدگر برخورد متعارف با اثر هنری را شیءگونه تلقی میکند.