زبان و خط

زبان رسمى در کشور ويتنام، ويتنامى ياکوک - نگو (Quoc-Ngu) مى‌باشد. تحقيقات زبان‌شناسى که شيوه قابل اعتمادى براى تفکيک و تشخيص گروه‌هاى قومى مختلف جنوب شرقى آسيا است، مى‌تواند ريشه مختلط فرهنگى و نژادى ويتنامى‌ها را نشان دهد. ويتنامى‌ها هرچند زبان مستقل خاص خود را دارند ولى اين زبان ترکيبى از عناصر متفاوت تاى خمر، و چينى است. ويتنامى‌ها از زبان خمري، بسيارى واژه‌هاى خود را گرفتند؛ اصوات و برخى از قواعد دستور زبان تاى وارد ساختمان زبان ويتنامى شد؛ و زبان چينى که در مرحله بالاترى نسبت به زبان‌هاى ديگر بود، واژگان تکنيکي، فلسفي، ادبيات زبان ويتنامى را ايجاد کرد؛ همچنان که الفباى ويتنامى هم از چينى‌ها الهام گرفته است. اقليت خمر کشور به زبان مخصوص مون خمرى تکلم مى‌کنند. اقوام جارائى رادي(ٕRhade)، چرو، رونگ لاى علقه‌هاى زبان با زبان چام، مالائى و اندونزيائى دارند و زبان آنها از تبار آسترونزين است. اقوامى ديگر از مردم کوهستانى نظير برو، پاکوه (Pacoh)، کاتوکوآ(Cua)، هرى (Hre)، رنگائو (Rengao)، سدانگ، باه‌نار (Bahnar)، منونگ (Mnong)، مائو و استينگ (Steing) به زبان خمرى صحبت مى‌کنند که نزديکى آنها را به کامبوجى‌ها مى‌رسانند. در دوران نفوذ فرانسه، مسيونرهاى فرانسوى الفباى رومن را براى برخى از زبان‌هاى منطقه وضع کرده و برخى دستورات املائى را هم به آن اضافه کردند.

گروه‌هاى مختلف قومى شمال ويتنام مشترکات نزديک زبان با مردم جنوب چين دارند. گروه‌هاى تاى (تاى‌دام (Thai Dam)، ناى‌سياه، تاى خائو (Thai Khao) يا تاى سفيد و نونگ (Nung)) که به‌طور کلى در دهکده‌هاى اراضى مرتفع منطقه شمال زندگى مى‌کنند به زبان تائى تکلم مى‌نمايند، و اقوام ساکن اراضى بالاتر نظير مونگ و مين، زبان آنها از خانواده چينى - تبتى است.