چرا افغانستان برای آمریکا مهم است؟

جیمز بی کانینگام، یکی از مقامات ارشد شورای آتلانتیک است. رایان سی. کروکر، رئیس مدرسه خدمات دولتی و عمومی در دانشگاه "A&M" تگزاس است. هر دو مقام به عنوان سفیر آمریکا در افغانستان خدمت کرده‌اند. آن‌ها در یادداشتی که برای شبکه خبری سی ان ان نوشته‌اند، دیدگاه‌های شخصی خود را در رابطه با ارتباط آمریکا و افغانستان بیان کرده و تلاش کرده‌اند تا حضور نظامی آمریکا در افغانستان را که با ناامنی و بی ثباتی گسترده همراه بوده است، توجیه کنند و تنگنایی را دستاویز قرار داده‌اند که خود در این کشور به وجود آورده‌اند.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) این دو مقام آمریکایی نوشته‌اند: «ما در تابستان 2011 میلادی برای به عهده گرفتن ریاست سفارت آمریکا در افغانستان وارد کابل شدیم. افزایش تعداد نیروهای ارتش آمریکا در این کشور تکمیل شده بود و روند کاهش نیروها تا 100 هزار تن نیز در دستور کار قرار داشت. تعداد غیرنظامیان آمریکایی به اوج خود یعنی بیش از 1200 تن رسیده بود و دیپلمات‌ها، کارکنان غیرنظامی و مقاطعه‌کاران آمریکایی در سراسر این کشور و در شرایط بسیار سخت و خطرناک کار می‌کردند تا به مردم افغانستان در بازسازی کشورشان کمک کنند.

ما به همراه شرکای نظامی‌مان موظف شده بودیم تا استراتژی را که مسئولیت حفظ امنیت را به افغان‌ها محول می‌کرد، اجرا کنیم، ساختار بین‌المللی نظامی و حمایت توسعه‌ای بر مبنای رهبری آمریکا را ایجاد کنیم، با افغانستان درباره "همکاری استراتژیک" مذاکره کرده و آن را اجرا کنیم، به افغان‌ها در ایجاد ظرفیت ساخت زندگی بهتر و خوش آتیه تر کمک کنیم و به افغان‌ها در دستیابی به نخستین گذار سیاسی دموکراتیک از یک رئیس جمهور به رئیس جمهوری دیگر در تاریخ افغانستان یاری رسانیم. همه این‌ها در حالی صورت می‌گرفت که مساله شبه نظامی‌گری طالبان، توانایی جبران خسارت‌های آنها در افغانستان و تهدید دولت کابل مطرح بود. چهار سال بعد این استراتژی ثمر داد و بسیاری از آن اهداف یا به صورت کامل یا تا حدودی تحقق یافتند.

اما موانع، ناکامی‌ها و چالش‌های جدی بسیار همچنان وجود داشت.

نقش نظامی فعال آمریکا پایان یافته و نیروهای امنیتی افغانستان با دشمنی مشخص در حال مبارزه هستند. بله، آنها به بهبود خود ادامه خواهند داد اما همچنان نیازمند حمایت آمریکا و شرکا هستند. در همین حال دولت وحدت ملی اشرف غنی، رئیس جمهوری افغاستان به همراه عبدالله عبدالله، مدیر اجرایی این دولت علی رغم دشواری شدید و قابل پیش بینی تبدیل همکاری سیاسی به واقعیت، در حال اجرای برنامه داخلی و بین‌المللی خود هستند. دولت جدید کابل به دنبال روابط بین‌المللی قوی‌تر از جمله با پاکستان است و به نظر می‌آید که در ایجاد فرصت‌های جدید برای مذاکره جدی با طالبان درباره صلح موفق بوده است. از همه مهمتر غنی و عبدالله تعهد افغانستان به روابط با آمریکا از جمله در مبارزه با ترور و افراط گرایی خشونت آمیز را کاملا مشخص کرده‌اند.

البته هیچ یک از این‌ها نباید بدین معنا باشد که ما مشکلاتی را که افغانستان و دولتش با آن مواجه هستند، دست کم می‌گیریم. این مشکلات ترسناک و مضطرب کننده هستند. نشانه‌های اختلاف در بین شبه نظامیان طالبان پس از مرگ ملا عمر، رهبر این گروه همچنان مشاهده می‌شود. بمب گذاری‌های وحشیانه چند روز اخیر در کابل که قربانیان آن عمدتا غیرنظامیان بی‌گناه بودند، یادآوری ناخوشایندی از وحشیگری‌های طالبان هستند. اما پیشرفت همچنان حاصل می‌شود و مردم افغانستان فرصت منحصر به فرد و تاریخی برای تصاحب این لحظه و ساخت آینده خود دارند و واقعیت این است که آن‌ها فرصتی از این بهتر نه داشته‌اند و نه خواهند داشت.

البته در حال حاضر فرصتی نیز برای آمریکا وجود دارد؛ فرصتی که ما نباید آن را از دست دهیم. افغانستانی که آینده خودش را تضمین می‌کند و یکی از شرکای اسلامی در مبارزه با ترور محسوب می‌شود، دورنماهای ثبات منطقه‌ای را افزایش داده و در حفظ امنیت بین‌المللی و امنیت ما مشارکت می‌کند. این دوره حیاتی و سرنوشت ساز مشخص خواهد کرد که آیا افغانستان در مبارزه با ترور که ما را در ابتدا به این کشور کشاند و برای سال‌ها ما را گرفتار خواهد کرد، یک عامل مثبت است یا یک عامل منفی خطرناک؟

آمریکا برای آنکه در حال حاضر رو برگرداند خیلی دیر است چرا که سرمایه‌گذاری بسیاری کرده و چیزهای بسیاری در معرض خطر دارد. ناکامی افغان‌ها، برای افغانستان ویران گر، برای همسایگانش خطرناک و برای آمریکا و دیگر کشورهای جهان یک تهدید است.

هنوز برای موفقیت افغانستان دو چیز لازم و ضروری است: شکیبایی استرات‍‍‍‍‍ژیک آمریکا و حمایتش در مواقع ضروری و عملکرد مداوم و سریع دولت افغانستان در اجرای برنامه اصلاحات جاه طلبانه‌ای که اشرف غنی در جریان سفرش به آمریکا به همراه عبدالله در مارس سال گذشته میلادی مطرح کرد.

هنگامی که ما در افغانستان به نیروهای افغان کمک کرده و آن‌ها را راهنمایی می‌کنیم، شرکای بین‌المللی‌مان نیز این راه را دنبال خواهند کرد. ما معتقدیم با توجه به واقعیت‌های امنیتی در افغانستان و لزوم ادامه ماموریت مقابله با تروریسم آمریکا در این کشور، حفظ نیروهای نظامی آمریکا در افغانستان باید از آنچه که برنامه‌ریزی شده، طولانی‌تر باشد. رویدادهای اخیر این اظهارات را تایید می‌کنند. اگر آمریکا قصد ندارد امنیت خودش را با خروج عجولانه تجهیزات و ظرفیت‌هایی که همچنان برای ثبات افغانستان لازم است به خطر اندازد، کاهش تعداد نیروها از سطح کنونی باید براساس شرایط و ماموریت‌ها صورت گیرد نه تقویم.

ما مطمئنیم که مردم و دولت آمریکا این آینده نگری را خواهند داشت تا مشارکت ما در افغانستان را به عنوان بخشی از "تلاش‌های پایدار و جهانی‌مان برای مقابله با تروریسم و افراط گرایی" ببینند؛ جنگی که باید در آن پیروز شویم تا امنیت آمریکا حفظ شود.»

انتهای پیام