غفلت از سرمایه اجتماعی

برای سالهای بسیاری درك جامعه از سرمایه های خود محدود به سرمایه های فیزیكی بوده است، طبقه بندی جوامع بر حسب میزان برخورداری آنها از سرمایه های فیزیكی صورت می پذیرفت به تدریج درك از انسان، ظرفیت ها، توانایی ها و مهارت های او به عنوان یك سرمایه با ویژگیهای كاملاً متمایز و برجسته از سرمایه های فیزیكی ایجاد شده و جوامع به منبع با ارزش دیگری پی بردند كه قدرت را از بازو به فكر و از سخت افزارها به نرم افزارها و از منابع طبیعی و سرمایه های فیزیكی به كیفیت نیروی انسانی منتقل می كرد. این سرمایه استهلاك پذیر نبود و تجهیز آن، ارزش سرمایه های طبیعی و فیزیكی را نیز با رشد نمایی ارتقا می بخشید.