مهاجرت

مهاجرت ايسلندى‌ها به خارج تا قبل از آغاز دهه ۱۸۷۰فقط مختص به افراد تحصيل‌کرده و يا مقامات رسمى کشور بوده است. از سال ۱۸۷۰ و به دليل رشد جمعيت در مناطق شهرى و نتيجه اقزايش بيکارى در اين مناطق و نيز رو به وخامت رفتن شرايط آب و هوايي، مهاجرت ايسلندى‌ها به خارج آغاز گرديد و اين مهاجرت در سال ۱۸۸۷ ميلادى به اوج خود مى‌رسد و با آغاز جنگ جهانى اول متوقف مى‌گردد. در سال‌هاى ۱۸۷۴ تا ۱۹۱۴ فقط بين ۱۰ تا ۱۲ هزار نفر ايسلندى‌ها محل زندگى خود را ترک کرده و به آمريکا و کانادا مهاجرت نمودند.


در فاصله جنگ جهانى نرخ مهاجرت ايسلندى‌ها به خارج به ميزان زيادى کاهش مى‌يابد و تعداد کم مهاجرت‌هاى انجام شده در طى اين سال‌ها نيز عموماً به کشورهاى اسکانديناوى و ايالات متحده آمريکا صورت مى‌گيرد. اما در سال‌هاى پس از جنگ جهانى دوم ميزان مهاجرت ايسلندى‌ها به خارج مجدداً افزايش پيدا نموده و تنها در فاصله سال‌هاى ۷۰-۱۹۶۸ به دليل افزايش بيکارى غير قابل پيش‌بينى در کشور بيش از ۴ هزار نفر براى يافتن شغل جديد به خارج از کشور و عموماً به کشورهاى اسکانديناوي، ايالات متحده آمريکا و استراليا مهاجرت مى‌نمايند که اين رقم با توجه به جمعيت کم ايسلند خود رقم قابل توجهى به حساب مى‌آمد. اين روند براى چند سالى متوقف شده اما در سال ۱۹۷۶ آمار مهاجرت ايسلندى‌ها به خارج از کشور مجدداً افزايش پيدا مى‌کند و اين روند تا سال ۱۹۸۰ همچنان ادامه پيدا مى‌نمايد. در فاصله سال‌هاى ۸۰-۱۹۷۶ تعداد ايسلندى‌هاى مهاجرت نموده به خارج به بيش از ۴ هزار نفر بالغ مى‌گردد و اين عده عموماً به سه کشور سوئد، دانمارک و نروژ که از وضعيت اقتصادى بهترى برخوردار بودند، مهاجرت مى‌نمايند.


بر اساس آخرين آمار ارائه شده در پايان سال ۱۹۹۵، بيش از بيست هزار نفر از اتباع ايسلند به صورت مهاجر در خارج از کشور به‌سر مى‌برند که از اين تعداد ۴۵۰۰ نفر در ايالات‌متحده آمريکا، ۳۵۰۰ نفر در سوئد، ۳۰۰۰ نفر در دانمارک،۱۵۰۰ نفر در نروژ و ۱،۵۰۰ نفر در کانادا زندگى مى‌کنند.


در خصوص آمار مربوط به مهاجرين خارجى ساکن ايسلند نيز بايد اشاره کرد که تعداد کل خارجيان ساکن ايسلند در پايان سال ۱۹۹۵ برابر با ۳۷۱۰ نفر بوده است که از اين تعداد ۱،۵۰۲ نفر از شهروندان ديگر کشورهاى نورديک يعنى سوئد، دانمارک، نروژ و فنلاند،۱،۰۲۷ نفر از شهروندان ديگر کشورهاى اروپايى (به ويژه آلمان)، ۷۶۲ نفر ايالات‌متحده ‌آمريکا و کانادا، ۴۰ نفر از آمريکاى لاتين و مرکزي، ۸۰ نفر از کشورهاى آفريقايي، ۲۱۴ نفر از کشورهاى آسيايى (به ويژه فيليپين) و ۸۵ نفر از منطقه اقيانوسيه بوده‌اند.

زبان

زبان ايسلندى يک زبان مستقل و متعلق به خانواده زبان‌هاى نورديک (شمال اروپا) مى‌باشد. زبان ايسلندى همانند ديگر زبان‌‌هاى منطقه شمال اروپا داراى ريشه آلمانى بوده و لغات متعددى را از زبان آلمانى عاريه گرفته است.


لازم به توضيح است که خانواده زبان‌هاى نورديک به دو گروه شرق نورديک (سوئد و دانمارک) و غرب نورديک (نروژ، ايسلند، نواحى سواحلى اسکاتلند و ايرلند و نيز جزاير فائروس و گرينلند) قابل تقسيم مى‌باشد. زبان ايسلندى متعلق به گروه زبان‌هاى غرب نورديک بوده و به زبان نوروژى نزديکتر مى‌باشد. يکى از دلايل نزديکى زبان ايسلندى به نروژي، به سابقه مهاجرت نروژى‌ها به اين کشور باز مى‌گردد. زبان‌هاى ايسلندى و نروژى در حقيقت تا قرن چهارده ميلادى تفاوت چندانى با يکديگر نداشته، اما از اين قرن به‌بعد به‌دليل تمايل ايسلندى‌ها براى داشتن يک زبان مستقل به‌خود، تفاوت اين دو زبان به ويژه در زمينه دستور زبان (گرامر) بيشتر مى‌شود.


زبان ايسلندى به شکل امروزى خود در اواخر قرن نوزده و اوايل قرن بيستم به صورت مدرن تدوين شده و امروزه در مدارس و مراکز آموزشى اين کشور تدريس مى‌گردد.