نگارنده به منظور معرفی پل دودمان ـ یکی از منتقدان ادبی و تفکر در عرصهی فلسفه ـ بحث خود را با طرح سوال 'چرا دودمان؟' آغاز میکند. در این بخش، وی تصریح میکند: 'او یکی از چهرههای برجسته در تاریخ اندیشهی انتقادی و مناظرات مستمر در عرصهی نقادی است. خوانشهای نوآورانه و موشکافانهی او روشنگر زوایایی از نه تنها متون ادبی بلکه مسائل مربوط به زبان، فلسفه و سیاستاند. در واقع عمدهی آنچه امروزه در مطالعات ادبی، اصول مسلم داشته میشود، حاصل آثار بنیانشکن دودمان بوده. او که نامش اغلب، ملازم شالودهشکنی است از نخستین نسل منتقدان ادبی بود که ایدههای آشکارا نظری را به عرصهی نقادی وارد کرد. از دههی 1920 تا دههی 1960، مطالعات ادبی در آمریکا و انگلستان، تحت سلطهی نقادی نو بود که خود را واجد رویکردی معقول به متون مطالعاتی میانگاشت. این نوع نقادی بر اهمیت فرم (شکل، صورت) در تقابل یا محتوا، معنا یا زمینه تاکید میگذارد و متن ادبی را یک موضوع زیباییشناختی خودکفا و مرکب از آحاد صوری میداند و همین آحاداند که متون را به آثار اعلا بدل میکنند'. سپس در بخش 'اندیشههای اساسی'، نافذترین ایدههای این اندیشمند را تشریح میکند. بخش پایانی 'پس از این اندیشهگر' نام دارد و محور بحث آن را الهامبخشیها و تاثیرگذاریهای متفکر مذکور به متفکران آتی و تاویل و تفسیرهای آثار او را تشکیل میدهد