حلقه مقاومت منطقه دور گلوی صهیونیسم

رژیم صهیونیستی بیش از یک ماه است دوباره عرصه را بر فلسطینیان تنگ کرده است آن هم به بهانه واهی ناپدید شدن سه صهیونیست که با به رخ کشیدن ناتوانی اطلاعاتی این رژیم، سرانجام 17 روز بعد جنازه آنان در بخش های اشغالی یافت شد.

با وجود اینکه چندین گروه تندرو در منطقه مسوولیت این اقدام را پذیرفتند اما این رژیم، جنبش مقاومت اسلامی (حماس) را متهم کرد؛ موضوعی که حماس آن را نپذیرفت.

صهیونیست ها پس از دستگیری گسترده مسوولان و نمایندگان مجلس فلسطین، بسیاری از زندانیان آزاد شده، اعضای حماس و... و نیز ربودن و زنده زنده سوزاندن یک نوجوان فلسطینی و کشتن چند فرد دیگر از جمله زیر گرفتن یک دختر سه ساله با خودرو، مرحله دوم نقشه خود را با بمباران هوایی غزه آغاز کردند تا به خیال خود این بار برخلاف جنگ های 22 روزه (1387) و هشت روزه (1391)، مقاومت فلسطین را از میان بردارند.

در این میان، گروه های مقاومت نیز با رونمایی از آخرین دستاوردهای خود مانند افزایش برد موشکی تا عمق 170 کیلومتری سرزمین اشغالی، بهره گیری از پهپادهای اطلاعاتی و عملیاتی، انجام عملیات آبی، هدف قرار دادن هواپیماهای جنگنده در آسمان غزه و... پاسخ کشتار مردم بیگناه غزه را داده و توان نظامی خود را به نمایش گذاشتند.

در این میان، هر از گاه خبر می رسید مرز سرزمین اشغالی با سوریه و لبنان نیز ناآرام شده است.

البته رژیم صهیونیستی از بابت مرزهای اردن نگرانی چندانی ندارد.

اردن پس از مصر، دومین هم پیمان رسمی این رژیم در خاورمیانه و جهان اسلام است که در سال 1373 پیمان صلح موسوم به «وادی عقبه» را امضا کرد و به موجب آن همچنان مدیریت اماکن مقدس اسلامی و مسیحی بیت المقدس را در اختیار دارد.

از سوی دیگر، ساخت دیوار امنیتی میان سرزمین اشغالی و اردن، خیال رهبران رژیم صهیونیستی از این مرزها را راحت تر خواهد کرد.

یازدهم تیرماه روزنامه «المدینه» عربستان نوشت: «بنیامین نتانیاهو» نخست وزیر رژیم صهیونیستی، از اعضای کابینه خواسته است با هدف رویارویی با خطر گروه تکفیری «دولت اسلامی عراق و شام» (داعش)، دیوار امنیتی در طول مرز سرزمین اشغالی و اردن را سریع تر بسازند.

به نوشته این روزنامه، دیوار یاد شده به طول 400 متر، از شهر «ایلات» تا جنوب «بحر المیت» ادامه دارد.

از این رو، نگرانی های رژیم صهیونیستی درباره فضای پیرامونی خود بیشتر به مرزهای سوریه و لبنان برمی گردد که البته برای ساخت دیوار در آنجا هم برنامه هایی داشته است.

مرزهای سوریه طی سه سال گذشته که این کشور با ناآرامی و جنگ داخلی دست و پنجه نرم می کرد، گاهی به عرصه ای تازه برای درگیری ها تبدیل می شد.

البته در این میان، بیشترین ناآرامی های مرزی سهم لبنان، عراق، اردن و ترکیه بود که از آنها شورشیان به همراه کمک های مالی و تسلیحاتی به خاک سوریه وارد می شدند.

با این همه، مرز این کشور با سرزمین اشغالی هم هر از گاه صحنه تنش هایی گذرا بود و موشک هایی میان 2 طرف رد و بدل می شد.

گرچه یک بار نیز جنگنده های این رژیم تا عمق خاک سوریه آمدند و مواضعی را بمباران کردند، اما تنش های مرزی در منطقه جولان به ویژه رفت و آمد شورشیان و تروریست های تکفیری از این راه برای تامین سلاح و بهره مندی از خدمات درمانی صهیونیست ها بارها تکرار شد.

اهمیت بلندی های جولان با ارتفاع 500 متری از سطح دریا، اشراف آن بر مناطق مجاور است. جولان در جنوب با رود «یرموک» از اردن و در شمال با کوه «جبل الشیخ» از لبنان جدا می شود.

رژیم صهیونیستی در سال 1346 در جریان جنگ 6 روزه بلندی های جولان را از استان «قنیطره» سوریه جدا و در سال 1361 به عنوان بخشی از خاک خود اعلام کرد.

این امر مورد پذیرش سازمان ملل متحد که نیروهای صلح بان خود را برای نظارت بر اجرای قطعنامه 350 شورای امنیت و آتش بس در آنجا مستقر کرده بود، قرار نگرفت.

به هر روی، به نظر می رسد منطقه اشغال شده جولان این روزها که صهیونیست ها باز هم در سودای اشغالگری های تازه به سوی غزه روی آورده اند، دوباره ناآرامی هایی را تجربه می کند.

بیست و دوم تیرماه 2 راکت از خاک سوریه به بخش های اشغالی جولان شلیک شد که البته تلفاتی نداشت.

نزدیک به 2 ماه پیش بر اثر آخرین حمله از سوی خاک سوریه به این منطقه (تا پیش از آغاز جنگ غزه)، یک صهیونیست عرب زبان کشته شده بود.

خبرگزاری فرانسه بیست و دوم تیرماه به نقل از سخنگوی ارتش رژیم صهیونیستی گزارش کرد احتمال اینکه این راکت ها به اشتباه شلیک شده باشند، دور از ذهن است.

همچنین ارتش رژیم صهیونیستی طی بیانیه ای اعلام کرد در واکنش، مواضع ارتش سوریه را گلوله باران کرد.

یک روز بعد هم هواپیماهای جنگی رژیم صهیونیستی به بخش های جنوبی استان قنیطره حمله کردند.

بیست و سوم تیرماه خبرگزاری فرانسه به نقل از گروه دیده بان حقوق بشر سوریه مستقر در انگلیس اعلام کرد بر اثر پرتاب راکت هایی به سوی «پایگاه نظامی 90» سوریه و مقر حزب بعث، چهار نفر جان باختند.

سحرگاه بیستم تیرماه هم عناصر ناشناس از بلندی های شهرک «الماری» شهر «حاصبیا» در جنوب لبنان، 2 موشک به سوی سرزمین اشغالی شلیک کردند.

البته به گزارش خبرگزاری ملی لبنان، چند ساعت پیش از آن نیز در منطقه «عین عرب» یک موشک پیش از پرتاب به سوی فلسطین اشغالی به دلیل نقص فنی منفجر شد.

همچنین نیروهای ارتش لبنان توانستند از شلیک 2 موشک دیگر جلوگیری کنند.

این، در حالی بود که 2 روز پیش از آن تحرک سربازان رژیم صهیونیستی در مرز لبنان به طور چشمگیری افزایش یافته بود و آنان در حال آماده باش کامل به سر می بردند.

به گزارش هجدهم تیرماه خبرگزاری ملی لبنان، سربازان پیاده و زره پوش های ارتش صهیونیستی در محورهای کلیدی مانند بلندی های اشغال شده «کفرشوبا» و «سدانه» در شمال کشتزارهای «شبعا» و محور «العباسیه- الضهیره» مستقر شده بودند.

همچنین شمار گشتی های این ارتش در طول خطوط مرزی به ویژه مناطق میان شهرک صهیونیست نشین «مسکافعام» و «وادی العسل» تا ارتفاعات «الوزانی» و «الغجر» افزایش یافته بود.

به هر روی، ساعتی پس از برخورد 2 موشک یاد شده، ارتش صهیونیستی بلندی های کفرشوبا در جنوب لبنان را با توپخانه هدف قرار داد و هواپیماهای بدون سرنشین خود را بر فراز منطقه به پرواز درآورد.

بیستم تیرماه فرماندهان رژیم اشغالگر قدس به رادیو رژیم صهیونیستی گفتند: دور از ذهن است حزب الله لبنان عامل شلیک موشک ها به فلسطین اشغالی باشد.

به نوشته تارنمای این رادیو، آنان تاکید کردند «هم اکنون به مصلحت حزب الله نیست که جبهه جنوب گشوده شود» و احتمال دادند یک گروه فلسطینی برای اعلام همبستگی با مردم غزه، موشک ها را شلیک کرده اند.

خبرگزاری فرانسه هم بیست و سوم تیرماه پس از پرتاب 2 راکت از خاک سوریه به جولان اشغالی به نقل از فرماندهان ارتش رژیم صهیونیستی همین سناریو (فیلمنامه) را مطرح کرد و نوشت: تصور می شود این حملات از سوی یک گروه کوچک به نشانه همبستگی با مقاومت غزه صورت گرفته باشد.

با این همه، به نظر می رسد رژیم صهیونیستی افزون بر هراس ناشی از توانمندی گروه های مقاومت فلسطینی در غزه و نیز ادامه تظاهرات مردمی در کرانه باختری، باید نگران محیط پیرامونی خود به ویژه مرزهای سوریه و لبنان باشد.

در این پیوند، تارنمای «اسلاب نیوز» لبنان بیست و سوم تیرماه در گزارشی نوشت: رژیم اسراییل در جهان عرب وارد فضای خطرناکی شده است و هم اکنون اصل وجود آن در منطقه تهدید می شود.

شاید از این رو است که این رژیم به سرعت طرح آتش بس مصر را پذیرفت؛ گرچه با ادامه بمباران غزه نشان داد در عمل به آن پایبند نیست.

روشن است تهدیدهای چند روز گذشته در قالب پرتاب راکت ها و موشک ها از خاک سوریه و لبنان، برای این رژیم زنگ خطری جدی را به صدا در آورد که ممکن است هر آن، خشم ملت های آزاده منطقه از زیاده خواهی و ددمنشی این رژیم در کشتار انسان های بیگناه در غزه به جوش آید و همچو آواری ویرانگر بر سر شهرک نشینان صهیونیست فرود آید.

این امر، سبب می شود پس از مدتها ماجراجویی و جنگ افروزی این رژیم در بیرون از خاک فلسطین اشغالی (همانند لشکرکشی بی فرجام به لبنان در سال 1385)، ورق برگردد و از این پس مهاجران یهودی در شهرک های خود، هدف واکنش ملت های خشمگین منطقه قرار گیرند؛ همچنان که از سوی غزه، موشک های مقاومت فلسطین آرامش روز و شب را از آنان گرفته اند.

حتی بالا گرفتن خشم ملت ها و گروه های منطقه از کشتارهای بی رحمانه غزه می تواند جنگی چندجانبه را برای اشغالگران قدس کلید بزند و فشار حلقه مقاومت بر گلوی صهیونیسم را بیش از پیش کند؛ امری که بروز آن در شرایط کنونی به ویژه پس از آغاز موج بیداری اسلامی در بسیاری از کشورهای عربی دور از ذهن نیست.

حتی احتمال چنین رخدادی کافی است تا از افسانه چینی های صهیونیسم در تامین امنیت سرزمین موعود فقط خاطره ای گذرا باقی بماند.

از مریم مسعود- گروه تحقیق و تفسیر خبر

پژوهشم**1961**9278**1358