جشن سده تاسیس دبیرستان ماندگار فرودسی تبریز/ روزی که جوانان قدیمی از داخل و خارج کشور گردهم آمدند

به گزارش خبرنگار ایرنا، ساعت 9 و 50 دقیقه صبح است؛ برای پوشش خبری این جشن به محل دبیرستان فردوسی آمده ام؛ از درب ورودی مدرسه که وارد می شوم با خوشرویی دانش آموزان و مسوولان مدرسه به محل برگزاری مراسم راهنمایی می شوم.
حیاط مدرسه حس نوستالژیکی را به هر تازه واردی به این بنای تاریخی القا می کند؛ ساختمان های قدیمی در کنار ساختمان های جدید، نرده های سبز رنگ پنجره های طویل کلاس ها، نیمکت هایی که در کنار باغچه های کوچک در حیاط مدرسه تعبیه شده؛ مسیر را که طی می کنم در مقابل خود دیوار نقاشی شده ای را می بینیم که تصویری از مدرسه با چند دانش آموزان در آن طراحی شده است.
وارد ساختمان اصلی که سالن همایش در آن قرار دارد می شوم؛ دانش آموزان و مسوولان مدرسه با گشاده رویی و خنده بر لب به تمامی مهمانان خیرمقدم گفته و آنها را راهنمایی می کنند؛ در این قسمت، لیست هایی برای نام نویسی مهمانانی که آمده اند بصورت جداگانه لیست همکاران، فارغ التحصیلان و خانواده شهدا وجود دارد.
برای رفتن به سالن همایش که در طبقه اول قرار دارد باید پله ها را بالا روم؛ مادری را می بینم که آرام آرام و به سختی از پله ها بالا می رود، دو پله مانده به کریدور می ایستد از کنار او رد می شوم ولی یک پله که بالاتر رفتم بر می گردم تا بپرسم 'مادر جان نیاز به کمک برای بالا آمدن دارید یا نه؟' که متوجه می شوم ایستاده تا اشک هایش را پاک کند.
متوجه نگاه های کنجکاوم شده است، می گوید: ' سه فرزندم در این مدرسه درس خوانده اند و من 12 سال از عمر خود را برای پیگیری امور تحصیلی فرزندانم از پله های این مدرسه بالا و پایین آمده ام، یاد معلمان و مدیرانی افتادم که برای اعتلای فرهنگ کشورم تلاش کردند و اکنون در کنار ما نیستند یاد دوستان شهید فرزندانم افتادم ...'.
ساعت 9 و 55 دقیقه است؛ معمولا مراسم ها در تبریز با نیم ساعت تاخیر برگزار می شود و این به یک رسم تبدیل شده و به همین دلیل صندلی سالن های همایش دیرتر از موعد اعلام شده پر می شود.
با این پیش زمینه ذهنی وارد سالن همایش می شوم؛ سالنی که 550 صندلی در آن قرار دارد بیش از 400 صندلی آن پر شده است؛ مو سفیدانی که با شور و اشتیاق وصف ناشدنی در آن حضور دارند دانش آموزان و دبیرانی هستند که سال های طلایی عمر خود را در این مدرسه گذرانده اند.
دانش آموزانی که هر یک اکنون برای خود شخصیتی اجتماعی هستند؛ برخی از آنها حتی پدربزرگ نیز شده اند، چهره های سرشناسی در سالن حضور دارند که هر یک در حوزه های مختلف علمی، فرهنگی، ورزشی، اقتصادی، اجتماعی و سیاسی نام آوران این خطه هستند که در داخل و خارج کشور زندگی می کنند.
بازار گفت و گو، دیدار و روبوسی و گرفتن عکس های دو نفری و دسته جمعی گرم است؛ دوستانی که پس از سال ها همدیگر را می بییند، معلمانی که دانش آموزان برای دیدن و بوسیدن دستانشنان تشنه اند همه و همه در سالن حضور دارند.
سخنرانان این مراسم مدیرکل آموزش و پرورش استان و فرماندار شهرستان تبریز است، پس از سخنرانی آنها مراسم شاد گروه موسیقیایی سنتی 'ماهور' و سپس نوبت به رونمایی از تمبر مدرسه فردوسی و کتاب 'دبیرستان فردوسی تبریز در تاریخ و فرهنگ ایران' می رسد.
در بین برنامه ها، نماهنگی از تاریخچه این مدرسه که با عکس هایی از مدیران و معلمان دبیرستان فردوسی در آن به تصویر کشیده شده بود، پخش می شود که از ابتدا تا انتهای پخش آن دانش آموزان قدیمی مدرسه که یاد و خاطره ای از دبیران و مدیرانشان داشتند، تشویق های ممتد خود را قطع نمی کردند فضای خاص و غیر قابل توصیفی بود.
همچنین نماهنگی از عکس های دانش آموزان شهیدی که در کلاس های مختلف این مدرسه درس می خواندند ولی درس را رها کرده و برای دفاع از آرمان های رهبر کبیر انقلاب و ارزش های اسلامی راهی جبهه های جنگ حق علیه باطل شدند، به نمایش گذاشته شد؛ در این هنگام علاوه بر مادران و خواهران شهدا که در مراسم حضور داشتند چشمان همکلاسی های این شهدای بزرگوار مملو از اشک شده بود.
پروفسور فرهاد قابوسی نیز که از جمله دانش آموزان این مدرسه بود و اکنون برای شرکت در مراسم از آلمان به ایران آمده است، به عنوان نماینده از دانش آموزان مدرسه به سخنرانی پرداخت و از تاثیر دبیران خود برای توجه و دقت در علم و فلسفه گفت.
مراسم که به پایان رسید، همه دانش آموزان قدیمی مدرسه به حیاط آن آمده و در کنار معلمان خود یاد ایام قدیم کرده بودند؛ جمع های چند نفره که دور هم جمع شده بودند هریک داستان های مختلفی از روزگاران قدیمی را که در مدرسه گذرانده بودند تعریف می کردند.
موزه تعلیم و تربیت در ساختمان آجری خشتی و زیبای 'اچ' شکل ایجاد شده که وارد آن می شوم؛ راهرو پر است از عکس های نام آوران و دانش آموزان و دبیران و مدیران این مدرسه؛ سالن را نگاه می کنم برایم جالب است انگار وارد یک جمع 17 یا 18 ساله شده ام؛ شور و شوق بسیاری در میان مردان موسفیدی که سن یکی از آنها به 95 سال می رسد، حاکم است.
به عکس ها نگاه می کنند و نزدیکتر می روند تا از روی عکس های دسته جمعی خود و دوستانشان را شناسایی کنند، گاه همدیگر را با نام صدا می کردند که بیا این عکس را ببین.
در آخر سالن اتاقی بود که بر سردر آن نوشته شده بود ' کلاس خاطره ها'؛ از در که وارد می شوم سروان نیروی انتظامی را می بینم که در نیمکت های چوبی آن نشسته و با دیدن من اشک هایش را پاک میکند؛ نزدیک می شوم و پس از معرفی خود می پرسم دانش آموز این مدرسه بودید که در پاسخ می گوید: بله. در سال 1377 فارغ التحصیل شده ام و برای شرکت در این مراسم پس از سال ها به تبریز آمده ام.
می پرسم دلتان برای کلاس های درس تنگ شده است؟ که پاسخ می دهد : استاد جرم شناسی دانشگاه افسری هستم ولی شور و شوقی که در این کلاس ها تجربه کردم هیچ وقت باز نمی گردد؛ این مدرسه جایگاه ویژه ای در زندگی من داشته و دارد.
کم کم این اتاق نیز پر می شود از دبیران قدیمی و دانش آموزان مو سفید که هر یک با یاد ایام قدیم دور هم جمع می شوند و مبصر خود را صدا می کنند.
متوجه می شوم دانش آموزان دوران انقلاب هستند چرا که می گویند در آن زمان که ما در کلاس فعالیت انقلابی می کردیم مبصر در بیرون کلاس نگهبانی می داد و با آمدن فردی غیر خودی با علامت مبصر همگی سکوت کرده و مشغول درس خواندن می شدیم.
ساعت دو ظهر شده ولی هنوز نصف بیشتر این جوانان دهه های گذشته نمی توانند دل از مدرسه بکنند....
دبیرستان ماندگار 'فردوسی' تبریز نخستین دبیرستان ایران زمین محسوب می شود که یک قرن پیش به دست فرهنگیان، مدیران و معلمان سخت کوش و نام آوری مانند لقمان ادهم، میرزا تقی خان رفعت، اسماعیل امیرخیزی، میرزا باقر نطاق، ابوالقاسم فیوضات که هر یک از ستارگان بی بدیل آسمان علم، ادب و فرهنگ کشورمان محسوب می شدند، بنیان گذاشته شد.
نام ابتدایی این دبیرستان به مناسبت همزمانی افتتاح آن با میلاد باسعادت حضرت ختمی مرتبت(ص) و ورود محمدحسن میرزای ولیعهد قاجار به تبریز 'مدرسه مبارکه محمدیه' و 'مدرسه متوسطه محمدیه' بود که در سال 1313 شمسی به مناسبت زادروز فردوسی، به نام این شاعر بزرگ و پرآوازه کشورمان تغییر یافت.
دبیرستان فردوسی تبریز در مدت یک قرن فعالیت خود، بزرگان زیادی را در عرصه های مختلف علمی، ادبی، فرهنگی و سیاسی در دامن خود پرورش داده است و پرورش یافتگان مکتب دبیرستان فردوسی در طول این دهه ها نه تنها در داخل کشور، بلکه در اقصی نقاط جهان مصدر خدمات بی شماری بوده اند.
دبیرستان فردوسی تبریز در هشت سال دوران دفاع مقدس بیش از 100 شهید گلگون کفن تقدیم انقلاب و نظام کرده است.
گزارش از مینا بازگشا
6120