نگرانی‌های هسته‌ای در جنوب آسیا

آمریکا و دیگر قدرت‌های جهانی نظیر چین، روسیه، انگلیس، فرانسه و آلمان باید توجه خود را بر جنوب آسیا متمرکز کنند؛ منطقه‌ای پر مناقشه و بحرانی با خطر فزاینده قدرت هسته‌ای.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، روزنامه نیویورک تایمز در مقاله‌ای تحت عنوان "نگرانی‌های هسته‌ای در جنوب آسیا" نوشت: پاکستان با سریعترین رشد در زرادخانه اتمی‌اش و با توجه به تحولات اخیر بدون تردید بزرگترین نگرانی است. نواز شریف، نخست وزیر پاکستان اخیرا توافق جدید پنج میلیارد دلاری برای خرید هشت فروند زیردریایی از چین به ارزش حدود 5 میلیارد دلار را تصویب کرد که می‌تواند به موشک‌های اتمی مجهز شود. پاکستان ماه گذشته میلادی یک موشک بالستیک را آزمایش کرد که قادر به حمل کلاهک اتمی و هدف ‌گیری هر نقطه در هند است و مشاور عالی دولت این کشور گفته است که پاکستان مصمم به ادامه توسعه فن‌آوری سلاح‌های اتمی کوتاه برد است که تنها مورد استفاده‌اش در میدان جنگ با هند است.

نیویورک تامز نوشته است: این سرمایه‌گذاری‌ها حاکی از آن است که ارتش پاکستان همچنان به هند به عنوان یک دشمن می‌نگرد و این منطق به ژنرال‌ها این توجیه را می‌دهد که دولت باید حداکثر قدرت را داشته باشد به همین دلیل حداکثر منابع ملی را طلب می‌کنند. پاکستان در حال حاضر زرادخانه‌ای با 120 کلاهک هسته‌ای دارد و انتظار می‌رود تا یک دهه آینده این تعداد را سه برابر کند. این افزایش هیچ معنی و مفهومی ندارد بخصوص آنکه زرادخانه هسته‌ای هند بالغ بر 110 سلاح هسته‌ای است و روند توسعه آن بسیار به کندی صورت می‌گیرد.

در ادامه نوشتار نیویورک تایمز آمده است: هند و پاکستان از دیرباز با یکدیگر درگیر بوده و از سال 1947 میلادی چهار جنگ را پشت سر گذاشته‌اند. نارندرا مودی، نخست‌وزیر هند با صراحت گفته است که اگر شبه‌نظامیان پاکستانی دست به حمله علیه هند بزنند - نظیر آنچه در سال 2008 و بمب‌گذاری بمبئی رخ داد، اسلام آباد باید منتظر تلافی باشد.اما اصلی‌ترین درگیری میان دو کشور در سال 1999 بوده و از آن زمان هند، تمرکز خود را بر تبدیل شدن به یک قدرت سیاسی و اقتصادی منطقه متمرکز کرده است.

نیویورک تایمز در ادامه آورده است: پاکستان در ناآرامی و آشوب عمیق‌تری فرو رفته و با فروپاشی اقتصادی، تضعیف نهادهای سیاسی و از همه مهم‌تر اقدامات شبه‌نظامی‌گری طالبان که با هدف سرنگونی دولت صورت می‌گیرد، تهدید شده است. تجهیزات پیشرفته نظامی همچون زیردریایی‌های جدید، موشک‌های میان‌برد «شاهین 3» با بردی برابر با 1700 مایل و تسلیحات اتمی تاکتیکی کوتاه‌برد، جزئی از استفاده نظامی در اقدامات دفاعی علیه چنین تهدیدهایی است. شاید بهتر است پاکستان به جای صرف میلیاردها دلار هزینه برای این سیستم‌ها در بخش بهداشت، آموزش و پرورش و ایجاد شغل برای مردم سرمایه‌گذاری کند. به علاوه ارتش پاکستان به شدت به زرادخانه اتمی وابسته شده چراکه اسلام‌آباد نمی‌تواند ارتشش را از نظر تعداد و مهارت به پای نیروهای معمولی هند برساند. پاکستان این گزینه را برای خود قرار داده که در یک رویارویی حتی مقابل نیروهای معمولی از تسلیحات اتمی استفاده کند. اضافه شدن تسلیحات اتمی تاکتیکی کوتاه‌برد که می‌تواند اهداف خود را به سرعت نابود کند، این خطر را تشدید می‌کند.

در پایان این مقاله آمده است: با این حال پاکستان تنها تهدید بالقوه برای بی‌ثباتی منطقه نیست. چین که پاکستان را یکی از متحدان خود و هند را تهدیدی بالقوه می‌داند، به تقویت زرادخانه اتمی خود ادامه می‌دهد و این در حالی است که تمامی این سه کشور برنامه‌های خود برای استقرار تسلیحات اتمی در اقیانوس هند را پیش می‌برند.

این وضعیتی نیست که قدرت‌های بزرگ جهان بتوانند آن را نادیده بگیرند.

انتهای پیام