روز نکبت سرآغاز رهایی مردم اروپا از دست صهیونیسم

در تاریخ از روز نکبت که برای فلسطینیان به عنوان شوم یاد می شود در عین حال برای اروپایی ها روز نجات از دست صهیونیست ها قلمداد می شود.
رژیم صهیونیستی یا همان غده سرطانی از زمان پیدایش نامشروع خود در منطقه به غیر از نکبت و کشتار برای مردم فلسطین و منطقه دستاوردی نداشته است؛ صهیونیست ها قبل از حضور در منطقه خاورمیانه مشکلات فراوانی برای مردم اروپا ایجاد کرده بودند و اروپایی ها با توطئه روباه پیر یا همان انگلستان برای نجات از دست صهیونیست ها توطئه مهاجرت و اسکان آنها را در سرزمینی به دور از اروپا طرح ریزی کردند که با تلاش فراوان قرعه به نام مردم مظلوم فلسطین افتاد.
اشغال فلسطین نتیجه فرآیندی بود که در سال 1897 میلادی در شهر «بال» سوئیس شروع شد و طی مراحلی با قیمومت انگلستان بر فلسطین و صدور اعلامیه شوم «بالفور» در سال 1917 میلادی مقدمات حضور صهیونیست ‌ها در فلسطین و واگذاری این سرزمین به آنها فراهم شد تا این که سازمان ملل متحد در تاریخ 29 نوامبر سال 1947 میلادی نزدیک به یک سال قبل از وقوع فاجعه اشغال فلسطین در سال 1948، قطعنامه شمار 181 خود را در مورد فلسطین صادر کرد و این کشور را میان یهودی ‌ها و عرب‌ ها تقسیم کرد.
33 کشور از جمله آمریکا و انگلیس و کشورهای اروپایی به این قطعنامه رای مثبت دادند و 13 کشور به آن رای مخالف و 10 کشور هم رای ممتنع دادند. این زمان بود که توطئه اشغال قلب جهان اسلام توسط مجامع بین ‏المللی شکل آشکارتری به خود گرفت و قطعنامه 181 در سازمان ملل مهر تأییدی بود بر وجود یک توطئه جهانی برای اشغال فلسطین و جدا کردن این منطقه مهم و حیاتی از پیکره کشورهای اسلامی و عربی و واگذاری آن به مهاجران یهودی.
برغم اینکه سیاستمداران 15 مه 1948 (26 اردیبهشت) را تاریخ شروع مصیبت ملت فلسطین می دانند، ولی درد و رنج این ملت پیش از این و در حمله گروه های ترور صهیونیستی به روستاها و شهرهای فلسطینی به منظور کشتار جمعی و ایجاد ترس و وحشت در وجود ساکنان به منظور تسهیل در کوچاندن اجباری آنها صورت گرفت.
بعد از طرح کوچاندن اجباری فلسطینیان از سرزمینشان توسط گروه های شبه نظامی صهیونیست، این روند توسط دولت جعلی رژیم صهیونیستی (از سال 1948)ادامه پیدا کرد و کوچ اجباری برای اسکان صهیونیست ها به منظور حفظ این غده سرطانی آغاز و همچنان نیز ادامه دارد.
روز نکبت باعث کوچ اجباری 800 هزار فلسطینی از روستاها و شهرهای تاریخی فلسطین به کرانه باختری، نواز غزه و کشورهای اردن، مصر، سوریه، لبنان و عراق شد و رژیم صهیونیستی در جریان اشغال فلسطین در سال 1948 حدود 531 شهر و روستای فلسطینی را نیز تخریب کرد و کشتارهایی را به راه انداخت و بر اثر آن بیش از 15 هزار فلسطینی را قتل عام کرد.
بر پایه آخرین آماری که مرکز اطلاع رسانی فلسطین در تاریخ بیست و سوم اردیبهشت سال گذشته (94) ارایه کرده، شش میلیون و یکصد هزار نفر در فلسطین اشغالی ساکن و به همین اندازه بیرون از سرزمین مادری آواره اند که از این شمار، فقط پنج میلیون و 49 هزار نفر در آژانس امدادرسانی و کاریابی برای آوارگان فلسطینی (آنروا) پرونده دارند.
پس از گذشت 68 سال از صدور قطعنامه شوم تقسیم فلسطین، قطعنامه های تبعیض آمیز سازمان ملل همچنان علیه ملت فلسطین ادامه یافته و خاطرات تلخ روزگار نکبت را بیش از پیش برای ملت ستم دیده و آواره تداعی کرد که اعدام های میدانی، بازداشت های غیر قانونی و بدون تفهیم اتهام و یورش های مکرر به مسجد الاقصی تلخی این خاطرات را دو چندان می کند.
در این میان نهادهای بین المللی نه تنها هیچ نقش سازنده ای در حمایت از ملت فلسطین نداشته اند، بلکه با اقدامات خود روز به روز باعث تشدید درد و رنج ملت فلسطین شده اند و آوارگان روز به روز امید خود را برای بازگشت به سرزمین مادریشان از دست داده اند.
نکته قابل تامل در روز نکبت این است که اروپایی ها برای نجات خود از دست صهیونیست ها، آنها را به مسلمانان تحمیل کردند تا خود از شر این جرثومه فساد در امان بمانند و دیگر دغدغه ای برای تحمل آنها در اروپا نداشته باشند.
البته جنایات و مشکلات صهیونیست ها فقط در فلسطین اشغالی و سرزمین های همچون سوریه، لبنان و مصر خلاصه نمی شود بلکه اروپا هنوز با این غده سرطانی خود ساخته در خاورمیانه و دخالت های آن در قاره سبز مدارا می کند.
خاورم/1275**1566