در دمشق، سوری‌ها خوش‌بین‌ هستند

«در میان هیاهوی بازار (سوق) حمیدیه دمشق، "اسحاق کرامین" ابریق (ایبریک) فروش شربتش را کناری می‌گذارد تا قدری درباره میهن زخم‌خورده‌اش سخن بگوید. اسحاق که پیراهن و پیش‌بند راه راه قرمزی به تن دارد، می‌گوید که اکنون امید دارد نوری جدید بتابد و تمام این خرابی‌ها را بپوشاند. او روزهایی را به یاد می‌آورد که گردشگران در میان جمعیت موج می‌زدند و می‌خواستند با او که لباسی به سبک دوران عثمانی به تن دارد، عکس یادگاری بیندازند.»

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، روزنامه آمریکایی لس‌آنجلس تایمز در گزارشی از خوشبینی مردم دمشق به آینده خود می‌نویسد: « در بخش قدیمی دمشق، در کوچه پس کوچه‌های منطقه "باب توما"، جومان ادلبی می‌گوید که افزایش حس اعتماد به نفس را در میان ساکنان پایتخت سوریه می‌بیند. او که یک دانشجوی عینک به چشم است، می‌گوید: "هر روز این حس بیشتر و بیشتر در من ایجاد می‌شود که مردم گمان می‌کنند که اوضاع وخیم را پشت سر گذاشته‌ایم."

مشتری‌های سوق حمیدیه در سمت مغازه‌هایی ازدحام می‌کنند که همه چیز از شیر مرغ گرفته تا جان آدمیزاد دارند؛ از لباس زنانه و زیور آلات دست‌ساز مسی گرفته تا بستنی به سبک عربی.

از خارج، اما اخبار سوریه جنگ‌زده عاری از امید است و حلقه‌ای ملال‌انگیز از اعدام، بمباران، پناهندگان گل‌آلود در حال حرکت و ابتکارات دیپلماتیکی دیده‌ می‌شود که ظاهرا راه به جایی نمی‌برند.

با این حال حتی در شرایطی که جنگ در آستانه ورود به پنجمین سال خود است، ساکنان دمشق در مصاحبه‌های خود حس خوش‌بینی خاصی دارند. افزایش قیمت‌ها و قطع برق هنجار شده و شورشیان هنوز در حومه شهر، به این سو و آن سو می‌روند و عدم اطمینان به آینده به واقعیت زندگی تبدیل شده است.

با این حال به نظر می‌رسد که خلق و خوها حتی در مقایسه با سفر چند ماه پیش، به صورت محتاطانه‌ای در پایتخت خوش‌بینانه‌تر شده است.

مداخله یک‌ماهه روسیه از طرف دولت بشار اسد، رئیس‌جمهوری سوریه روحیه بسیاری از ساکنان حامی دولت را در این منطقه که پایگاه قدرت اسد و سکونتگاه حدود پنج میلیون سوری است، تقویت کرده است. پایتخت هنوز تحت کنترل شدید دولت است. از زمان آغاز کمپین هوایی روسیه از سی‌ام سپتامبر، نیروهای وفادار در خارج از دمشق وارد فاز تهاجمی شده و اندک اندک سرزمین خود را پس می‌گیرند. حتی اکثر سوری‌های مخالف حکومت 40 ساله خاندان اسد، دولت کنونی را به چشم جان‌پناهی در مقابل شبه‌نظامیان داعش می‌بینند که آمده‌اند تا به اپوزیسیون مسلح غلبه کنند.

روز یکشنبه شورشیان در دوما که دژ شورشیان در شمال شرق دمشق است، تصاویری ویدیویی از صحنه‌های خیابانی منتشر کرده و در آنها گروگان‌های در قفس را اعضای فرقه علوی اسد معرفی ‌کردند. شورشیان می‌گویند که اسیران را به عنوان سپر انسانی در برابر حملات دولت و حملات هوایی روسیه مستقر می‌کنند که به گفته مخالفان، صدها غیرنظامی را کشته است؛ اتهامی که مسکو تکذیب می‌کند.

یکی از این نیروهای شورشی در پیام این ویدیو با اشاره به گروگان‌های علوی می‌گوید: "اگر می‌خواهید ما را با بمباران بکشید، آنها هم مثل ما می‌میرند."

گرچه فعالان اپوزیسیون مداخله روسیه را محکوم می‌کنند، اما ساکنان حامی دولت از این که نهایتا قدرتی مهم در مقابل صفی از دشمنان قدر از جمله ایالات متحده و شرکای آن که نمی‌خواهند اسد در قدرت بماند، از آنها جانبداری کرده است، هیجان زده‌اند.

یک مامور امنیتی لباس شخصی که در ایستگاه بازرسی جلیقه چرم مشکی به تن دارد، می‌گوید: "روس‌ها همانند دوست به یاری ما شتافتند و ما قدردان هستیم، اما هنوز هم باید به خودمان و خدا توکل کنیم. ما تا پایان راه می‌جنگیم." او که بیسیم خود را در دست دارد و نیروهای یونیفورم‌پوش کلاشنیکف به دست سرشان را به نشانه تایید تکان می‌دهند، افزود: "اگر لازم باشد به تنهایی می‌جنگم."

به نظر می‌رسد که بیانیه هفته گذشته کنفرانس بین‌المللی وین در حمایت از حفظ نهادهای دولتی سوریه و "وجهه سکولار" این کشور در فرو نشاندن نگرانی‌ها اثر داشته است.

هراس مداومی در پایتخت سوریه هست و آن مبتلا شدن به نوعی فروپاشی فاجعه‌بار و هرج و مرج است همانند آنچه سقوط دولت‌های خودکامه در عراق و لیبی به پشتیبانی آمریکا در پی داشت. دولت اوباما گفته است که نمی‌خواهد کشور سوریه از هم پاشیده شود.

رشای 28 ساله که فروشنده‌ای در بازار حمیدیه است، می‌گوید:‌ اینکه روسیه به ما کمک می‌کند، عالی است. واقعا مردم به ستوه آمده‌اند و می‌خواهند که این مساله تمام شود.

دوست 38 ساله او هم که مادر سه فرزند است و می‌خواهد نامش را ام ایمن بدانیم، به نشانه تایید سر تکان می‌دهد. او می‌گوید که اخیرا به همراه خانواده‌اش از منطقه غوطه تحت سلطه داعش در شرق پایتخت گریخته است. براساس گزارش‌ها، این منطقه به‌رغم خرابی‌های گسترده هنوز منزلگاه بیش از 200 هزار سوری است.

ام ایمن که در طبقه دوم مغازه لباس‌فروشی نشسته و به ازدحام مشتریان پایینی چشم دوخته، می‌گوید:‌ "هر روز زندگی در غوطه سخت‌تر می‌شد. موادغذایی گران و همه‌ چیز نایاب بود. بمباران‌ها ادامه داشت و همه چیز تحت کنترل گروه‌های مسلح بود." او می‌گوید که پسر 17 ساله‌اش ایمن به خاطر کمبود امکانات پزشکی مناسب بر اثر ابتلا به بیماری نامشخصی مرد. او می‌گوید: "مردم غوطه دیگر نمی‌توانند تحمل کنند."

هر احساس آرامشی در سوریه را نمی‌توان به مکان‌های دیگری همانند حلب در شمال سوریه نسبت داد که در آن نبردهای جدید منجر شده تا حدود دو میلیون غیر نظامی از دسترسی به کمک‌های خارجی باز بمانند. جنگ حداقل 200 هزار کشته بر جای گذاشته و بیش از چهار میلیون سوری را وادار به ترک کشور کرده است.

با این حال در دمشق حملات خمپاره‌ای و موشکی فروکش کرده است. بمبگذاری خودروها که زمانی رواج داشت، متوقف شده. ترافیک و بازارهای پر جنب و جوش و خیابان‌ها گواه از یک فضای عادی دارند؛ حتی در میان یادآوری جنگی همیشه حاضر. نیروهای نظامی مستقر در خیابان‌ها، ردیف‌های بلوک‌های بتنی و پست‌های بازرسی زیاد که عامل ترافیک می‌شوند اما به نظر می‌رسد که عاملی در کاهش حملات بوده است.

در "جرمانا" واقع در حومه جنوبی دمشق که عمدتا در دست دولت است، تدابیر امنیتی شدید و پیشروی‌های دولت در مناطق مجاور به شدت بمبگذاری‌ها و حملات مخالفان را کاهش داده است. مردم آواره از مناطق دیگر، جمعیت جرمانا را افزایش داده‌اند. بنای تاریخی‌ای به شکل قلب در یک تقاطع شلوغ عکس برخی از کشته‌شدگان از جمله کودکان را که تقریبا سه سال پیش در جریان انفجار دو خودروی بمبگذاری شده کشته شدند، به رخ می‌کشد.

نادر سالوم، مشاور املاکی که دو دوست نزدیکش را در بمباران از دست داده، می‌گوید:‌ "برخی دوستان برای کمک به ما آمدند و این چیز خوبی است. شاید این‌ها به زودی تمام شود."

در شمال غرب، در طبقه متوسط رو به بالای منطقه دومار دمشق، کودکانی از یک گروه دیده‌بانی حزب حاکم پرچم‌های سوریه را تکان می‌دهند و شعارهای وطن‌پرستانه در همایش مدرسه سر می‌دهند. دو جوان تصاویر گل‌ زده اسد و پدر مرحوم او حافظ اسد را در دست دارند.

ژولیت حسن 37 ساله که مادر دو فرزند حاضر در مراسم است و در کنار سایر والدین به تماشا نشسته و بسیاری با تلفن‌هایشان عکس می‌گیرند، می‌گوید: "الان ترس کمتری هست و مردم فعالیت‌های بیشتری انجام می‌دهند. ما در سوریه مانده‌ایم و خوشحالم که نرفتیم. فکر می‌کنم تمام کسانی که رفتند، پشیمان شوند."»

انتهای پیام