نماینده «عباس» آرام آمد، آرام‌تر رفت

«شناخت نحوه کارکرد موتوردیپلماسی ایرانی کار بسیار مشکلی است. قدری جذاب‌تر به موضوع بنگریم، از خواندن نوار الکتروکاردیوگرافی قلب دیپلماسی ایرانی به نتیجه کلینیکی ملموسی نمی‌توان رسید. ایرادی هم ندارد. کافیست اصل خدشه‌ناپذیر حفظ و دفاع از منافع ملی با تکیه بر ابدی و مقدس بودن آن رعایت و کار دست دیپلمات‌هایی حرفه‌ای سپرده شود، بقیه موارد بدون استثنا نه ابدی و نه مقدس و نه الزام‌آورند. چه می‌شود کرد؟ دیپلماسی همین است. بازی به تناسب شرایط.»

به گزارش ایسنا، متین مسلم با این مقدمه در خبرآنلاین نوشت: «از حدود 3 ماه بیش اخباری پیرامون روابط تهران با گروه‌های فلسطینی از حماس و جهاد اسلامی گرفته تا دولت خودگردان فلسطین میان پاره‌ای محافل دیپلماتیک رد و بدل می‌شد که خیلی مورد توجه قرار نگرفت. از شایعات سفر آقای خالد مشعل، صدر پولیت بوری حماس به تهران و لغو یا تکذیب آن تا سفر جبرئیل رجوب مرد قدرتمند الفتح و محرم امنیتی آقای محمود عباس و اخیرا هم سفرآقای رمضان عبدالله شلح دبیر کل جهاد اسلامی، همگی نشان از تحولاتی جدید در مواضع ایران دارد؟ بعید است اما باید منتظر وقوع تحولات خاص و متفاوتی باشیم.

عدم آشکاری فراگیر انجام سفر گروه‌های فلسطینی و نماینده آقای محمود عباس و جزئیات آن، متاثر از فضای پرونده هسته‌ای ایران بود یا ترجیحات دیپلماسی مخفی، معلوم نیست، اهمیتی هم ندارد اما اتفاقی در حال وقوع است. بعید نیست افزایش حملات به وزیر خارجه ایران آقای ظریف از سوی پاره‌ای محافل داخلی متاثر از همین شرایط بوده باشد.

تنها موضوع افشاشده از این دیپلماسی نوین مربوط به سخنان نماینده آقای محمود عباس در سفر به تهران بود که حاوی نکات جالبی است و وزارت خارجه ایران مفاد آن را تایید و یا تکذیب نکرده است. مرد امنیتی و قدرتمند آقای عباس و عضو ارشد الفتح در گفتگو با یک شبکه خبری فلسطینی به صراحت اظهارداشت: سفر من به ایران بی‌هدف نبود. من به مقامات جمهوری اسلامی ایران گفتم زمینه را برای گسترش روابط و مناسبات دوجانبه هموار می‌بینیم. البته سفر ابومازن به ایران امکان‌پذیر است اما این سفر منوط به این است که ایران رسما کشور فلسطین را در مرزهای 1967 (با توجه به قطعنامه 242 شورای امنیت) به رسمیت بشناسد.

رجوب اظهار داشت: وزیر خارجه ایران نیز گفته است ما از حق ملت فلسطین در تعیین سرنوشت و انتخاب رهبران خود حمایت می‌کنیم و ایران از تمامی ملت فلسطین دفاع می‌کند. سخنان ظریف در مورد فتح و شخص ابومازن بسیار مثبت و سازنده بود.

بی‌تردید این سخنان از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است. آیا تغییر نگاه به سمت دولت آقای محمود عباس یا تشکیلات خودگردان، به معنای تغییر نگاه تهران نسبت به گروه‌های فلسطینی است؟ الزاما نه. نمی‌توان از تحولات فعلی چنین نتیجه‌ای گرفت. اما اگر منظور این باشد، آیا نگاه ایران در قبال مسئله فلسطین و گروه‌های فلسطینی فراگیرتر شده؟ قطعا پاسخ مثبت است.

در واقع اگر تهران به این نتیجه رسیده باشد که نزدیکی به آقای عباس و تشکیلات خودگردان لزوما به معنای دوری از سایر گروه‌های فلسطینی نیست، مسلما از تحولات نتیجه مطلوبی را برداشت کرده است. در اوج تحولات خاورمیانه و مذاکرات صلح طی سال‌های اخیر (حتی از زمان آقای عرفات) نزدیکی تهران با مواضع نیروهایی مانند حماس یا جهاد اسلامی می‌توانست به بهای فاصله گرفتن از آقای عرفات و امروز آقای محمود عباس به عنوان رئیس تشکیلات تمام نشود. معلوم نیست بر اساس چه ادله‌ای و چگونه ایران به نتیجه‌ای معکوس رسید در حالی که حتی خود گروه‌های فلسطینی مدعی آن نبودند. مناسبات نزدیک میان خود رهبران فلسطینی و به قول آنها اخوتی، با همه اختلافات درونی‌شان، نکته‌ای نبود که بر کسی پوشیده باشد اما سرمایه‌گذاری هنگفت روی این نوع اختلافات از آن دست کارهای عجیبی بود که اکنون به نظر می‌رسد دستگاه دیپلماسی ایران به طور منطقی و جدی در صدد جبران و ترمیم آن برآمده است.

این به اعتقاد من همان تحول شگفت‌آور در حال شکل‌گیری و وقوع در سیاست خارجی ایران است. به هر حال دولت خودگردان نماینده قانونی فلسطینیان است که نه‌تنها در تمامی مجامع بین‌المللی به رسمیت شناخته شده، بلکه از مشروعیت کافی و کاربردی در اتخاذ تصمیمات میان فلسطینیان برای فلسطینیان و به خاطر فلسطینیان برخوردار است، مستقل از اینکه چه کسی در راس آن قرار دارد.

بی‌شک احترام و پذیرشی که آقای ظریف به آن اشاره کرده و انعکاسی آشکار از جایگاه جهانی، قانونی و رسمی تشکیلات خودگردان تلقی می‌شود، باید از همین زاویه نگریسته شود.»

انتهای پیام