اربعین ۱۴۳۷«ما رایت الا جمیلا»را تعبیر کرد/وارثان زمین، همه آمدند

خبرگزاری مهر - حامد حسین عسکری- باز هم اربعین دیگری آمد و رفت، باز هم قدم های خسته و تاول زده بود که جا پای قدم های جابر و عطیه، ماتم زده خود را به کعبه مقصود رساندند تا با آهنگ دلدادگی به تجسم خوبی های دو عالم را در گوش جان زمزمه کنند.

باز هم اندک اندک جمع مستان آمدند و اندک اندک می پرستان رفتند، باز هم آمدند تا یک بار دیگر تعبیر «ما رایت الا جمیلا» را که دختر اسدالله الغالب در برابر فرعون زمان فریاد زد، در عمل نشان دهند و چه زیبایی و عظمتی بالاتر از دلدادگی ۱۳۷۶ ساله شیعیان و محبان آل الله، نسبت به مفسران حقیقی آیات شهادت؟

کربلا این روزها و در برابر جنون نکبت بار خوارج زمان که زمین و زمان را به خون تهدید می کنند، باز هم پذیرای جان های شیفته و دلهای سوخته مشتاقان شد؛ پیرمرد و پیرزنی که عصا زنان تن خسته و رنجور خود را به آسمانی ترین خیابان هستی«بین الحرمین» می رسانند، مادری که فرزندان قد و نیم قدش را در پی خود به سوی حرم جانان می برد، کودکی که برادرش را مشتاقانه در گهواره و کالسکه با خود به سوی مقصود می برد، جانهای شیفته ای که پس از خستگی راه دراز، در بهت دیدن گنبد و گلدسته جانان متحیر مانده اند و پاهایشان در «شارع العباس» سست شده است، آخرین فریادهای خادمان و موکب داران عاشق که زوار کوی دوست را به سوی خود فرا می خوانند تا گرد خستگی را از تن و روحشان بگیرند و فریادهای «لبیک یا حسین» و «هیهات منا الذله» که هوای گریه های بین الحرمین و آستان حسینی و عباسی را شوری حماسی می بخشد و آخر، زمزمه های «السلام علی ولی الله و حبیبه» در در نوای زیارت اربعین، حسینیان آخرالزمان.

این روزها کربلا و نجف و راه اتصال این دو نقطه نورانی عالم، باز هم جان های شیفته و چهره های آفتاب سوخته ای را در آغوش گرفت که تجسم «اسلام ناب محمدی» در برابر «اسلام آمریکایی» هستند؛ همان اسلام پابرهنگان و مستضعفان در برابر «اسلام مرفهین بی درد» که روزگاری حضرت روح الله (ره) این دو جبهه را در برابر هم ترسیم کرد و چه زیبا بیم و امید در کلام آن پیر سفر کرده به معراج موج می زد؛ آن هنگام که بشارت و امید بالندگی نهال اسلام ناب را می داد و از شجره خبیثه اسلام آمریکایی بیم می داد؛ اسلامی که امروز سردمداران آن، یک روز فتوای تکفیر می دهند و روز دیگر و در چهره دیگر خود و زیر عمامه های انگلیسی، در شیپور تفرقه و توهین می دمند.

همه آمدند؛ شیعه و سنی، پیر و جوان، مرد و زن، کودک و بزرگسال، سیاه و سفید، فقیر و غنی و فرودست و فرادست... همه آمدند تا امت واحده محمد (ص) را به تسلای دل نوه دلسوخته اش زینب کبری (س) بیاورند.

باز هم کربلا در مرکز عالم قرار گرفت تا کعبه شیدایی شود و نویدبخش بسیج جهانی مستضعفان و محرومان عالم در برابر جبهه استکبار و ارتجاع. و چه شاهدی گویاتر از چهره های نقش بسته بر پارچه ها و بنرها؟ همان هایی که «حشدالشعبی» و «الجهاد و الشهادت فخر لنا» ترجیع بند همه آنهاست و سیمای ذریه های زهرای اطهر (س) خمینی و خامنه ای و خاندان صدر و حکیم، تزیین کننده آن.

کربلا و اربعین ۱۴۳۷ آمد و رفت تا باز هم «ما رایت الا جمیلا» دخت علی مرتضی (ع) را معنی کند و نشان دهد که «ان الارض یرثها عبادی الصالحون»طت و این، سنت تغییر ناپذیر ربوبی است که مستضعفان عالم، وارثان زمین باشند و چقدر آن روز نزدیک است.