ایران به حق از دستاوردهای هسته ای دانشمندانش دفاع می کند

به گزارش خبرنگار مهر،باب اینهرن ، عضو سابق تیم مذاکره کننده آمریکا با ایران و همچنین یکی از مشاوران وزارت امور خارجه آمریکا در نامه ای سرگشاده به اعضای تیم مذاکره کننده هسته ای کشورمان نکاتی را درباره مذاکرات هسته ای ، نحوه دست یابی به توافق ، توقعات آمریکا و همچنین نکاتی در خصوص برنامه وافق جامعه مطرح کرده است .

آینهرن این نامه را در اختیار سایت دیپلماسی ایرانی قرار داده است . متن ذیل ترجمه ای است که آینهرن از نامه نوشته شده خود ارسال کرده است .

نامه سرگشاده به تیم مذاکره کننده گان ایران
خدمت مذاکره کنندگان محترم ایران 

بعضی از شما احتمالا مرا از زمان خدمتم در تیم مذاکرات هسته ای آمریکا به یاد میآورید. اگر چه بیشتر از یک سالی است که من کارم را در دولت آمریکا ترک کرده ام، اما سعی می کنم با دقت جریان مذاکرات را دنبال کنم، و از مهارت
و عزم راسخی که شما و همینطور تیم آمریکایی و همه طرفین از خود نشان داده اید، خیلی تحت تأثیر قرار گرفته ام.

اگر چه شما یک مهلتی از این برنامه سخت مذاکراتی به دست آورده آید و فرصتی پیدا کردید که جبران بی خوابیهای تان را بکنید و وقت با خانواده تان صرف کنید، ولی با نشست اخیر تان با آمریکاییها در شهر ژنو این تعطیلی شما یک
مرخصی کوتاه بود. من فکر میکنم این یک نشانه ا ی است از جدیت رویکرد تهران و واشنگتون در مورد این مذاکرات است. شما در حال حاضر در حال مشورت فشرده با همکارهایتان در تهران هستید، از جمله ارزیابی و برنامه ریزی گام
های بعدی.

تصمیم شما برای تمدید مذاکرات تا ۴۲ نوامبر انتخاب درستی بود. شما و طرفین دیگر خواستار آن بودید که به یک راه حلی جامع تا ۴۲ جوالی برسید، اما تحقق این هدف غیرممکن از آب در آمد. اما به توجه به پیشرفت محتوایی ای که
درباره موضوعات مهمی مانند راکتور اراک و تاسیسات هستهای فردو حاصل شده است، توقف این پیشرفت در ماه جوالی نه تنها فرصتی از دست رفته بلکه اشتباهی تاریخی به شمار می رفت.

شما بهتر از من میدانید که کار زیادی از حاال تا ۴۲ نوامبر پیش رو دارید. شما با مشکالت پیچیده فنی و سیاسی زیادی روبرو هستید. حتی اگر شما تا بیستم جوالی در مورد همه مسائل به توافق اصولی رسیده ، حصول توافق بر سر
تمام جزییات مربوطه قبل از اتمام مهلت یک چالش بسیاری بزرگی بود. اما هنگام نزدیک شدن به مهلت ۴۲ جوالی تعدادی از این مسائل بسیار سخت حل نشده باقی مانده بود، حتی در حوزههایی که پیشرفتهای قابل توجه ای حاصل
شده بود.شاید ساخترین موضوعی که با آن روبرو هستیم، یعنی جایی بزرگترین شکاف و فاصله ای بین مواضع ایران و گروه ۱+۵، موضوع ظرفیت غنی سازی ایران در چارچوب توافق برنامه اقدام مشترک جامع )AOPJC( است. به نظر من
این موضوع محوری مذاکرات است ، که یا به پیروزی یا به شکست آن خواهد انجامید. اگر این موضوع حل شود،

به نظر من توافق برسرکل مسائل دیگر دست یافتنی خواهد بود، اگر چه نه بدون مشکالت. اما شکست در رسیدن به توافق برسرموضوع ظرفیت غنی سازی به معنای شکست در مذاکرات است.

شکاف موجود بین مواضع طرفین بزرگ است. ایران میگوید که برای تولید سوخت راکتور بوشهر احتیاج به یک برنامه غنی سازی در مقیاس صنعتی دارد ،و این ظرفیت قبل از خاتمه قرارداد تامین سوخت هسته ای روسیه – ایران
باید آماده و راه اندازی شود. کشورهای ۱+۵ میخواهند ایران ظرفیت فعلی غنی سازی ایش را به چند هزار سانتریفیوژ نسل اول کاهش دهد، و آنها استدالل میکنند که چنین ظرفیتی برای احتیاج ایران به تولید سوخت برای چند
راکتور تحقیقاتی کافی است، و آن ها اعتقاد دارند که احتیاج ایران برای سوخت راکتورنیروگاه بوشهر می تواند با تمدید قرارداد با روسیه ، با اطمینان باال و هزینه های پایین، تأمین شود.

من مطمئنم از دیدگاه ایران، منطق تالش ها در جهت به دست آوردن هر چه زود تر ظرفیت مستقل تولید سوخت برای راکتو نیروگاه هسته ای باید خیلی قانع کننده باشد. زمان و منابع زیادی توسط ایران در برنامه هسته ای اش صرف شده
است. ایران بحق از دست آوردهای دانشمندانش افتخار می کند، و اعتقاد دارد که به عنوان یک کشور عضو NPT حق دارد که برنامه هسته ای اش طبق اختیار و تصمیم خود پیش ببرد. با توجه به باور ایران که غرب سعی کرده است
از وابستگی ایران در مورد واردات راهبردی مهم برای مقاصد سیاسی خود سوء استفاده کند، منجملمه تجربه مأیوس کننده ایران در مورد کنسرسیوم غنی سازی اورانیوم ایورودیف )fidoruE( ، تهران از اتکاء زیاد به عرضه کنندگان
خارجی اورانیوم غنی شده خیلی نگران شده است. البته یک بع د مهم سیاسی و حتی احساسی در مورد موضع ایران وجود دارد. با تالش های فراوان ایران در راستای رسیدن به مرحله فعلی برنامه هستهای، برخالف کوشش های جامعه
جهانی برای جلوگیری آن، مردم ایران برنامه هستهای را یک نماد افتخار ملی، پشتکاری، و استقالل میدانند و شدیدا در مقابل آنچه تالشهای خارجی جهت تحدید و جلوگیری این برنامه را می دانند حساس هستند.اما در نظر مخاطبان در آمریکا و در کشورهای ۱+۵، منطق ایران برای ظرفیت غنی سازی در مقیاس صنعتی در آینده نزدیک نه تنها متقاعد کننده نیست بلکه مشکوک بنظرمی رسد. در نظر این مخاطبان از نقطه نظر یک برنامه هستهٔ غیر نظامی منطقی، اصرار ایران برای باال بردن ظرفیت غنی سازی اش بطور زودهنگام و سریع منطقی به نظر نمی رسد. آنها میپرسند چرا ایران مایل نیست نیاز سوخت بوشهر را با تمدید قرارداد با روسیه تأمین کند:

-از اینکه تأمین سوخت از روسیه، حد اقل در حال حاضر، گزینه اقتصادیتر و امنتر ؛
-از اینکه تولید سوخت بسیار تخصصی بوشهر در چنین زمان کوتاهیی چالش بزگ فنی است،
مخصوصا بدون کمک
روسیه؛
- از اینکه گروه ۱+۵ آماده کمر همت بستن در راه دادن ضمانت ها در مورد عدم اختالل در عرضه سوخت است،
منجمله ذخیره سازی چند ساله سوخت یدکی در ایران.

آنها همین طور می پرسند چرا ایران کاهش ظرفیت فعلی غنی سازی اش را در زمان CJPOA قبول نمیکند:

- از اینکه فقط ظرفیت خیلی محدود برای نیازهای عملی کوتاه ایران برای سوخت چند راکتور تحقیقاتی الزم است؛
از اینکه کارشناسان هسته ای ایران تشخیص میدهند که نسل فعلی سانتریفوژهای وصل شده مناسب برنامه پیشرفته غیر
نظامی هسته ای نیستند و باید در هر صورت از رده خارج شوند.
ظاهرا غیر منطقی برنامه غیر نظامی ایران بعضی از ناظران در کشورهای گروه ۱+۵ توضیح نرمی برای طرح های
می دهند. آنها ادعا میکنند که غرب ترس واقعی ایران از وابسته بودن به عرضه خارجی را دسته کم میگیرند، که
اعتقاد دارند که میتوانند بر مشکالت فنی و موانع دیگر برای تولید سوخت راکتور

کارشناسان هسته ای ایران واقعا بوشهر تا سال ۴۲۴۵ قالب شوند، که کابینه روحانی تحت فشار شدیدی از طرف منتقدان داخلی اش است تا پیشنهادات گروه۱+۵ را قبول نکنند، حتی اگر این پیشنهادات با احتیاجات منطقی برنامه هسته ای غیر نظامی سازگار باشند.اما سایر صاحب نظران توضیح نه چندان نرمی دارند. آنها معتقداند که ایران با رد درخواست کاهش ظرفیت فعلی غنی سازی خود و با اصرار بر آزادی گسترش چشم گیر این ظرفیت تا سال 2021 قصد حفظ کردن گزینه تولید مقدارکافی اورانیوم با غنای تسلیحاتی دارد که بتواند در چند هفته سالح هستهٔ ای تولید کند.

قابل درک است که ایران خواستار آن است که جامعه بین المللی بدون مکث و تردید ادعاهای ایران در مورد نیت صلح آمیزش را بپذیرد و تأیید کند، و کار کسب اعتماد به نیت صلح آمیز ایران را مانند کار تأیید نیت صلح آمیز بقیه کشورهای عضو NPT به حساب بیاورند، وهنگام بررسی احتیاجات و شرایط راه حلی جامع فقط به جلو نگا کنند و نه به عقب هستهٔ ای ایران این طرز عمل را برای کشورهای ۱+۵ و جامعه وسیعتر بین المللی غیر اما شرایط مربوط به مسئله ممکن میسازد. همین طور که شما به خوبی میدانید، آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگر اعتقاد دارند که حد اقل تا سال 2021 و شاید بعد از آن، ایران به طور فعال و منظم در تحقیق، آزمایش، و تدارکات مربوط به توسعه سالح هسته ای را حفظ کرده است، ٔی ایران گزینهٔ سالحهای هسته ای مشغول بوده است. عالوه براین، آنها اعتقاد دارند دنبال کردن حتی اگر همینطور که جامعه اطالعاتی آمریکا کماکان نتیجه گیری می کند که تهران هنوز تصمیمی برای اجرای این گزینه نگرفته است.

من میدانم که شما شدیدا و قاطعانه این نتیجه گیری ها و جمعبندی ها را رد میکنید، و نمیخواهید اینها بعنوان دلیل و توجیه برای محدودیت های خاصی و اقدامات نظارتی استفاده شوند، وگروه ۱+۵ اصرار داشته باشد این عناصری راه
نگران برنامه هستهٔ ای ایران حلی جامع باشد. من همینطور میدانم در ایران بسیاری اعتقاد دارند که آمریکا واقعا نیست اما بهانه تراشی کرد که "سالح هستهٔ ای ایران تهدید است،" تا فشار سیاسی و اقتصادی بر ایران قوی و مستقل
بیآورد، بخاطر اینکه واشنگتن ایران را به عنوان مانع در راه تأمین منافع منطقه ای و استراتژیک خود میبیند. اما این دیدگاه ایرانیان در مورد انگیزه آمریکا برای تمرکزشدیدش بر برنامه هستهٔ ای ایران درست نیست. از دیدگا آمریکا، نگرانی درمورد نیت و ماهیت برنامه هستهٔ ای ایران واقعی، قوی، و مستدل است و آن نگرانیها زمینه اساسی برای مذاکرات محسوب می شوند، و برای رفع آن زمان زیادی میخواهد برای رفع آن.، من میگویم آیا من درست نمیدانم آیا ایران این خواسته برای دست یابی به سالح هسته ای را داشته باشد-– شخصا ایران کماکان این خواسته را داشته باشد –-. ولی من خوب می دانم که مگر این که ایران آماده پذیرش نوعی اقدامات حاصل شده از طریق مذاکرات که اطمینان دهد ماهیت برنامه هسته ای ایران صرفا صلح آمیز است و چنین باقی خواهد ماند، حصول یک توافق غیر ممکن خواهد بود.

مقامات ارشاد ایرانی مکررا گفتهاند ایران عالقهٔ شدیدی برای رفع ابهامات و کاهش نگرانیهای بین المللی –- حتی اگر اینها را غیر قابل توجیه می دانند . اما اصرار ایران برای راه اندازی یک برنامه غنی سازی در مقیاس صنعتی تا سال
۴۲۴۵ –که توان ”گریز هسته ای ”درفقط چند هفته می دهد ––این نگرانی ها را کاهش نمیدهد، بلکه آن را به شدت افزایش میدهد.

سخنگویان ایرانی مدعی آن اند که با اعالم اینکه منظور طرح برنامه غنی سازی در مقیاس صنعتی فقط و فقط تأمین سوخت نیروگاه های هسته ای است، ماهیت برنامه هسته ای ایران اثبات شده است.

برای شما تعجب آور نیست نباشد که چنین استدالالت اصال قانع کننده نیستند حاال وقت آن فرا رسیده است که طرفین مذاکرات تصمیمات سختی در راه حل موضوع ظرفیت غنی سازی بگیرند. اگر در ماه سپتامبر با همان مواضعی که در ماه جوالی داشته اند به پای میز مذاکرات بر گردند، با امید اینکه طرف مقابل در لحظه آخر کوتاه بیآید، - احتمال بسیار قوی است که آن مواضع محکمتر شوند و طرفین همین طور که ۴۲ نوامبر نزدیک میشود، خودشان را با انتخاب مشکل بین پایان دادن به روند مذاکرات یا تمدید مجدد آن روبرو خواهند شد، وآنها در اثر این اجازه تداوم بی برای ادامه نا محدود مذاکرات مورد هدف انتقادات قوی داخلی قرار بگیرند. 

اما با طرح طرح مواضع نسبتا خاص و متناقض بطور عمومی توسط هر دو طرف –– که بر اساس درک متفاوتی ازنیازهای عملی برنامه هستهٔ ای غیر نظامی ایران است -–– رسیدن به دیدگاه های مشترک کار آسانی نخواهد بود.آبرای نزدیکتر کردن این دو رویکرد های ظاهرا متناقض، ممکن است تمرکز بر متغیر زمان مفید باشد - – -که باتحقق اهداف کشور های ۱+۵ در مدتی کوتاه تر و با دستیابی ایران به آزادی و ظرفیت تکنیکی برای تحقق اهداف اعالم شده خود در مدتی کمی بلندتر، ممکن است یک چنین رویکرد ی حاوی ویژگیهای اساسی زیر است، که و آنها را برای ارزیابی شما ارائه میدهم. لطفا آن را بعنوان جمعبندی شخصی من در مورد آنچه می تواند منافع هر دو طرف را تأمین کند بپدیرید، البته اشما بهتر می تواند در مورد آنچه منافع ایران را تأمین کند قصاوت کنید:

- در طول مدت زمان CJPOA، ظرفیت غنی سازی ایران را به چند هزار سانتریفوژ نسل اول یا تعداد کمتری نسل دوم ) sm RI( محدود خواهد بود ، یک ظرفیت کافی برای تأمین نیازسوخت راکتورهای تحقیقاتی برنامه ریزی شده. با
توجه به نیاز سوخت در حل تحول راکتور تحقیقاتی ایران و همین طور اجرا CJPOA و همکاری با IAEA )از جمله با تحقیقات در مورد ابعاد احتمال نظامی برنامه هستهٔ ای ایران( ممکن است سقف این محدودیت در قسمت آخر
CJPOA باال رود اگر مدت زمان به اندازه کافی طوالنی باشد.

- در طول CJPOA ایران مجاز به پرداختن به فعالیتهای مختلف غیرنظامی هستهٔ ای خواهد بود که آن را قادر میسازد که در کوتاه مدت از منافع مهمی بهره مند شود، هنگامی که ایران هم آماده می شود در مدت بلندتر بسوی ظرفیت پیشرفته حرکت کند، به نحوی سریع و معتبر ازنظر فنی، همانطور طبق توضیح ایران هدف مد نظر خود است.

برخی از این فعالیتها با همکاری کشورهای ۱+۵ و کشورهای دیگر خواهد بود. به عنوان مثال، ایران و کشورهای دیگر میتوانند در تغییرات جزیی راکتور اراک همکاری کنند؛ طراحی، ساخت، سوخت رسانی راکتور تحقیقاتی آب سبک، که ایران قصد ساخت آن دارد ، و شاید در آینده کاری در برنامه ریزی ساخت راکتورنیروگاه بومی. با توجه به محدودیتهای مرضی الطرفین وترتیبات ویژه نظارتی ایران مجاز به پرداختن در تحقیق، توسعه، و آزمایش سانتریفوژهای پیشرفته خواهد بود. عالوه براین با حمایت روسیه، کارشناسان ایرانی میتوانند در طراحی، تولید سوخت از نوع بوشهر آموزش دیده، و شاید به طور مشترک سوخت در روسیه تولید شود و در نهایت انتقال کار تولید به خاک ایران شود.- با پایان CJPOA ایران آزاد خواهد بود - – اگر صالح بداند اورانیوم غنی شده برای مصارف نیروگاه های هسته ای تولید کند –ظرفیت غنی سازی اش را زیاد کند، از جمله تولید انبوه، نصب و راه اندازی سانتریفوژهای پیشرفته که در دوره CJPOA توسعه یافته و آزمایش شده است. در حالی که برخی از اقدامات اعمال شده در دوران CJPOA بعد از اتمام آن باقی خواهند ماند )مثال ممنوعیت بازفرآوری، پایبندی به پرتکل الحاقی ،نظارت ویژه از تولید سانتریفوژ(،بطور کلی ایران مجاز به دنبال کردن برنامههای هستهٔ ای غیر نظامی خود به شیوه ای و با سرعتی دلخواه خود خواهدبود.

در این چارچوب که پیشنهاد شده بمنظور پرداختن به مسئله ظرفیت غنی سازی، جزئیات حیاتی باید برسی شوند و مورد قبول قرار گیرند. حساسترین از این جزییات مدت زمان CJPOA خواهد بود. بمنظور ایچاد اعتماد که ماهیت برنامههستهٔ ای ایران صلح آمیز است و باقی خواهد ماند، بنظر من مهم است توافق کنیم که مدت زمان این توافق ۵۱ ساله باشد، اما من میدانم که تمایل ایران به پذیرش چنین مدت زمان به طور قابل توجه بستگی دارد به انواع فعالیت هایی که
تحت CJPOA میتوانند انجام دهند، و بخصوص آیا ایران این فعالیتها را برای پیشبرد برنامه اش و آماده سازی  برای دوران بعد ازخاتمه CJPOA ارزشمند دانند یا خیر.

هستهٔ ای اعمال شده خود در حال حاضر دست بر دارد ولی اساسا این چارچوب از ایران میخواهد از اهداف غیرنظامی آن را ترک نکند. مطمئنا در ایران برای چنین نوع تأخیری مخالفتی وجود دارد. اما چنین رویکردی مزایا و محسنات
زیادی.

این طرز کار پیشنهادی یک چارچوب واقع بینانه تری برای دنبال کردن برنامههای اعالم شده ایران ارائه میدهد. جای بسیار تردید است که ایران قادر باشد به تنهایی تولید سوخت نیروگاه بوشهر تا سال ۴۲۴۵ بکند. طرح فعلی ایران موفقیت فوقالعاده سریع را در توسعه، آزمایش، تولید انبوه، و نصب سانتریفوژهای پیشرفته را فرض میکند. همچنین فرض بر این است که بدون کمک روسیه و حتی درقبال مخالفت روسیه، ایران میتواند سوخت امن )از نظر فنی(
طراحی , تولید کند. هر دو فرض غیر واقعی میباشند. با صرف مدت زمان بیشتری، ایران میتواند در مورد کسب مهارت های الزم جهت تحقق اهداف هسته ای خود )هرچه باشد( مطمئن تر باشد تحقیقات هستهٔ ای، تولید این چارچوب پیشنهادی به هیچ وجه مانع توانی ایران برای بر طرف کردن نیازهای آن برای هر برنامه هستهٔ ای غیر نظامی ایران. حتی با کاهش ایزوتوپ، یا برای تولید برق نخواهد بود –- یعنی اهداف اصلی قابل توجه ظرفیت غنی سازی در دوره CJPOA، ایران قادر به تولید اورانیوم غنی شده کافی برای احتیاجات راکتورهای تحقیقاتی ای که در نظر دارد بسازد در دوره CJPOA خواهد بود. عالوه بر این با تمدید قرار داد تامین سوخت بوشهر با روسیه و ایجاد ترتیبات ویژه برای محافظت در مقابل امکان اختالل در عرضه، ایران میتواند مطمین باشد که احتیاجات تولید برق با اطمینان و ایمنی، و بطوراقتصادی تأمین شوند.

بعنوان جمله معترضه عرض می کنم که ایران نباید عرضه سوخت از طرف خارج برای یک مدت بیشتری را به عنوان نشانه ای ازوضیعت درجه دومشان از نظرجایگاه برنامه انرژی هستهٔ ای اش بدانند کشور ژاپن برای بیشتر اورانیوم غنی شده اش به عرضه کنندگان خارجی تکیه کرده است. کره جنوبی هم، با یکی از بزرگترین برنامههای هسته ای در جهان، به طور انحصاری به عرضه کنندگان خارجی تکیه دارد. شاید باعث تعجب شما باشد که برای نزدیک به ٔدو دهه، ایالت متحده آمریکا نیمی از نیازهای سوخت راکتور خود را با وارد کردن اورانیوم غنی شده از سالهای برچیده شده هسته ای اتحاد جماهیر شوروی که تامین میکرد، و امروز با بسته شدن کار خانه غنی سازی از طریق انتشار گازی و همینطور عملیات URENCO در ایالت نیو مکزیکو، که اجازه دسترسی ایالت متحده آمریکا به تکنولوژی آش را نمیدهد - – هیچ اورانیوم غنی شده برای سوخت راکتورهای نیروگاه های هسته ای آمریکا با استفاده از تکنولوژی آمریکا تولید نمی شود.

یکی دیگر از مزایای قابل توجه از این چارچوب پیشنهادی این است که میتواند همکاری هسته ای را با ۱+۵ و کشورهای دیگر در طیف گسترده گسترش دهد. در حالیکه ایران بحق از دست آوردهای دانشمندان هسته ای خود به تنهایی بدست آورده اند افتخار می کند، دانشمندان ایرانی از همکاری بین المللی هسته ای بهره مند خواهند شدکه چنین همکاری پدیده عادی و روزمره در صنعت متصل به هم هسته ایدینا . بنابرین در حالیکه رویکرد مطرح شده توسط من میتواند تا حدودی مدت زمان ایران برای رسیدن به اهدافش طوالنی تر کند، زیان هر نوع تأخیری پیشرفتهای عمده ای که از طریق همکاری حاصل شود جبران خواهد شدمن میدانم که این برهان و دالیل من منتقدان ایرانی را کامال راضی نمیکند. از آنها انتظار میرود که ادعا کنند که چارچوب پیشنهادی من ایران را به دادن امتیازهای بیشتری نسبت به گروه ۱+۵ مجبور کند. اما این ادعای درستی نیست. . چون چنین این ادعا امتیازات بزرگی را که ایالت متحده آمریکا و همکارانش تا بحال دادهاند نا دیده میگیرد )از جمله آنچه مربوط به غنی سازی، تحریم ها، وتأسیسات اراک و فردواست(، وهمینطور امتیازات اضافی الزم تحت این چارچوب )مانند اجازه تحقیق و توسعه بر سانتریفوژهای پیشرفته(، و همچنین مصالحه های الزم جهت حصول توافق بر سر مسائل دیگری مربوط به AOPJC–- – که همه آنها به شدت مورد حمله از سوی منتقدان آمریکاي قرار می گیرند، که درست مثل منتقدان طرف ایرانی ادعا می کنند که طرف دیگر برنده توافق و طرف خود بازنده سده است
این ایرادات پیش بینی شده از طرف منتقدان ایرانی منفعت و امتیاز اساسی را که از توافق هسته ای به دست میاورند نا دیده می گیرند –– یعنی فرصت رو براست کرن اقتصاد خود و از این قرار قادر ساختن مردم ایران تا از زندگی عادی
تری و موفق تری بهره مند شوند.

البته مردم ایران افراد کاردان و انعطاف پذیر هستند، و در صورت لزوم، میتوانند بدون حصول توافق، با بهترین نحو ممکن با فشارمداوم و حتی مضاعف مقابله کنند. اما مردم ایران سزاور بهتری از این کار باصطالح بسوز و بساز هستند
و من تصور میکنم که آنها این واقعیت را خوب درک کنند که مادامیکه این رویارویی در مورد برنامه هسته ای حل نشود این معضله هسته ای مثل لنگری خواهد ماند که با وزن سنگینش جلوی پیشرفت ایران را بگیرد و مانع بالفعل
کردن ظرفیت بالقوه ایران ایالت متحده آمریکا و متخدانش خوب میمیدانند که نباید قدرت اراده ملی ایران را درراستای مقاومت در برابر فشار و حفاظت از آنچه که در نظر آنها حقوق و منافعشان به حساب مییاید، دست کم بگیرند. اما ایران هم نباید قوت اراده آمریکا را مبنی بر اینکه هر توافقی حاوی استانداردهای باالی الزم است برای کسب اطمینان که ماهیت برنامه هسته ای ایران صرفا صلح آمیز است.

برای من روشن است که هر دو کشور جمهوری اسالمی ایران و ایالت متحده آمریکا خواستار رسیدن به توافق است، اما به همان اندازه روشن است که هیچ یکی از انها نمی خواهد به هر قیمتی به توافق برسند. که من فکر میکنم هر دو آمادهاند که میز مذاکره را ترک کنند به جای قبول کردن توافقی که به نظر آنها با نیازهای اساسی خود سازگار نیستند نمیبیند. متاسفانه با استناد به موانع بزرگی که پیش روی شما و سایر مذاکره کننده گان امکان چنین نتیجه ای احتمال
واقعی است. اما من میدانم قبل از پذیرش چنین نتیجه تلخ – - گزینههای ناگواری که به دنبال آن خواهند آمد –- شما و همتایانتان در گروه۱+۵ و هیئت نمایندگی اتحاد اروپا از هیچ تالشی برای پیدا کردن راه حلی که تمام طرفین آن را
به عنوان موفقیت به حساب بییاورند دریغ نمی کنید.

بر اساس تجربه من، یاد گرفته ام که اصطالحات مثل "آخرین فرصت" را بکار نبرم. اما من معتقدم که این فرصت در دست ممکن است بهترین فرصتی برای مدت مدیدی چ جهت حل و فصل این موضوع هسته ای باشد، و شاید موجب
فراهم کردن زمینه امیدوار کننده در جهت پرداختن به مشکالت دشواری که ایران و ایالت متحده آمریکا را برای مدت طوالنی از هم جدا کرده اند. اگر خدای ناکرده این فرصت از دست برود، ممکن است خیلی وقت می گذرد و در ضمن  قبل از آمدن فرصت دیگری اوضاع خیلی بدتر شود.

من آرزوی موفقیت برای شما و تمام شرکت کننده گان در هفتهها و ماههای آینده دارم.

ارادتمند شما،
باب اینهرن
موسسه بروکینگس
۴۲۵۲ ،۵۱ آگوست