به گزارش خبرگزاری مهر، متن زیر مشروح سخنرانی آیت الله مظاهری در درس اخلاق مورخ ۲۲ مهر ماه است که از نظر می گذرد.
بسم الله الرّحمن الرّحیم
الحمدلله ربّ العالمین والصلاة والسّلام علی خیر خلقه أشرف بریته ابوالقاسم محمّد صلی الله علیه و علی آله الطیّبین الطاهرین و عَلی جمیع الانبیاء وَالمُرسَلین سیّما بقیة الله فی الأرضین و لَعنة الله عَلی اعدائهم أجمعین.
شب جمعه متعلّق به قطب عالم امکان و محور عالم وجود و واسطۀ بین غیب و شهود، یعنی حضرت ولیعصر«عجّلاللهتعالیفرجهالشّریف» است؛ اظهار ارادت کنید خدمت آقا با سه صلوات.
أیام مربوط به مولیالکونین مولا أبی عبدالله الحسین«سلاماللهعلیه» و یاورانش است، اظهار ارادت کنید خدمت امام حسین و یارانش با سه صلوات.
فصل بیست و دوّم بحث ما دربارۀ یک امر مهمی بود، و آن روابطی است که انسان با دیگران دارد. این بحث فوقالعاده از نظر سیر و سلوکیها بالاست. فصل بیست و دوم فروعی دارد و باید به طور فشرده راجع به فروعش صحبت کنم.
فرع اول رابطۀ انسان با درون خود و با روح خود است. به عبارت دیگر با عقل و وجدان اخلاقی و فطرت در عمق جان خود. مقداری در این باره صحبت کردم.
رابطۀ دوم، رابطۀ انسان با برون خود و با جسم خود است. در این باره نیز فیالجمله صحبت کردم.
رابطۀ سوم که مهمترین روابط است و بحث ناقص ماند، رابطۀ انسان با خداست. اگر انسان بتواند رابطه با خدا پیدا کند، آنگاه میرسد به جایی که به جز خدا نداند و قرآن در این رابطه بیش از صد آیه دارد. در همان آیات اول قرآن در اول سورۀ بقره آمده که: «ذٰلِکَ الْکِتَابُ لاَ رَیْبَ فِیهِ هُدًی لِلْمُتَّقِینَ، الَّذِینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ یُقِیمُونَ الصَّلاَةَ وَ مِمَّا رَزَقْنَاهُمْ یُنْفِقُونَ» [div id='ftn1']
[span dir='LTR'][۱] . البقرة، ۲ و ۳: «این است کتابی که در آن هیچ تردیدی نیست؛ [و] مایه هدایت تقواپیشگان است: آنان که به غیب ایمان میآورند، و نماز را بر پا میدارند، و از آنچه به ایشان روزی دادهایم انفاق میکنند.»
[span dir='LTR'][۲] . البقرة، ۱۸۵: « که مردم را راهبر است.»
[span dir='LTR'][۳] . النحل، ۹۷: «هر کس -از مرد یا زن- کار شایسته کند و مؤمن باشد، قطعاً او را با زندگی پاکیزهای، حیاتِ بخشیم، و مسلماً به آنان بهتر از آنچه انجام میدادند پاداش خواهیم داد.»
[span dir='LTR'][۴] . البقره، ۲۵۷: «خداوند سرور کسانی است که ایمان آوردهاند. آنان را از تاریکیها به سوی روشنایی به در میبرد.»
[div id='ftn5'][span dir='LTR'][۵] . العنکبوت، ۶۵: «و هنگامی که بر کشتی سوار میشوند، خدا را پاکدلانه میخوانند، و چون به سوی خشکی رساند و نجاتشان داد، بناگاه شرک میورزند.»
[span dir='LTR'][۶] . نهجالبلاغه، خطبه ۳: «فَصَبَرْتُ وَ فِی الْعَیْنِ قَذًی وَ فِی الْحَلْقِ شَجًا»
[div id='ftn7'][span dir='LTR'][۷] . ر.ک: مناقب امیرالمؤمنین (الکوفی)، ج ۲، ص ۸۰ تا ۸۳.
[div id='ftn8'][span dir='LTR'][۸] . نهجالبلاغه، نامه ۴۵: «أَلَا وَ إِنَّکُمْ لَا تَقْدِرُونَ عَلَی ذَلِکَ وَ لَکِنْ أَعِینُونِی بِوَرَعٍ وَ اجْتِهَادٍ وَ عِفَّةٍ وَ سَدَاد»
نظر شما چیست؟
لیست نظرات
نظری ثبت نشده است