توليدات صنعتى در ۱۹۸۱ به سطح ۸۷ درصد ۱۹۷۶ کاهش يافت و دوباره در سال‌هاى ۸۵-۱۹۸۱ روبه رشد گذاشته و ۵/۹ درصد ترقى نشان داد. هرچند پيشرفت محسوسى بود ولى اين رشد حدود ۲/۱۵ درصد در صنايع محلي، ۷/۱۹ درصد در صنايع دستى بود و صنايع تحت کنترل دولت موفقيت چندانى نداشت. برخى از صنايع به‌جاى مانده از رژيم قبلى در جنوب نياز به مواد خام و لوازم يدکى از غرب داشت. سيل پناهندگان ويتنامى هم کمبود کارگران ماهر و متخصص را بيشتر نشان داد. از طريق ديگر کمبود الکتريسته و به‌خصوص حملات هوائى ۱۹۷۵ برروى شمال که کل توليد را به سطح ۳۰۰ ميليون کيلووات رساند بر مشکلات افزود، در ۱۹۸۴ که ويتنام حدود ۴۹۳۰ ميليون کيلووات الکتريسيته توليد مى‌کند وضع بهتر مى‌شود. اين بهبودى به‌خاطر شروع به‌کار نيروگاه ۵۰۰ مگاواتى فالاى (Pha Lai) بود که با حمايت شوروى در ۱۹۸۴ تأسيس شد. با وجود اين برخى از پروژه هيدروالکتريک رودخانه سياه و هوابينه و نيز پروژه کنار رودخانه دونگ ناى (dong Nai) در شمال شهر هوشى‌مين ناتمام مانده است.


در دومين برنامه ملى، اين پروژه‌ها از اولويت خاصى برخوردار شده‌اند که نسبت به پروژه‌هاى نخستين ملى کمتر جاه‌طلبانه بود. ويتنامى‌ها به‌کمک سوئدى‌ها کوشيدند تا ۱۳۰ هزار تن کاغذ در سال توليد کنند ولى در عمل از شروع اين طرح در ۱۹۸۲، محصول ساليانه‌اى بيش از ۷۰ هزار تن (در ۱۹۸۴) حاصل نگرديد.


آلمان فدرال، ايتاليا و بلژيک هم در تدارک و بهبود توليد کارخانه نخ‌ريسى که بتواند توليدات نساجى را افزايش دهد شرکت کردند ولى طرح نتوانست به سقف بالاتر از ۳۷۰ ميليون مترمکعب تا ۱۹۸۴ دست يابد در حالى‌که ويتنام براى تأمين نيازهاى مصرفى جمعيت ۶۰ ميليونى خود حدود ۴۰۰ ميليون مترمکعب نياز دارد. و صنعت سيمان هم به‌رغم اصلاح و تکامل کارخانه سيمان بيم سون (Bim Son) نتوانست بيش از ۲۹۷ هزار تن سيمان (سال ۱۹۸۲) توليد کند.


چشم‌انداز صنايع سنگين شيميائى و فولاد روشن نيست. صنعت شيميائى کشور شامل توليد فسفات و کود نيتروژن براى هدف ۳/۱ ميليون تن تا ۱۹۸۴ برنامه‌ريزى شده بود ولى به سطح ۷۴۰ هزار تن اصلاح شد زيرا همان‌طور که در گذشته گفته شد خراب‌کارى‌هائى توسط چينى‌ها در معادن لايکا ايجاد شده که توأم با تکنولوژى خيلى ضعيف عملاً دسترسى به هدف را غيرممکن ساخت. تأکيد بر صنايع سنگين در سال‌هاى بعد از ۱۹۶۰، تأسيس کارخانه ذوب آهنى را در تاى نگوين به‌دنبال داشت که از ۱۹۶۵ شروع به‌کار کرد ولى هنوز شمش‌هاى ساخته شده را براى نورد کردن و پرداخت به چين مى‌فرستند. بعد از ۱۹۷۵ توليد آهن شمال به ۵۰ هزار تن در سال رسيد. در جنوب هم سه کارخانه کوچکتر توليد مفتول و سيم ايجاد شد که توليد سالانه آنها ۷۵ هزار تن است.


گزارش‌هاى رسمى در خصوص صنايع ويتنام به‌طور کلى نشان مى‌دهد که تا پايان ۱۹۸۳، ۲۶۶ واحد صنعتي، ۴۳۰ واحد کوچک صنعتى و تعاونى‌هاى صنايع دستى در کشور فعال بوده‌اند که حدود ۱۳۰۰۰۰ کارگر در آن کار مى‌کردند. در ۱۹۸۸ بازده صنعتى ۹% نسبت به سال قبل افزايش نشان داد. در اين سال صنايع عمده در ويتنام شامل نساجي، ماشين‌سازي، معدن، کود شيميائي، تاير، شيشه، نفت، صنايع غذائى و فولاد بوده است.


صنايع صادراتى ويتنام (صنايع سبک و دستي) شامل نخ، ابريشم، دمپائي، قلاب‌دوزى و لباس مى‌باشد. صنايع کارخانه‌اى به‌طور اعم مشتمل بر محصولات دريائي، جنگي، سيمان و محصولات معدنى نظير ذغال، آپاتيت، قلع و کروميت مى‌باشد. در شش ماهه اول ۱۹۹۱ حدود ۶۰ طرح سرمايه‌گذارى خارجى معادل ۶۳۶ ميليون دلار مورد تصويب قرار گرفته است و در پايان نيمه اول ۱۹۹۱ تعداد پروژه‌هاى سرمايه‌گذارى اجراء شده و در دست اجراء خارجى به ۲۷۴ طرح رسيده است. در مجموع در اين نيمه از ۱۹۹۱ سرمايه‌گذارى در بخش صنعت ۴/۵۲ درصد از رقم سرمايه‌گذارى ساليانه را تشکيل داده است که اين رقم در سه سال قبل ۲/۱۳ درصد بوده است. ۴۸ طرح نيز فعلاً در دست بررسى است که طرح‌هاى مهمى نظير تصفيه نفت، استخراج معادن، ساخت نيروگاه‌هاى الکتريکى، سيمان و امثالهم را شامل مى‌شود.