کوچ درنای « امید » به دیار « آرزوها»

خبرگزاری مهر - گروه استان‌ها: «ا مید» تک درنای سفید سیبری در حالی تالاب بین‌المللی فریدون‌کنار را ترک کرد که سال‌هاست جفت ماده خود به نام آرزو را ازدست‌داده است. تک درنای سفید سیبری ۱۹ آبان ماه امسال به تالاب‌های مازندران سفر کرد و با گرم شدن تدریجی دما، این استان را به سرزمین‌های دور ترک کرد.

 درنای سفید تنها بازمانده گله درناهای سپید سیبری است که برای چهل و یکمین سال پس از طی پنج هزار کیلومتر برای زمستان گذرانی به تالاب‌های مازندران واردشده بود و اولین بار سال ۱۳۵۳ بود که درناهای سپید سیبری در تالاب ازباران و سرخ‌رود مازندران دیده شدند و ازآن‌پس از، این خانواده هرساله به‌جز یک سال در ۱۳۸۸ برای زمستان گذارانی به تالاب‌های استان مازندران آمده‌اند.

درنای سیبری هرساله از اوایل آبان برای زمستان گذرانی وارد منطقه تالابی فریدون‌کنار می‌شود و حدود ۴ ماه از سال را تا اواسط اسفند در دامگاه‌های فریدون‌کنار، ازباران و سرخ‌رود سپری می‌کند.

وی اظهار داشت: در استان مازندران ۲۱ منطقه چهارگانه شامل ۲ پارک ملی ۳ اثر طبیعی ملی ۵ پناهگاه حیات وحش و ۱۱ منطقه حفاظت شده داریم که این مناطق به عنوان مهمترین مناطق حفظ تنوع زیستی در استان محسوب می شوند و از نظر تنوع گونه های جانوری ۵۰ درصد از پرندگان ، ۳۵ درصد پستانداران ، ۳۰ درصد خزندگان و ۵۰ درصد ماهی های کشور در استان مازندران وجود دارد.

به گزارش مهر، تلاش‌های زیاد صورت گرفته درزمینهٔ معرفی جوجه‌های پرورشی درنای سیبری که از سال ۱۳۷۴ با انتقال ۲ قطعه از ایالات‌متحده آمریکا و متعاقباً در طی سال‌های ۸۱ ، ۸۲ و ۸۵ به ترتیب با ۳ ، ۲ و ۲ قطعه از مرکز تکثیر و پرورش درنای سیبری در مرکز OKA روسیه به تالاب فریدون‌کنار که تقویت جمعیت درنای سیبری و ترکیب با درناهای وحشی برای مهاجرت به سرزمین جوجه آوری آن‌ها صورت گرفته است، متأسفانه موفقیت‌آمیز نبوده است و جوجه‌های پرورشی رهاسازی شده قادر به همراهی درنای وحشی در زمان مهاجرت برگشت نبوده‌اند.

تنها آمار ثبت‌شده از گله غربی درنای سیبری در سال‌های دور که در مسیر توقف سالیانه این‌گونه در دلتای رود ولگا در سال ۱۹۳۰ در دست است حاکی است که زمانی جمعیت آن بیش از ۲۰۰ قطعه بوده است.

مهاجرت‌های طولانی و وقایع طبیعی در مسیر مهاجرت، نرخ پایین جوجه آوری، مکانیسم‌های پیچیده تولیدمثلی در این پرنده، سن بالای بلوغ، عدم تخم‌گذاری و آشیانه سازی سالانه و نیاز به زیستگاه ویژه و اختصاصی در این پرنده عوامل اصلی کاهش طبیعی جمعیت درناهای سیبری بشمار می‌روند.