آقای کامرون فقط می خواهد شلیک کند

مجلس بریتانیا بالاخره پس از مذاکرتی طولانی و نفس گیر باشرکت این کشور در جنگ سوریه موافقت کرد. بسیار خب! خوشحال باشیم!؟.سرنوشت جنگ سوریه مشخص شد؟. این موافقت که اتفاق غیر منتظره یی نبود .آنگاه که جرمی کوربین رهبر حزب کارگر روز دوشنبه گفته بود علی رغم مخالفتش با پیشنهاد نخست وزیر، اما اعضای حزبش در رای گیری را آزاد خواهد گذاشت.موضعی بی سابقه در تاریخ مجلس عوام. با این تفاوت که آقای کوربین از هم اکنون از زیر بار مسئولیت های آتی سیاسی و اخلاقی تصمیم دولت و نمایندگان موافق شانه خالی کرد.
اینکه بریتانیا تصمیم به شرکت درائتلاف جهانی علیه داعش گرفته با توجه به تاثیری که این تصمیم ممکن است روی مبارزه علیه تروریسم بگذارد چندان اهمیتی ندارد.به هر حال با توجه به اینکه شرکت بریتانیا در جنگ قرار نیست از حضور چند فروند هواپیمای بمب افکن مستقر درپایگاه سلطنتی اکروتیری قبرس و یاهمکاری اطلاعاتی فراتر رود، تاثیر این همکاری در حد هیچ است.اهمیت ابهاماتی از این دست تنها به دلیل طرح آنها از سوی جرمی کوربین نبوده و لازم هم نیست آقای نخست وزیر، مخالفان خود را متهم به حمایت از تروریسم کند.مهم این است که آقای کامرون مشخص کند ایا واقعا تغییری اساسی و مبنائی دردیدگاه های دولت نسبت به تروریسم رخ داده است؟ اگر پاسخ مثبت است برنامه و الگوی ترسیمی او چیست؟.آقای کامرون فقط اجازه شلیک بی هدف می خواست که آن را هم گرفت.
عدم مشخص بودن یک راهبرد اساسی و نیز نامشخص بودن نتایج هر گونه همکاری با ائتلاف ضد داعش و تاثیر آن بر امنیت ملی بریتانیا(3 نکته مطرح شده از سوی جرمی کوربین) اتفاقا همان نکاتی بودند که در اواخر ماه اوت سال گذشته مانع از تصویب طرح مشابهی از سوی مجلس عوام گردید.اما دولت اینک درپس فشار روانی ناشی از عملیلت تروریستی پاریس مترصد است یکبار دیگر بخت سیاسی خود را بیازماید.
در شرایط کنونی منطق آقای کامرون صرفا به این دلیل که "اگر با تروریسم و داعش در خانه خودش مقابله نکنیم، مجبوریم فردا با آنها در خیابان های لندن مقابله کنیم" دارای ایراداتی جدی در مقام دفاع است.نه به این علت که ماهیت چنین سخنی با توجه به شرایط منطقه اشتباه است بلکه به این دلیل که دولت بریتانیا در مورد مشابه یعنی حمله سال 2003به عراق در زمان تونی بلر هنوز حاضر به پذیرش مسئولیت های حقوقی و قانونی خود که در گزارش هیات تحقیق چلیکوت به آنها اشاره شده نیست.
از دیدگاه نمایندگان منتقد مانند جرمی کوربین و انگوس رابرتسون رهبر فراکسیون اقلیت حزب استقلال اسکاتلند در پارلمان و فعالان ضد جنگ، دولت تا زمانی که نتواند به بسیاری سوالات پاسخ دهد و به تبیین یک راهبرد اصولی، بلند مدت و استراتژیک در مبارزه با تروریسم خاورمیانه ایی اقدام ننماید( اقداماتی نه صرفا نظامی) تصمیم به مشارکت در جنگ آنهم از طریق هوا نه تنها مشکلی را حل نمی کند بلکه بریتانیا را درگیر با شرایط غیر قابل پیش بینی خواهد کرد. در این زمینه مخالفان به طور مشخص از 2 ضعف استدلالی دولت یاد می کنند.اول؛ به نمادین شدن بریتانیا برای تروریست ها که آقای کامرون صرفا با بیان اینکه"ما به آنها زود تر حمله خواهیم کرد" ازاین دخالت حمایت کرده اما مخالفان با توجه به تجربه عراق ؛لیبی،سومالی،افغانستان و خود سوریه قانع نشده اند .دوم در حالی که بریتانیا و ائتلاف ضد داعش در یک تقسیم بندی احمقانه تروریست ها را به 2 گروه خوب و بد تقسیم کرده اند چگونه می خواهند صفوف به قول آنها مخالفان رابین هودی 70 هزار نفری سوری راازدیگر تروریست ها جدا و متحد کنند.مشکل اصلی در جنگ سوریه بود و نبود بریتانیا نیست.
گره اصلی آنچه در سوریه با مواجه هستیم به نحوه نگرش ائتلاف ضد داعش در مبارزه با تروریسم مربوط می شود که منشاء گرفتاری های کنونی شده است.به عنوان مثال رفتار ترکیه را ببیند،گزارش روز 4شنبه سرویس اطلاعاتی آلمان در باره عربستان را بخوانید،فریادهای روز 4 شنبه نمایندگان مجلس عوام علیه عربستان و ترکیه را بشنوید. یک مقام ارشد دیپلماتیک فرانسه در مسکو که همراه اقای اولاند بود ونخواست نامش فاش شود می گوید" آقای پوتین حرف های زیادی برای گفتن داشت.اکنون باید متحدان خود را تحت فشار قرار دهیم".
اما از دید مخالفان این همه موضوع نیست. اگر قرار نیست سرنوشت جنگ نه در هوا که در زمین تعیین شود،این نیرو از کجا و چگونه تامین خواهد شد؟ رابین های سوری!!؟ آنها نشان داده اند که توانایی خوبی در اتلاف منابع و تسلیم سلاح ها به داعش داشته و معمولا رفتاری تبهکارانه دارند. اما ازآنجاکه قرار نیست نیرو های زمینی ایالات متحده، بریتانیا، فرانسه و اخیرا آلمان در جنگ زمینی شرکت کنند،بسیار خب!پس مسئولیت ان با کیست؟ اعراب محافظه کار خلیج فارس،عربستان و قطر؟آنها قرار است این نیروی تقریبا 300 تا 380 هزار نفری را تامین کنند؟خیلی خنده دار است. اما اگر اصرار دارند بهترمسئولیت آنچه را از دیگران انتظار دارند خود به عهده بگیرند.
در هر صورت حضور بریتانیا در جنگ و جنجال سیاسی آقای کامرون اقدامی اصیل و یا تعیین کننده در بحران سوریه نیست.به هر حال با این وضعیت کما کان چون گذشته حاصل ضرب هر عددی با صفردر سوریه و خاورمیانه ،همان صفر خواهد بود[email protected]