جالب اينکه در سنين بالا مقدار کمترى از تفاوت‌هاى موجود بين زنان و مردان به عوامل ساختمانى بدن مربوط مى‌شود که نشان‌دهندهٔ آن است که در سنين بزرگسالى هنوز عوامل ديگر نقش تعيين‌کننده‌اى در اين تفاوت‌ها دارد (تصوير زير)؛ براى مثال، عوامل روانى مى‌تواند يکى از علل ضعف عملکرد دختران باشد. برخى از دختران ممکن است در نتيجهٔ تماس با دوستان و بستگان نزديک به اين نتيجه برسند که تلاش بيشينه براى آنها ديگر ضرورتى ندارد. اين عامل به‌ويژه در آزمون‌هاى گروهى که در سال‌هاى قبل از دههٔ ۱۹۷۰ و هم‌زمان با افزايش تعداد برنامه‌هاى ورزشى دختران انجام شده است ممکن است تعيين‌کننده‌تر باشد. در مورد عوامل روانى در مباحث بعدى به تفصيل بحث خواهد شد، اما اکنون اين مطلب را به ذهن بسپاريد که چنين عواملى مى‌تواند در تفاوت‌هاى موجود در عملکرد حرکتى دختران و پسران مؤثر باشد.
فعاليت‌هاى اوقات فراغت نيز يکى ديگر از عوامل مؤثر بر تفاوت‌هاى موجود بين دو جنس يعنى دختران و پسران است. اگر دختران نوجوان در مقايسه با پسران همسن خود تمايل به فعاليت‌هاى کم تحرک و نشسته داشته باشند، آمادگى جسمانى و فرصت‌هاى تمرينى را که مى‌توان از شرکت در فعاليت‌هاى تفريحى ورزشى کسب کرد که از دست خواهند داد. همچنين مى‌دانيد که اين تفاوت‌ها در ميانگين نمرات (رکوردهاي) گروه‌هاى دختران جوان معين و مشخص است. نمرات (رکوردهاي) درون گروهى به‌طور قابل ملاحظه‌اى باهم تفاوت دارند و اجراء مهارت احتمالاً در برخى از دختران ادامه خواهد يافت. يافته‌هاى تحقيقات اخير در مورد دو و پرش دختران جوان، ممکن است نشانهٔ يک تغيير در نگرش‌هاى اجتماعى به اجراهاى حرکتى آنها باشد. تحقيقات جديدتر، بيشتر دختران را تا اواسط جوانى مورد آزمايش قرار داده است. ادامهٔ اندازه‌گير‌ها و تحقيقات در آينده به روشن شدن بسيارى از عوامل مؤثر کمک خواهد کرد.
اسمول و شوتز (۱۹۹۰) سه متغير مربوط به ساختمان بدن را اندازه‌گيرى کردند. بايد در نظر داشت که ويژگى‌هاى مشخص، قد بلندتر، ترکيب عضلانى بيشتر، و بافت عضلانى و در نتيجه قدرت بيشتر، به پسران در مقايسه با دختران در اجراى اعمال (مهارت‌هاي) مخصوصى برترى مى‌دهد. اما وضع مهارت‌هاى حرکتى که نياز به هماهنگى ظريف و دقت دارد چگونه است؟ دختران در مهارت‌هايى که نياز به سرعت و دقت در گرفتن دارد (يارمولنکو، ۱۹۳۳) و به همان نسبت در لى‌لى از پسران برتر بودند (هالورسون و ويليامز، ۱۹۸۵؛ جنکينز، ۱۹۳۰). مى‌دانيد که توماس و فرنچ (۱۹۸۵) با روش تجزيه و تحليل متا برترى دختران را در اعمال (کارهاي) مربوط به هماهنگى چشمى - حرکتى و انعطاف‌پذيرى تائيد کردند.