موانع مسیر صلح در سودان جنوبی

"یک سال و نیم از روند صلح در سودان جنوبی می‌گذرد اما روند فروپاشی این کشور هنوز متوقف نشده است."

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، جیمز کوپنال، تحلیل‌گر شبکه خبری سی ان ان در نوشته‌ای به بررسی روند صلح و فراز و نشیب‌ها و نتایج آن در سودان جنوبی پرداخته و آورده است: هنوز در سودان جنوبی سربازان، پسران جوان را مثله می‌کنند، به زن‌ها تجاوز می‌شود و میلیون‌ها تن از نقض آتش‌بس و تداوم درگیری‌ها، از این کشور می‌گریزند.

در این میان تیم میانجی‌گری از سازمان منطقه‌ای ایگاد و سایر کشورها موسوم به "ایگاد +" بر ایجاد و استقرار یک توافق صلح پایدار و امضای آن در هفدهم اوت (26 مرداد) تاکید می‌کنند.

اما با گذشت زمان فاصله بین دو طرف به نظر گسترده‌تر می‌آید. به گفته یکی از اعضای گروه شورشی این فاصله و اختلاف، بسیار زیاد است.

در اینجا و در این نوشته به برخی از این موانع در روند صلح سودان جنوبی می‌پردازیم:

"دو رقیب اصلی"

سوال اصلی این است: سالوا کر، رئیس جمهور سودان جنوبی و ریک ماچار، رهبر مخالفان این کشور که در گذشته متعهد به توقف درگیری‌ها شده بودند، به سادگی از سخن خود گذشتند و حملات علیه یکدیگر را آغاز کردند.

آیا این دو رهبر می‌دانند یا اصلا توجه می‌کنند که مردم تا چه اندازه از این درگیری‌ها رنج می‌برند؟ آیا طرفین حاضرند برای پایان دادن به جنگ دست به کاری بزنند؟

آیا موضع گیری جدی‌تر آمریکا و رهبران کشورهای منطقه تفاوتی در این وضعیت ایجاد می‌کند؟ در صورت تداوم این درگیری‌ها چه بر سر بحران رو به افزایش اقتصادی می‌آید؟

مشخص است که بسیاری از اهالی سودان جنوبی از ناتوانی رهبران در ایجاد صلح به تنگ آمده‌اند. همزمان فشارها بر رهبران سودان جنوبی رو به افزایش است. باراک اوباما، رئیس جمهور آمریکا و سایرین نسبت به عبور از ضرب‌الاجل 17 اوت و نرسیدن به توافق هشدار داده و کلیساهای سودان جنوبی نیز از کر و ماچار خواسته‌اند تا آخرین پیشنهاد صلح را بپذیرند.

"تقسیم قدرت"

پیشنهاد صلح ایگاد + به صورت گسترده در این کشور منتشر شده و مورد تاکید قرار گرفته است تا بتواند انگیزه صلح را در سودان جنوبی تقویت کند. با این حال حتی پیش از آغاز چنین مذاکراتی دولت و شورشیان شرط و شروط‌هایی را مطرح کرده بودند.

دولت از ایده وجود نیروهای سومی در کنترل و خلع سلاح‌ گروه‌های پایتخت استقبال نکرد و طرح ارائه کنترل دوفاکتوی سه استان کشور به شورشیان را نپذیرفت.

این در حالی است که شورشیان خواستار تقسیم قدرت در دولت ملی و یک سیستم فدرالی هستند.

گروه‌های مدنی سودان جنوبی همچنین از این پیشنهاد به دلیل توجه بیش از حد به تقسیم قدرت در بین نخبگان انتقاد می‌کنند و معتقدند در این پیشنهادات به اندازه کافی به مسئولیت و عدالت یا حتی حل مسائل موجود و عوامل درگیری‌ها توجه نشده است.

در حال حاضر دولت و شورشیان بر سر ساختار تقسیم قدرت به ویژه بازگشت به شرایط پیشین اختلاف نظر دارند. اما اگر ریشه‌های بروز این درگیری‌ها حل نشود، پیش بینی تداوم صلح در این کشور بسیار دشوار خواهد بود.

"همسایگان سودان جنوبی"

طی 18 ماه گذشته همسایگان سودان جنوبی نقش بسیار تعیین کننده‌ای در میانجی‌گری بین گروه‌های درگیر داشته‌اند.

اما این مساله بیشتر به دخیل بودن آنها در درگیری‌ها بر می‌گردد. اوگاندا در این میان از جمله کشورهایی است که از کر حمایت می‌کند. در مقابل ادعاهایی مبنی بر حمایت سودان از ماچار وجود دارد.

سایر کشورها از نظر نظامی در سودان جنوبی نقشی ایفا نمی‌کنند اما منافع اقتصادی مهمی در این کشور و درگیری‌های آن دارند؛ کشورهایی چون کنیا یا اتیوپی از جمله این کشورها هستند.

بنابر این می‌توان گفت، یک توافق صلح موفق به معنی ایجاد توافق بین تمامی کشورهای همسایه سودان جنوبی است.

قرار است طی این هفته نشستی درباره مساله صلح سودان جنوبی در اوگاندا برگزار شود؛ نشستی که رئیس جمهور اوگاندا طی آن میزبان روسای جمهور و مقامات کشورهای کنیا، اتیوپی و سودان خواهد بود.

"اتحادیه شورشیان"

گروه شورشی مچار همواره ائتلافی نه چندان موفق از شبه نظامیان و واحدهای مسلحی بوده است که از ارتش ملی سودان جنوبی جدا شده‌اند. بنابراین انشقاقی که طی هفته گذشته از سوی یکی از فرماندهان این شورشیان اعلام شد جای تعجب نداشت. در این میان همیشه نگرانی‌هایی درباره این موضوع وجود داشته است که آیا ماچار می‌تواند تمام جنبش‌اش را با خود همراه کند یا نه و ما اکنون در آستانه فهم این مساله هستیم.

در اینجا دو سوال کلیدی مطرح می‌شود: آیا ژنرال‌ها حمایت و قدرت کافی را دارند تا نیروی نظامی قدرتمند و مختص خود را ایجاد کنند؟ و آیا آنها می‌توانند حمایت خارجی لازم برای گسترده کردن خود را به دست آورند؟ این حمایت انتظار می‌رود که بیشتر از سوی دولت سودان ارائه شود. احتمال دیگر نیز این است که افراطیون هر دو گروه از انشقاق موجود به عنوان بهانه‌ای برای امضا نکردن توافق صلح استفاده کنند.

"تعمیق خصومت‌های قومی"

به سختی می‌توان گفت که میلیون‌ها تن از اهالی سودان جنوبی چیزی غیر از جنگ آموخته‌اند. در زمان اتحاد سودان، اول جنگ شمال و جنوب طی سال‌های 1971 -1950 و پس از آن جنگ دیگری طی سال‌های 2005 - 1983 صورت گرفت. پس از استقلال سودان جنوبی در سال 2011، تنها پس از دو سال در دسامبر 2013 جنگ داخلی دیگری آغاز شد.

متاسفانه جنگ بخشی از زندگی بسیاری از مردم سودان است. سودان جنوبی جامعه‌ای نظامی است؛ جایی که مردان مسلح سیاست را می‌گردانند. کسانی که فرماندهی افراد را برعهده دارند معمولا دارای پایگاه‌های قومی هستند و این است که جنگ داخلی سودان جنبه دیگری هم دارد: جنبه قومی.

انتهای پیام