9 سال پس از درگذشت منوچهر آتشی

منوچهر آتشی شاعر جنوب بود؛ شاعری که از عشق، طبیعت و زیبایی با لحنی حماسی می‌سرود. شاعری که در پایان عمرش چهره ماندگار شد و این موضوع حرف و حدیث‌هایی را در پی داشت.

به گزارش خبرنگار ادبیات ایسنا، منوچهر آتشی شاعر و مترجم - دوم مهرماه سال 1310 در دهرود دشتستان متولد شد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در بوشهر به پایان رساند، مدتی آموزگار فرهنگ بود و سپس در سال 1339 به تهران آمد و در دانشسرای عالی به تحصیل پرداخت. او در مقطع کارشناسی رشته‌ زبان و ادبیات انگلیسی، فارغ‌التحصیل شد و به کار دبیری پرداخت.

آتشی از سال 1333 انتشار شعرهایش را شروع کرد و در فاصله‌ چند سال توانست در شمار شاعران مطرح معاصر درآید. نخستین مجموعه‌ شعر او با عنوان «آهنگ دیگر» در سال 1339 در تهران چاپ شد و پس از این مجموعه، دو مجموعه‌ دیگر با نام‌های «آواز خاک» (تهران، 1347) و «دیدار در فلق» (تهران 1348) از او انتشار یافت. جز این مجموعه‌های شعر، داستان «فونتامارا» اثر ایناتسیو سیلونه را هم به زبان فارسی ترجمه کرد که در سال 1348 توسط سازمان کتاب‌های جیبی انتشار یافت.

علاوه بر مجموعه‌های «وصف گل سوری» (1367)، «گندم و گیلاس» (1368)، «زیباتر از شکل قدیم جهان» (1376)، «چه تلخ است این سیب» (1378) و «حادثه در بامداد» (1380)، ترجمه‌ آثاری چون «دلاله» (تورنتون وایلدر) و «لنین» (مایاکوفسکی) نیز در کارنامه‌ ادبی آتشی به‌چشم می‌خورد.

منوچهر آتشی در سال 1384 چند روز پیش از درگذشتش به عنوان چهره ماندگار معرفی شد و این جایزه را دریافت کرد؛ جایزه‌ای که با سر و صدا و انتقادهای بسیاری مواجه شد.

منوچهر آتشی که برگزیده‌ جایزه‌ کتاب سال نیز شده بود، فعالیت مطبوعاتی هم در کارنامه‌ خود داشت.

این شاعر که مدتی در بیمارستان بستری بود، ظهر روز 29 آبان‌ماه سال 84 از دنیا رفت.

انتهای پیام