"رنسانس اروپا - آمریکا" به تعویق افتاد

"در پی افشای اقدامات جاسوسی آژانس امنیت ملی آمریکا، احیای اعتماد میان اروپا و آمریکا در کنفرانس امنیتی مونیخ تحقق نیافت. کشورهای اروپایی باید در حال حاضر رویکرد دیگری را برای ترغیب واشنگتن به سوی اصلاح برنامه‌های نظارتی این آژانس در پیش بگیرند."

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، مایکل نیگ در تحلیلی در شبکه خبری دویچه وله می‌نویسد: «کنفرانس امنیتی مونیخ در اصل یک محل اروپایی - آمریکایی برای مذاکرات سیاسی و تبادل نظر است. با وجود آنکه این کنفرانس در سال‌های اخیر به طور چشمگیری تمرکز جغرافیایی خود را گسترش داده اما این حقیقت با گذشت 50 سال از آغاز کار این کنفرانس همچنان باقی است.

بنابراین چه چیزی می‌تواند بهتر از نشستی باشد که به طور مستقیم به اختلاف‌ها و دودستگی‌های اروپا - آمریکا که به دنبال افشای برنامه‌های نظارتی آژانس امنیت ملی آمریکا به وجود ‌آمده، رسیدگی کند؟ به ویژه بسیاری از ناظران آلمانی امیدوار بودند این مکان جایی باشد که برلین بتواند در آن نشانه و پیام واضحی را درباره آنچه که از زمان افشای جاسوسی آژانس امنیت ملی آمریکا از شهروندان آلمانی و حتی آنگلا مرکل، صدراعظم این کشور بارها از واشنگتن درخواست کرده، دریافت کند.

آنها ناامید شده‌اند. مطمئنا آمریکا با فرستادن جان کری، وزیر امور خارجه، چاک هاگل، وزیر دفاع آمریکا و یک هیات کنگره‌ای بسیار بزرگ، افراد بسیار مهم و پرنفوذی را در حوزه سیاسی به کنفرانس مونیخ اعزام کرد. اما متاسفانه تعداد چشمگیر اعضای هیات آمریکا با محتوای سخنان دو تن از مهمترین اعضایش مناسب نبود.

کری و هاگل در سخنانشان به طور کامل از پرداختن به مناقشات درباره برنامه نظارتی آژانس امنیت ملی آمریکا چشم‌پوشی کردند. آنها حتی یک بار هم به این آژانس جاسوسی در سخنانشان اشاره‌ای نکردند. جان کری تنها مساله "رنسانس اروپایی - آمریکایی" را مطرح کرد تا به خطرناک‌ترین و زیان‌بارترین موضوعی که به روابط این دو منطقه فشار می‌آورد، اشاره کرده باشد.

کری گفت، باراک اوباما، رئیس‌جمهوری آمریکا دستور بازبینی برنامه‌های نظارتی آمریکا را صادر کرده و دموکراسی این کشور همیشه در ترمیم مسائلی که نیاز به تجدیدنظر دارند، موفق بوده است. با وجود آنکه یک عذرخواهی رسمی از سوی آمریکا در رابطه با اقدامات جاسوسی‌اش هرگز در این نشست‌ها شنیده نشد، اما روابط عمیق اروپا - آمریکا که کری و هاگل بارها در اظهاراتشان به آن اشاره کرده‌اند، شایسته بهتر از اینها است.

از نظر اروپایی‌هایی که نگران برنامه‌های نظارتی گسترده آمریکا هستند، سکوت جان کری در جریان سفرش به مونیخ و آلمان دو معنا دارد. اول آنکه، فرصت‌های اصلاح جامع و کامل آژانس امنیت ملی آمریکا توسط دولت اوباما آنقدر ناچیز است که به چشم نمی‌خورد. پیامی که جان کری در سخنانش به همتاهای اروپایی خود گفت، بدین صورت بود: "بیایید از این موضوع گذشته و به راه خود ادامه دهیم. ما در حال حاضر نگرانی‌های شما را متوجه شدیم و با یکدیگر آن را حل کرده و از آن عبور می‌کنیم." این مساله همچنین بدین معنا است که پروژه مورد علاقه دولت آلمان یعنی یک توافقنامه دوجانبه و الزام‌آور از نظر قانونی در رابطه با عدم جاسوسی تقریبا مختومه است.

دوم آنکه، با توجه به این مساله که بعید به نظر می‌رسد دولت اوباما به این زودی‌ها در رابطه با مساله برنامه جاسوسی اقدامی انجام دهد، اروپایی‌ها باید راه دیگری را انتخاب کنند. اروپا باید به جای تمرکز بر کاخ سفید، توجه‌اش را به کنگره آمریکا معطوف کند. انجام هرگونه اصلاحات موثر در برنامه نظارتی آژانس امنیت ملی آمریکا از سوی دولت اوباما بعید به نظر می‌رسد اما ممکن است قانون‌گذاران آمریکا این اصلاحات را انجام دهند. در حال حاضر ائتلاف گسترده‌ای از جمهوری‌خواهان و دموکرات‌ها در کنگره وجود دارند که به طور جدی برای محدود کردن فعالیت‌های آژانس امنیت ملی آمریکا از طریق قانون از جمله قانون آزادی در تلاشند.

مقامات و قانونگذاران اروپا باید به همتاهای خود در آمریکا دسترسی پیدا کرده و در رابطه با اقداماتشان با آنها رای‌زنی کنند. در ضمن اروپایی‌ها باید مناظره‌های علنی را در رابطه با اعتدال میان جاسوسی و حریم شخصی زنده نگه دارند چرا که این مساله فشار به کمپانی‌های اینترنتی مستقر در آمریکا را برای وادار ساختن کنگره در راستای اصلاح واقعی برنامه‌های نظاریت آژانس امنیت ملی آمریکا حفظ می‌کند.

در حالی که اخبار درباره یک رنسانس آمریکایی - اروپایی زودهنگام و شتابزده است، اروپایی‌ها در حال حاضر نباید گوشه‌ای نشسته و درباره عدم عذرخواهی رسمی آمریکا از این مساله جاسوسی که آنها را بسیار عصبانی کرده،‌ غصه بخورند. بلکه در عوض آنها باید شکایت و خواسته خود را به قانونگذاران آمریکایی یعنی نمایندگان مردم آمریکا بگویند. این نمایندگان برای شنیدن صحبت‌های آنها گوش شنوا دارند.»

انتهای پیام