ایران و جامعه بین المللی پس از برجام

  حدود دو ماه از توافق ایران و پنج بعلاوه یک و نهایی شدن «برنامه اقدام جامع مشترک» یا همان برجام گذشت. در این مدت، و با فروکش کردن التهاب و هیجان طبیعی (عمدتا رسانه ای و در فضا و شبکه های مجازی)، تحلیل ها و اظهارنظرهایی متفاوت و بعضاً متضادی در خصوص مفاد و تاثیرات مستقیم و غیرمستقیم اجرایی شدن آن (و یا حتی تاثیر آن بر روی حوزه هایی که به ظاهر ارتباطی با روح این توافق ندارند)، مطرح شده است. مجلس ایران و کنگره آمریکا، هزاران کیلومتر دور از هم، ولی در مسیر و شرایطی مشترک، شاهد جدال مخالفان سرسخت و موافقان وفادار این توافق اند. شرایطی که از آغاز مذاکرات وجود داشت.  

مذاکرات ایران با پنج بعلاوه یک از ابتدا آماج مخالفت ها و سنگ اندازی های مخالفان سرسختی بوده است. مخالفانی که کوشیدند ابتدا مانع «تثبیت و قرار گرفتن مذاکرات در مسیر حرفه ای» شوند، پس از ناکامی در این مرحله، کوشیدند «مسیر مذاکرات» با شبهه افکنی ها و تبلیغات وسیع رسانه ای به سمت و سویی کشیده شود که شکست آن قطعی باشد، عدم موفقیت در این مرحله نیز آنها را ناامید نکرد و امیدوار بودند با وارد کردن «عناصر غیرمرتبط» با مذاکرات هسته ای، بازی جسورانه و هوشمندانه ایران را برهم زده و مانع ادامه مذاکرات شوند که در این امر نیز توفیقی نداشتند و حال پس از خلق سندی تاریخی به نام برجام، دور از ذهن نیست که ازهیچ کوششی برای «عدم اجرای» آن دریغ نکنند.  

برای بررسی نحوه تعامل و ارتباط دوسویه «جامعه جهانی (با تاکید بر نقش قدرت های بزرگ در این تعامل) و ایران» در دوره پسابرجام (شامل دو مقطع شکلگیری و اجرای آن) باید به عناصری چند بشرح زیر توجه ویژه شود. نقش و تاثیر هر یک از عناصر نیازمند بررسی های کارشناسی مفصلی است که پرداختن به آن در این سطور محدود امکانپذیر نمی باشد و هر یک می توانند خود موضوع مقاله ای جداگانه باشد:

پرداختن به این موضوع از منظر ایرانیان که جهان و در راس آن قدرت های بزرگ، در فردای اجرای برجام، چگونه با ایران تعامل خواهد کرد، از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. شاید هم اندیشی و برقرار کردن گفتگوهای کارشناسی در این حوزه بتواند اهمیت شکلگیری برجام و حیاتی بودن اجرایی شدن آن را بیش از پیش برای افکار عمومی داخلی کشورمان روشن کند و به بخش زیادی از ابهامات و دلواپسی های لایه هایی از جامعه پاسخ های در خور و شایسته بدهد. 

49308