به گزارش ایسنا محمد هادی ایازی در یادداشت خود آورده است: «بیماریهای غیرواگیر و مرگ و میر ناشی از آنها بسیاری از شهرنشینان امروزی را درگیر خود کرده است. این بیماریها طیف گستردهای مانند دیابت، بیماریهای قلبی و عروقی، سرطانها، بیماریهای روانی و افسردگی، چاقی، ناباروری، بیماریهای تنفسی، انواع اعتیاد و وابستگیهای ناسالم را در برمیگیرد. بخش بزرگی از این بیماریها، پیامد شیوه زندگی نادرست مانند ورزش نکردن، کمتحرکی و خوردن فستفودها و غذاهای چرب، شیرین و نمکین است. آلودگیهای صوتی، هوا، آب و خاک نیز در روند افزایشی بیماریهای غیرواگیر بسیار موثر و غیرقابل چشمپوشی هستند همچنین میزان بالایی از مرگ و معلولیت ناشی از تصادفات رانندگی را به مشکلات بالا بیفزایید.
از مهمترین علتهای این وضعیت، عادت کردن به زندگی ماشینی و افزایش شمار خودروها و سلطه سوارههاست. گسترش و رشد روزافزون و ناهماهنگ شهرها، تولید خودروهای بیکیفیت و ارزانقیمت، توسعه خطوط بزرگراهی، تونلها، زیرگذر و روگذرهای شهری، عدم توسعه مطلوب ناوگانهای حمل و نقل عمومی و بسیاری عوامل دیگر، همه و همه از دلایل استفاده بیش از اندازه شهروندان از خودروها و وسایل نقلیه شخصی است. به عبارت دیگر رویکرد مدیران شهری و متولیان توسعه و مدنظر نداشتن پیوستهای زیستمحیطی و سلامت در طرحهای گوناگون توسعه منطقهای و شهری و میل مفرط همگانی به مدرن شدن! جامعه ایران را نیز به این سمت و سو کشانده است.
اکنون افسوس خوردن برای گذشته و دنبال مقصر گشتن نیز چاره این درد نخواهد بود و بررسی پیشینه و جوانب گوناگون موضوع، تنها و تنها به منظور آسیبشناسی و یافتن راهحل و درمان مناسب برای قضیه است. مانند سایر مسایل اجتماعی، رجوع به جامعه و مشارکت مردمی و یافتن راهحل از طریق گروهها و تشکلهای غیردولتی و مردمنهاد میتواند بسیار کارآمد و مفید باشد.
خوشبختانه چندسالی است که در ایران، به پیشنهاد یک گروه مردمی و دعوت ایشان، جریانی اجتماعی به نام #سه_شنبه_های_بدون_خودرو راهاندازی شده است و با دعوت از مردم، مسوولان دولتی و گروههای گوناگون میخواهد که با پیوستن به این پویش مدنی، دستِکم یک روز در هفته، سهشنبهها را بدون استفاده از خودروی شخصی و به صورت پیاده یا بهرهگیری از دوچرخه یا حمل و نقل عمومی در شهر تردد کنند. این گروه با خیل هواداران خُرد و کلان و باخِرد خود تاکنون توانسته است افراد زیادی را به سمت خود بکشاند و شهرداران شهرهایی چون اصفهان، یزد، قزوین، اراک و ... را نیز به سوی برنامهریزی برای شهرهای دوچرخهپذیر سوق دهد.
پیادهمدار و دوچرخهپذیر کردن شهرهای خرد و کلان و رفتن به سوی برنامههای کوتاه تا بلندمدت بدینمنظور و گسترش مطلوب ناوگان حمل و نقل عمومی، بیشک درمان و چاره بیهزینه بسیاری از مسایل و مشکلاتی است که در آغاز این نوشته آمد.
مسلما راهاندازی مسیرهای طولانی، مطلوب و ایمن دوچرخهسواری و پیادهمدار کردن شهر، هزینه و زمانبر است اما در درازمدت با کاهش چشمگیر هزینههای مربوط به بیماریها، تصادفات و آلودگیهای محیطی و کاستن از بار آنها، و همچنین کاهش ساخت و ساز راههای کلان و پرهزینه، چندین و چند برابر در هزینههای عمومی و خصوصی جامعه صرفهجویی خواهد شد.
۳ ژوئن برابر با ۱۳ خرداد امسال، برای نخستین بار از سوی سازمان ملل متحد به نام روز جهانی دوچرخه نامگذاری شده است و ایران به یمن مشارکتپذیری و مسوولیتپذیری مردمی و نیروهای داوطلب خویش توانسته است ماهها پیش از این تاریخ، پیشتاز و پیشآهنگ آن باشد. به هر روی این مناسبت فرخنده جهانی که نشان از پی بردن جهان به ناکارآمدبودن روندهای گذشته و بهبود شیوههای زیست و برنامهریزی دارد را گرامی میداریم و در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی نیز، دست همه فعالان این عرصه را به گرمی میفشاریم.
باشد که بتوانیم با برنامهریزی و یاری گرفتن از اندیشههای نو و پویا به سوی بهبود و اصلاح رویکردها و روشها گام برداریم. چه خوب است که در کانونهای سلامت محلات که در سراسر کشور و با مشارکت مردم در حال راهاندازی است، کانونهای ویژه دوچرخهسواری نیز شکل بگیرد و گامی دیگر به اجتماعی شدن سلامت نزدیک شویم.»
انتهای پیام
شکلگیری کانون دوچرخه در کانونهای سلامت محلات
معاون اجتماعی وزیر بهداشت با انتشار یادداشتی به مناسبت فرارسیدن روز جهانی دوچرخه پیشنهاد داده است: کانونهای ویژه دوچرخهسواری در کانونهای سلامت محلات که در سراسر کشور و با مشارکت مردم در حال راهاندازی است، شکل بگیرد.
کد
N1889308
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است