مناسب‌سازی شهر با دیدگاه توانبخشی

محیط شهری برای همه شهروندان است و عبور و مرور حق اصلی هر شهروند، بنابراین فضای پلکانی در پیاده‌راه، عدم تعبیه پله برقی و آسانسور برای وسایل حمل و نقل عمومی یا پل‌های عابرپیاده و هزاری مانع شهری دیگر حقی را از درصدی از شهروندان میگیرد و فرصت هایی را از این افراد دریغ می‌کند.

به گزارش خبرنگار سرویس«شهری» ایسنا، بر اساس قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد 9 دسامبر 1975معلولین حق برخورداری از امکاناتی را دارند که بطور مستقل قادر به حضور و زندگی در جامعه باشند. بنابراین فضای شایسته انسان، مکانی است که علاوه بر داشتن ابعاد انسانی، خصلتی متناسب با مقام انسانی داشته باشد. با اینکه رعایت ابعاد و مقیاس ، برای ایجاد فضای شهری است لازم ولی ناکافی است. ایجاد فضا و دسترسی مناسب برای افراد معلول، مستلزم توجه به ابعاد او در حالت سکون، حرکت و قابلیت‏های حرکتی است.

اندازه‌‏های بدن انسان بر حسب جنس، سن، سلامت یا معلویت متفاوت است، در نتیجه میدان دسترسی به فضای اطراف، برای او تغییر میکند. به هنگام طراحی فضاهای خصوصی و جمعی برای افراد ناتوان، می‌بایستی محدوده دسترسی و شعاع عملکرد را بر اساس استفاده از وسایل و ابزار کمکی یا صندلی چرخدار در نظر گرفت.

معلولان برای زندگی اجتماعی در شهرها با موانع معماری و شهری متعددی رو به رو هستند بنابراین سازگاری محیط شهر با نیازهای معلولان جسمی امری حیاتی است و طراحی شهری باید بر اساس معیارها و ضوابطی خاص، مناسب سازی شود.

مشکلات و موانع موجود در شبکه دسترسی پیاده شهری و عدم تداوم حرکت روان در مسیرهای پیاده، برای افراد سالم نیز ایجاد اشکال می‏‌کند حال مشخص است که افراد سالخورده، مادری که کودک خود را در کالسکه حمل می‏‌کند یا ناتوانی که با وسایل کمکی یا صندلی چرخدار حرکت می‏‌کند، چگونه از موانع مختلف و نامناسب بودن مسیرها، گذرگاه‏ها و کفپوش‏ها رنج می‏‌برند. در این میان اقدامات زیادی نیاز است اما همسطح سازی و از بین بردن موانع ، جزو مسائل مهمی است که از مدیریت شهری انتظار میرود برای مشارکت هر چه بیشتر معلولان در فعالیت‏های اجتماعی و حضور در شهر آن را تسهیل می‏‌کند.

موضوع مناسب سازی محیط شهری برای معلولان ، سالمندان و کودکان از سالها قبل در دستور کار شهرداری پایتخت قرار گرفته است و اقداماتی هر چند کم و ناقص صورت گرفته اما به نظر می‌رسد این ضرورت در جامعه احساس شده و در ارگانهای مسئول مختلف در حال برنامه‌ریزی برای بهبود این شرایط هستند. هر چند که در نهایت کیفیت این خدمات و میزان محدودیت‌های انها را باید از معلولان و کم توانان در محیط شهر پرسید و نه افراد سالم در جامعه !

انتهای پیام