حزب کمونيست پاکستان در ۱۹۴۸ تأسيس شد و شاخه‌اى از اين حزب در قسمت پاکستان شرقى (بنگلادش کنوني) فعاليت مى‌کرد که در ۱۹۶۸ اين شاخه تصميم گرفت به‌عنوان يک واحد مستقل عمل کند و نام خودش را حزب کمونيست پاکستان شرقى گذاشت. و پس از استقلال بنگلادش در ۱۹۷۱ به حزب کمونيست بنگلادش تغيير نام داد. ايدئولوژى اين حزب مارکسيسم - لنينيسم بود. پس از استقلال بنگلادش اين حزب از سياست‌هاى عوامى ليگ حمايت مى‌کرد. اين حزب معتقد بود کودتاى نظامى ۱۹۷۴ پيشرفت حرکت سوسياليستى را در بنگلادش متوقف کرد. اغلب رهبران اين حزب هندو هستند.


در انتخابات ۱۹۷۳ هيچ کدام از اعضاء حزب به مجلس راه نيافتند. رژيم نظامى ضياء فعاليت اين حزب را ممنوع کرد تا اينکه در ۱۹۷۸ ممنوعيت رفع شد. در آخرين انتخابات پارلمانى نيز اين حزب در ائتلاف با عوامى ليگ کرسى‌ها را در مجلس به‌دست آورد. پس از فروپاشى کانون اصلى کمونيسم جهانى در شوروي، سيف‌الدين مانيک رهبر حزب کمونيست بنگلادش ضمن اعتراف به انزواء سياسى احزاب چپ در بنگلادش آن را ناشى از دو عامل زير مى‌داند (Courier 27 Dec 1991).


۱. تبعيت کورکورانه از قطب سابق کمونيسم جهانى بدون در نظر گرفتن طبيعت زيست و محيطى خود.


۲. جزمى نگرى و برخورد دگماتيک با عقايد کمونيستى که آنها را از مردم جدا نموده و منجر به انزواء سياسى‌شان شده است.