اگرچه در اين قسمت رکوردهاى ويژه‌اى از عملکرد مرور مى‌شود، تأکيد بر روند پيشرفت عملکرد است تا رکورد آنها که برحسب مسافت و زمان اندازه‌گيرى مى‌شود. رکوردهاى ويژه به سادگى از روش‌هاى اجراى آزمون، نوع وسايل مورد استفاده (اندازه و وزن آنها)، و حتى نوع لباس و کفش شرکت‌کنندگان تأثير مى‌پذيرد. بنابراين، از نظر رشدى و تکاملى بحث به تغييرات نسبى اجراء حرکت در اين دوران معطوف شده است.
دويدن
معيارهاى کمّى متداول براى اندازه‌گيرى توانايى دويدن، سرعت در يک مسافت کوتاه (نظير ۳۰ يارد يا ۴/۲۷ متر سرعت) و سرعت در يک دو چابکى است. اسپن شاد پس از مرور مطالعات مربوط به دوِ سرعت نتيجه گرفت که دو سرعت در پسران و دختران از مقدار متوسط ۴ يارد در ثانيه در سن ۵ سالگى به مقدار متوسط ۶ يارد در ثانيه (۷/۳ متر در ثانيه تا ۵/۵ متر در ثانيه) در سن ۱۳ سالگى رسيد. پسران پيشرفت خود را تا سن ۱۷ سالگى و رسيدن به ۷ يارد در ثانيه (۴/۶ متر در ثانيه) ادامه دادن، ليکن دختران در اين سال‌ها پيشرفتى نداشتند، و کمى هم نزول کردند. اين روند در قسمت الف تصوير زير ترسيم شده است. هابن استرايکر و سيفلد (۱۹۸۶) نتايج ۱۴ تحقيقى را که تا سال ۱۹۶۰ انجام گرفته و به چاپ رسيده بود باهم تلفيق کردند. قسمت ب تصوير زير آن را نشان مى‌دهد. اين مطالعات روند مشابهى را تائيد کرد، اگرچه رکوردهاى کودکان کمى سريعتر بود، اجراى دختران جوان به جاى نزول در همان سطح باقى ماند. اين پيشرفت نشان‌دهندهٔ بيشتر شدن فرصت‌هاى تمرينى آنها، بهتر شدن دستورالعمل‌ها، و وسيع‌تر شدن استقبال اجتماعى از فعاليت‌هاى ورزشى است.
طرح آزمون‌هاى دوِ چابکى با آنچه گفته شد کمى متفاوت است. دوِ چابکى علاوه بر سرعت، نياز به تغيير جهت متعدد دارد. دامنهٔ طول مسافت چنين آزمون‌هايى به نوعى بين ۱۲۰ پا تا ۴۰۰ پا (۶/۳۶ متر تا ۹/۱۲۱ متر) با تفاوت‌هايى در تعداد تغيير جهت‌ها و نوع تغيير جهت‌ها متغير است. چنين تفاوت‌هايى در تعداد و نوع تغيير جهت‌ها، باعث محدوديت مقايسهٔ مطالعات مختلف از چنين عملکردى در دوران نوجوانى و جوانى است. در دو سرعت رفت و برگشت، دونده بين دو نقطه مى‌دود و پس از رسيدن به هر نقطه تغيير جهت داده، به سمت نقطهٔ ديگر مى‌دود. نتايج تحقيقات محققان در دو سرعت رفت و برگشت ۱۲۰ پا نشان داده شده است که پسرانِ ۵ تا ۱۸ ساله پيشرفت پايدارى داشتند. زمان اجراء اين مهارت تقريباً ۱۳ تا ۱۶ ثانيه در ۵ سالگى بود که در اواسط جوانى تقريباً به ۱۰ ثانيه کاهش مى‌يافت. روند پيشرفت مهارت و امتيازها در دختران نيز مشابه بود، اگرچه بهترين زمان متوسط در اواسط جوانى حدود ۱۱ ثانيه بود (برانتا و همکاران، ۱۹۸۴). يافته‌هاى دو مطالعهٔ مقطعى يک رگرسيون، رکوردهاى دختران در سنين بلوغ را نشان مى‌دهد (American Association for Health Physical Education Recreation and Dance -AAHPERD-,1976; Campbell and Pohndorf, 1961.)، اما مطالعات بلندمدت نشان‌دهندهٔ پيشرفت در تمام سنين بوده است (برانتا و همکاران، ۱۹۸۴). پس، هر دو گروه دختران و پسران مهارت‌هاى سرعت و چابکى خود را در دوران نوجوانى و جوانى بهبود مى‌بخشند.