نویسنده, کتاب را با طرح این دو سوال آغاز می کند که چگونه, خلافت عباسی با آن همه فسق و فساد و تجمل و رفاه, 524 سال تداوم داشت و تمدن اسلامی در عصری چنین آمیخته به فساد و فتور و سستی چگونه و به دست چه کسانی به وجود آمد. نویسنده سپس در طول کتاب تلاش می کند اصول سیاست و ویژگی های حکومت داری و شیوه های حکومت گری عباسیان را که موجب حکومت طولانی آنها شد, شرح دهد. بدین منظور, شاخصه های سیاست عباسیان را با این موضوعات نقد و بررسی می کند: شناخت دقیق عباسیان از اوضاع و احوال زمان خود؛ همراهی و اتحاد با علویان؛ حکمت دانی, تاکید بر مشیت بجای نقش مردم؛ تفوق طلبی و شقاوت؛ تفرقه اندازی و نفاق افکنی؛ ماکیاولیسم؛ استفاده از اتهام ها و انگ های مختلف؛ سیاست داهیانه و مزورانه مامون؛ تلاش برای مشروعیت بخشی به حکومت خویش؛ استفاده از شعارهای متناسب با شرایط و منافع خود؛ مستمسک ساختن نقش و اهمیت حرمین شریفین؛ نامگذاری ها, به ویژه با ترکیب کلمه 'الله'؛ جشن های مذهبی؛ آیین دست بوسی؛ انضباط سخت و خشک دربار خلفا همچون درگاه خسرو؛ ازدواج های مصلحتی در جهت مشروعیت بخشی؛ نقش مردانی مزور و سیاسی همچون ابن فرات؛ خطبه های عباسیان؛ القاب؛ مجلس ندامت, رواج اندیشه صوفیانه؛ استفاده از حربه مهدویت؛ اقتصاد و اتراف و افساد؛ عواید فراوان و خزائن سرشار از ثروت؛ کاخ ها؛ تجمل گرایی و نقابت دینی؛ نقش زنان ذی نفوذ؛ بردگان؛ علما و دانشمندان و متفکران.