تلاش امام باقر(ع) در احیای میراث نبوی/ نقش امام در اعتلای فقه

خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه-علی کریمی: امام محمد باقر(ع) حجت پنجمین خدای متعال در قاموس اعتقادات اصح و اطهر مذهب حقه ی تشیع می باشد. اما فارق از این که آن حضرت مختص شیعیان باشد باید گفت که ایشان شخصیتی عالم تاب و جهانی است و بویژه در عالم اسلام جایگاهی والا و بی بدیل دارد. حال قطعا اینگونه شخصیتی باید برای آحاد مسلمانان در سیره گفتاری کرداری خویش ، وصایا و درس هایی داشته باشد تا امت اسلامی از هرگونه حیرت و ضلالتی بدور و بر حذر باشند.

اکنون ما به اقتضای مقال و مجال به برخی از آنها می پردازیم:

الف- تولّی و تبرّی در اصل امامت

در منابع حدیثی شیعه روایتی نقل شده است که نشان از نقش تأثیرگذار تولّی و تبرّی (دوستی با دوستان اهل بیت و دشمنی با دشمنان آنها) در سرنوشت انسان دارد:
حَکَم بن عُتَیبه می‌گوید: روزی در محضر امام باقر(ع) نشسته بودیم و اتاق نیز مملوّ از جمعیت بود، ناگهان پیرمردی که تکیه بر عصای بلندی کرده بود وارد شد؛ دم در ایستاد و گفت: سلام و رحمت خدا و برکاتش بر تو باد ای فرزند رسول خدا! و پس از آن ساکت شد.

امام باقر(ع) پاسخ داد: «و علیک السّلام و رحمة اللَّه و برکاته»

پیرمرد رو به حاضران کرده و به آنان نیز سلام داد و هم‌چنان ایستاد تا همگی جواب سلامش را دادند، آن‌گاه روی خود را به سمت امام باقر(ع) کرده گفت: ای فرزند رسول خدا! مرا نزدیک خود بنشان که به خدا سوگند من به شما و دوست‌دارانتان علاقه‌مندم. به خدا سوگند این دوستی‌ها برای دنیا نیست، و به خدا من دشمن دارم دشمنانتان را و از آنان بیزارم، به خدا این دشمنی و بیزاری به این دلیل نیست که آنان فردی از اطرافیانم را کشته باشند! به خدا سوگند من حلال شما را حلال می‌دانم و حرامتان را حرام می‌شمارم و چشم به فرمانتان دارم. قربانت گردم آیا درباره من امید