کرمانی: نوروز برای من یعنی دغدغه آزاردهنده مشق‌های شب عید!

مهدی محبی کرمانی نویسنده و طنزپرداز کرمانی در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره خاطراتش از آئین‌های نوروز در شهر زادگاهش کرمان در دوره کودکی خود، گفت: آن سال‌ها نوروز برای ما مترادف با این بود که صبح اول عید حتماً برویم سر مزار رفتگانمان و به خصوص از نظر مادرم، این مناسک توسط من که در سه سالگی پدرم را از دست داده بودم، دقیقاً باید اجرا می‌شد. قبرستان قدیم کرمان در آن زمان، سیدحسین بود و ما باید می‌رفتیم گنبد جبلیه و از اتوبوس پیاده می‌شدیم و این مسیر را یعنی از گنبد جبلیه تا مزار پدرم در سیدحسین، پیاده می‌رفتیم.

وی افزود: موردی که به شکلی عینی هنوز در ذهن من باقی مانده است، بهاری است که به واقع وجود داشت؛ یعنی هنوز دشت بود، کوهستان بود، خاک بود، گل و بته بود، باغ‌های کوچکی در آن اطراف بود که شکوفه‌های بادام آنها را بسیار درخشان می‌کرد. زیباترین صحنه‌ها در بهار کرمان، مواقعی بود که رگبار و باران آغاز می‌شد و آن وقت ما هم با لباس نو و کفش نو می‌بایست در گل و لای راه می‌رفتیم.

این نویسنده پیشکسوت اضافه کرد: نوروز برای من اسباب‌بازی‌هایی بود که روز عید خانواده می‌گرفتند و به ما می‌دادند و این زمانی بود که تازه ماشین‌های کوچک و توپ‌های پلاستیکی آمده بود و جذابیت‌های فوق‌العاده‌ای برای ما داشت. نوروز برای من لباس نو و دغدغه رسیدن آنها به شب عید بود چون آن زمان لباس آماده نبود و باید حتماً لباس را به خیاط می‌دادید که آن را بدوزد.

محبی کرمانی گفت: نوروز برای ما یعنی عیدی‌هایی که بزرگترها به ما می‌دادند؛ اسکناس‌های یک تومنی یا دو تومنی که آنها را از لای قرآن درمی آوردند و نوروز برای ما یعنی دغدغه آزاردهنده مشق‌های شب عید که معمولاً تا شب سیزده باقی می‌ماند و در این شب با عجله و در یک بسیج جمعی آنها را آماده می‌کردیم! خواهربزرگ‌هایمان مشق‌های ما را برایمان می‌نوشتند و بزرگترها هم مشق‌های آنها را برای آنها!

وی ادامه داد: نوروز برای ما یعنی طوفان شن؛ آن زمان هنوز اطراف کرمان و شهرهای دیگر استان، جنگل کاری نشده بود و در ماه اسفند همیشه یک طوفان شن می‌آمد و تا دو، سه روز بعد از عید ادامه داشت و این یعنی خانه تکانی‌هایی که همیشه با این شن‌های روان خراب می‌شد و ما همیشه زیر دندانهایمان شن را حس می‌کردیم. نوروز برای ما یعنی رفتن به خانه‌هایی که دوست داشتیم؛ خانه‌هایی که شاید سال تا سال فرصت نمی‌شد به دیدن اهالی آنها برویم.