تعلیم و تربیت نیازمند رسانۀ تخصصی است/ چاره‌ مسائل آموزش و پرورش

خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه-معصومه قنبری*: حذف مدارس سمپاد، ممنوعیت استفاده از کتاب‌های کمک‌آموزشی، حذف کنکور، ارزشیابی توصیفی، طرح معلم تمام‌وقت و حالا هم حذف مشق شب!

هر چند وقت یک‌بار، موضوعات ریزودرشتی از این جنس تبدیل به سوژه‌های داغ رسانه‌های رسمی و غیررسمی کشور می‌شود و افرادی هم دست‌به‌قلم می‌شوند تا به‌عنوان کارشناس تربیتی یا فعال رسانه‌ای رسالت‌شان را ادا کنند!

به‌راستی در دوره و دنیای رسانه‌زدۀ امروز، چه‌طور باید مسئله‌ها را از شبه‌مسئله‌ها تمییز داد؟ آن‌ها را به دست نقدونظرهای کارشناسی سپرد؟ دربارۀ آن‌ها اندیشید و اندیشاند و به‌دور از هیاهو و جنجال‌ها به فکر راه‌کاری اثربخش بود؟

چه‌طور می‌شود زردنویسی و عوام‌اندیشی ژورنالیستی را کنار راند و زمینه را برای آزاداندیشی‌های علمی و یافتن راه‌حل‌های شدنی و دست‌یافتنی مهیا کرد؟

چگونه می‌توان اندیشمندان و صاحب‌نظران را به سیاست‌ها و رویه‌های کلان آموزش‌وپرورش حساس کرد، چاره‌جویی مسائل و نیازهای اساسی آموزش و پرورش را طلبید و آنان را به موضع کنش و واکنش فراخواند؟

آیا وادی ایمنی هست تا سیاست‌گذاری‌های آموزشی را به دور از سیاست‌زدگی‌ها به بدنۀ علمی تعلیم و تربیت جامعه پیوند زند و ظرفیت نخبگانی کشور را برای برون‌رفت از مسائل به‌کار گیرد؟

با نظر به پرسش‌های بالا، طراحی رسانۀ تخصصی و مستقل در حوزۀ آموزش و پرورش و تربیت خبرنگاران حرفه‌ای علوم تربیتی شاه‌راه است؛ شاه‌راهی که می‌تواند با امکان‌آفرینی نظرورزی‌های علمی، مسیر مسئله تا حل مسئله را هموار کند.

ما برای پاسخ به مسئله‌های حوزۀ آموزش ‌و پرورشی‌مان، گریزی نداریم تا به دامان دانش آموزش و پرورش پناه بریم؛ ازاین‌رو امروزه نیاز داریم تا از کنش‌ها و کوشش‌های اصحاب علوم تربیتی و دیدگاه‌ها و اندیشه‌های اندیشمندان، بدون سوگیری‌های سیاست‌زده و جناح‌بندی و بدون غربال‌گری‌های تنگ‌نظرانه با خبر شویم؛ نیاز داریم چالش‌ها و نیازهای به‌روز آموزش و پرورش را به صحنه بکشانیم و راه‌کارها و عملکردها را در ترازوی نقد و پرسش‌گری بگذاریم؛ نیاز داریم برای مناسبات میان متفکران و کنش‌گران و تصمیم‌گیران آموزش و پرورش طرحی نو دراندازیم.

هرچند نیازهای‌مان در این حوزه پرشمار است، بخش قابل‌توجهی از این نیازها در سایۀ شکل‌دهی و ساماندهی رسانۀ تخصصی علوم تربیتی پاسخ خواهد گرفت و در صورت پایبندی به آداب حرفه‌ای آن، می‌توان امیدوار بود از چنگ‌اندازی‌های بی‌پایه و پراکنده و گاه غرض‌آلود فراتر رفت و گامی در پیشرفت دانش آموزش و پرورش و حل مسئله‌های آموزشی و پرورشی جامعه برداشت.

اما نکته باریک‌تر زمو اینجاست؛ ناچیزشمردن شتاب تحولات رسانه‌ای، پیامدهای جبران‌ناپذیری دارد. به هر میزان که فهم راه‌اندازی و حمایت از رسانه‌های تخصصی در حوزۀ علم عقیم بماند، در گرداب شوهای رسانه‌ای فرو خواهیم رفت و از دیدن و درست پرداختن به مسائل اساسی بازخواهیم ماند.

*سردبیر پایگاه خبری رب