مراحل قانونگذارى در مالزى برپايه مراحل قانونگذارى پارلمان انگليس و ساير کشورهاى مشترک‌المنافع است روش يا قاعده پارلمان براساس قوانين جارى مى‌باشد.


قوانين جاري، جامع و شامل همه چيز نيستند. آنها مختصر بوده و تعدادى از آنها درباره کار پارلمان مى‌باشند. البته ممکن است در مجلس مطرح بشوند و درباره آنها تصميم‌گيرى نگردد در چنين شرايطى رئيس مجلس يا رئيس سنا با توجه به موضوع قدرت آن را دارد که قواعد و مقرراتى را ضمن قائل شدن احترام به برنامه کار پارلمان‌هاى کشورهاى مشترک‌المنافع ايجاد نمايد.


اگر يکى از نمايندگان اصلاحيه‌اى بر قواعد جارى مطرح کند توسط کميته مقررات مورد بررسى قرار مى‌گيرد. اين کميته توصيه‌هاى خود را بعداً براى تصويب به مجلس ارائه مى‌کند قانون اساسى در اين مورد براى هر يک از مجالس ترتيباتى فراهم کرده که هر يک از مجالس مى‌توانند مراحل کارى خود را با وجود آنکه تا حدودى شبيه به هم هستند تنظيم کنند. موضوعات مربوط به مجلس در هيچ دادگاهى قابل پيگيرى نمى‌باشد.


- لباس: نمايندگان و حضار در صورتى اجازه ورود به سالن مجلس را دارند که لباس ملى با کت و شلوار پوشيده باشند.


- زبان: از ۱۹۶۹ که لايحه زبان رسمى تصويب شده است زبان مالايو زبان رسمى پارلمان قرار داده شده است. اما اگر نماينده‌اى علاقه‌مند باشد که به زبان انگليسى صحبت کند با اجازه رئيس مجلس مى‌تواند نمايندگان صباح و ساراواک شامل اين قانون نمى‌شوند.


- حد نصاب: مجلس نمايندگان به استثناء رئيس ۱۵۴ عضو دارد و شرکت نمايندگان در کليه جلسات ضرورى نيست، ولى اگر نماينده‌اى شش ماه غيبت داشته باشد ممکن است مجلس کرسى او را خالى اعلام کند. يک نماينده هر وقت بخواهد مى‌تواند از نمايندگى خود استعفاء بدهد. اما چنانچه يک کرسى نمايندگى به هر دليلى خالى باشد بايد در خلال شصت روز انتخابات آن برگزار گردد.


- تصميمات پارلمان: مجلس تصميمات خود را با اکثريت آراء اتخاذ مى‌کند اما در شرايطى مانند اصلاحات مهم بر قانون اساسى يا تصويب لوايح مربوط به سلب مالکيت مالايوها از املاک تصويب دوسوم نمايندگان ضرورى است.


- مقررات مجلس: در مجلس نمايندگان رئيس مجلس مسئوليت اداره مجلس را بر عهده دارد و اعضاء ضمن رعايت قواعد و مقررات مجلس بايد خود را به طريق مناسبى با او هماهنگ نمايند. رئيس مجلس قدرت دارد نماينده‌اى که در صحبت خود بيش از اندازه وقت مجلس را گرفته اخطار بدهد و از ادامهٔ بحث او جلوگيرى کند. رئيس مجلس همچنين قدرت آن را دارد تا به عضوى که مقررات را نقض مى‌کند دستور بدهد که تا پايان يک نشست در جلسات مجلس حضور نيابد. اگر رئيس مجلس اقدام فوق را کافى تشخيص ندهد و عضو خلافکار نسبت به دستورات رئيس مجلس بى‌احترامى کند رئيس مجلس نام آن نمايند را مشخص و در اين هنگام يکى از وزراء مى‌تواند طرحى را پيشنهاد کند که نماينده موردنظر از مجلس اخراج گردد (وزراء عضو مجلس هستند) پشتيبانى يک وزير ديگر از اين طرح مجلس را موظف به رسيدگى به موضوع مى‌کند و اگر مجلس اين طرح را تصويب کند نماينده موردنظر براى بقيه دوره از عضويت مجلس اخراج مى‌گردد.


- سؤالات و استيضاح: تمام بخش‌هاى دولتى کشور مى‌توانند مورد سؤال مجلس واقع شوند مجلس نه تنها براى گرفتن اطلاعات ويژه به کار مى‌رود بلکه وضعيت و صلاحيت يک بخش ادارى دولت را نيز مشخص مى‌کند.


سؤالات به دو گروه کتبى و شفاهى تقسيم مى‌شوند. يک نماينده نبايد براى بيش از بيست سؤال شفاهى و پنج سؤال کتبى تقاضا نمايد. در هر جلسه يک ساعت براى سؤالات شفاهى در نظر گرفته شده است. در شرايطى که سؤالات، شفاهى و کتبى باشند چهارده روز قبل بايد اطلاع داده شود و تمام سؤالات براى منشى مجلس ارسال گردد تا وى آنها را اصلاح و به وزارتخانه‌هاى مربوطه ارسال کند. کليه قواعدى که در اين مورد وجود دارد بايد رعايت شود، در غير اين صورت سؤالات پذيرفته نخواهد شد. براى مثال يک سؤال نبايد شامل نام‌هاى غير ضرورى اظهارات غيرلازم باشد و نبايد راجع به پاسخ‌ها و سؤالاتى باشد که در اجلاس جارى مطرح است و يا موضوعاتى که در کميته بررسى مى‌شود و هنوز به مجلس ارائه نشده است و يا متقاضى اطلاعاتى درباره موضوعات محرمانه باشد.


- لوايح: نمايندگان لوايح پيشنهادى را براى تصميم‌گيرى در مجلس مطرح مى‌کنند اگر يک لايحه توسط يک وزير بخواهد مطرح شود بايد هفت روز قبل به مجلس اطلاع داده شود و اگر فوريت دارد بايد فوريت آن را رئيس مجلس تأييد کند و در اين صورت يک روز قبل به مجلس اطلاع داده شود. در موارد ديگر بايد چهارده روز قبل به مجلس اطلاع داده شود. لوايح ويژه‌اى نيز وجود دارند که به آنها لوايح اختتام جلسه گفته مى‌شود. اين لوايح موضوعات مشخصى را که درباره مسائل مهم مملکتى است مورد توجه قرار مى‌دهد. اين لوايح ممکن است به‌وسيله يک نماينده به جاى عضو دولت پيگيرى شود. يک چنين لايحه‌اى ممکن است بعد از مراحل قانونى که بايد در مجلس طى شود لغو مى‌گردد. البته قبل از آنکه لايحه پذيرفته شود رئيس مجلس بايد رضايت خود را از صحت، فوريت و اهميت و اينکه حداقل ۱۵ نماينده مجلس متقاضى اين لايحه هستند اعلام کرده باشد.

مراحل طرح و رسيدگى يک لايحه

در زمان مناسب منشى مجلس تعداد لوايح و افرادى را که طرح‌کننده آنها هستند، اعلام مى‌دارد. نمايندگان طرح‌کننده لايحه از جا برخواسته لايحه خود را به اطلاع رئيس مجلس جهت مطرح نمودن آن مى‌رساند و دلايل خود را نيز ذکر مى‌کند هرکدام از نمايندگان به همين ترتيب لايحه خود را مطرح مى‌کند. بعداً رئيس مجلس لايحه‌ها را قرائت نموده آن را به بحث مى‌گذارد و در اين رابطه هر نماينده حق يکبار صحبت را دارد. به‌جزء طرح‌کننده لايحه که در اين بحث مسئوليت جمع‌بندى را دارد. نهايتاً رئيس مجلس با طرح مسئله از نمايندگان مى‌خواهد که نظر خود را اعلام دارند. روش گذراندن لايحه از مجلس با روش گذراندن طرح متفاوت مى‌باشد، چنانچه لايحه‌اى از مجلس با روش گذراندن طرح متفاوت مى‌باشد، چنانچه لايحه‌اى از مجلس نمايندگان گذشت به مجلس سنا ارجاع نمى‌گردد در صورتى‌که طرح بايد در هر دو مجلس تصويب شود. چناچه لازم باشد اصلاح بعضى از قوانين توسط لايحه در مجلس نمايندگان امکان‌پذير است.