یادداشت مژده لواسانی برای نادیده عزیز

دل دل كردنِ رسيدن به پخش زنده و سلام به مخاطب
شوقِ همنفسي با ناديده ي عزيز
دلهره ي رسيدنِ مهمان
چراغ سبز استوديو و سلام...
تجربه ي لبخند و ترس و هيجان و عشق و شور و اشك و شوق...
براي من
از كودكي تا جواني،راديو يعني زندگي!
شعار نيست كه بگويم،من با راديو بزرگ شدم
و حالا در هفتاد و چهار سالگي اش،جوان تر از هميشه،با غرور و شكوه،كنارم ايستاده است...
و من دوره ميكنم تمام اين سالها را
و خاطره تازه ميكنم روزهاي تلخ و شيرينش را...
چه روزهاي عجيبي،چه روزهاي عزيزي،چه روزهاي...
وقتي تويي و ميكروفن جادويي و دنياي خيال انگيز كه تو را از صدايت به روياي شنونده ات گره ميزند...وقتي توي و قلمي كه عشقت را به ذهن مخاطب پيوند ميزند و مينويسي و مينويسي تا همكلامش باشي،هم قصه اش،هم خاطره اش،هم دردش...
و راديو كه تمام اين سالها پاي سفره ي مردم،عضوي از خانواده ي شان بوده است،از تبسمِ صبح هاي جمعه تا روياي قصه ي شب..
خندانده است و گريانده،قدم به قدم و پا به پا...
از شكوهِ دفاع مقدس
روزهاي پر غرور
تا آرامشِ اين روزگار
هر لحظه و هر آن...
تولدت مبارك،راديوي گرانقدر،هزار سال زنده باشي و سربلند و من افتخار كنم كه سالهاست كنار تو هستم و محال است كه اسير دلبرانگيِ تصوير شوم و فراموش كنم،تپش قلبم از شوقِ پشت ميكروفن تو بودن را...
من با تمام قلبم معتقدم:تنها صداست كه ميماند...
چهارم ادريبهشت ماهِ بهشتي،سالروز تأسيس راديو مبارك!