روحانی و "تازه به دوران رسیده ها"...

در مراسم شانزده ی آذر در جمع دانشجویان ریاست جمهوری در کنار ارائه ی روحیه ی مثبت و گرم کردن فضای سرد دانشجویی از "تازه به دوران رسیده ها" نام بردند؛ همانهایی که درس زندگی را از دیدگاه خودشان خوب یاد گرفته اند ! نقاب انقلاب و دلسوزی از آن را به چهره می زنند و با های و هویی ساختگی برای خود دم و دستگاهی به هم می زنند تا به "منافع زودگذرشان" برسند.

قیمت این منفعت طلبی هر چه می خواهد باشد؛اصلا برایشان مهم نیست. چنان قلب ماهیّت می کنند که انگار نه انگار عده ی زیادی در این مسیر از نا امیدی و پریشانی روزگار، به خاک سیاه می نشینند !

این" تازه به دوران رسیده ها" همانهایی هستند که هر مقدار بین مردم و حکومت فاصله بیاندازند منافع خود را بیشتر تضمین شده می یابند .

 اگر نامی از خدا و پیغمبر خدا می برند قبل از به کار بردن هر نام اول به فکر نانشان هستند و میزان اعتباری که از این بازیگری به دست می آورند.

"تازه به دوران رسیده ها" افراد کم سن وسال و جوان،  نیستند؛ بلکه میانسالان و سالخوردگانی هستند که در مسیر انقلاب نه تنها نقشی ایفا نکرده اند، که چه بسا بر طبل مخالفت نیز می کوفتند و امروز بیشترین منفعت را از انقلاب و دستاوردهایش می برند و گاه در این سرخوشی و سرمستی، کارشان به جایی می رسد که نه تنها جایگاه و حرمتی برای مردم قائل نیستند که به توهین و دشنام  آنان هم  می پردازند و ابایی ندارند.همان مردمی که در لوای رهبری انقلاب حماسه ها آفریدند و امام امت خود را خدمتگزار آنان می دانست.

دیدگاه" تازه به دوران رسیده ها" این است که مردم وظیفه دارند در مقابل خواسته هایشان سر تسلیم فرو آورند و اگر مثلأ در انتخابات، کاندیدایی را معرفی کردند و اقبالی از طرف مردم نشان داده نشد آن مردم نه تنها لایق هر مذمتی هستند که لیاقت داشتن رهبری نظام را هم ندارند و شاهد این مدعا را هم خود خدا می دانند و بس!؟.

"تازه به دوران رسیده ها" حافظه ی خوبی ندارند به همین خاطر خیلی زود فراموش می کنند و برای پر کردن این فضای خالی در مغزشان؛ به تخیلات خود پناه می برند و آنچه را می پندارند، واقعیت می دانند ؛به همین خاطر چنان غرق در سرمستی منافع دزدیده از مردم می شوند که انگار آنان تافته ی جدا بافته بوده و جز خودشان و اطرافیانشان هیچ کس دیگر نه اندیشه ای دارد و نه حق آن را .

 به گمان خودشان هر چه هست متعلق به این"تازه به دوران رسیده ها" و خانواده ی آنان است و در خیال خود می پندارند که دوام روزگار خوششان مداوم و همیشگی است غافل از آنکه قبل از آنان بسیار بوده اند کسانی که در همین گرداب نیستی فرو رفته اند و امروز نه نامی از آنان مانده است و نه نشانی.

شاید سیف فرغانی شاعر قرن هفتم برای "تازه به دوران رسیده ها" ی زمان خودش این ابیات را سروده است؛ تا "تازه به دوران رسیده ها"ی دوران بعد عبرت بگیرند و آویزه ی گوش خود کنند،البته اگر گوشی برای شنید ن باقی مانده باشد:

هم مرگ بر جــــــــــــهان شما، نیز بگذرد    ///   هم رونق زمـــــــــــــان شما، نیز بگذرد

در مملکت چو غرّش شیران، گذشت و رفت   ///   این عو عو سگان شــــــــما، نیز بگذرد

زین کاروانسرای، بســــــی کاروان گذشت   ///   ناچــــــــــــــار کاروان شما ، نیز بگذرد

این نوبت از کسان به شــــــما ناکسان رسید   ///   نوبت ز ناکـسان شـــــــــــما نیز بگذرد

ای تو رمه سپرده به چوپـــــــان گرگ طبع   ///   این گرگــــــــــی شبان شما، نیز بگذرد...