کمک به بنیه مالی مطبوعات / نظر هوشنگ گلمکانی درباره طرح اشتراک نشریات

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی طرحی را در دست اجرا دارد که بر اساس آن شهروندان می‌توانند مشترک سالانه 5 عنوان نشریه اعم از روزنامه، هفته نامه، ماهنامه و فصلنامه شوند و 50 درصد مبلغ روی جلد نشریه را پرداخت کنند. 50 درصد باقی مانده را هم معاونت مطبوعاتی پرداخت می‌کند.( اینجا )

گلمکانی معتقد است که کشور ما سرزمین عجایب و غیرمنتظره‌هاست. به همین دلیل او می‌گوید تا وقتی که این طرح اجرا نشود هر پیش‌بینی دربارة آن بیهوده است: «از چند سال پیش در نمایشگاه کتاب و جشنواره مطبوعات بن توزیع می‌شود که ابتدا به نظر می‌رسید تأثیر خوبی در ایجاد گرایش در مردم به خرید کتاب و مطبوعات به وجود بیاید اما از آن زمان میزان فروش حتی با محاسبة همان بن‌ها هم پایین‌تر آمد و اغلب مراجعان می‌خواستند بن‌های‌شان را نقد کنند؛ با یک بن ده‌هزار تومانی یک مجله دو هزارتومانی می‌خریدند و می‌گفتند می‌شود بقیه‌اش را پول بدهید؟» او ادامه می‌دهد: «این طرح بسیار خوب است اما مردم ما آن قدر عجیب و غیرمنتظره‌اند که نمی‌دانم از وسط این طرح‌ چه چیزی ابداع می‌کنند. چیزهایی که به عقل جن هم نمی‌رسد.»

او نیت معاونت مطبوعاتی را از اجرای چنین طرحی نیتی خیر می‌داند و می گوید: «معاونت مطبوعاتی برای اشاعه مطالعه نشریات چنین کاری را می‌خواهد انجام دهد و اگر ارسال نشریات به‌درستی و سر موقع انجام شود می‌تواند موضوع اشتراک را برای مردم جا بیندازد.»

اما از آنجا که از فعالیت مجله فیلم بیش از سه دهه می‌گذرد و این نشریه یکی از سازمان‌یافته‌ترین سیستم‌های اشتراک دارد، نظر گلمکانی را در خصوص مشکلاتی که سیستم اشتراک مجله فیلم طی این سال‌ها داشته جویا می‌شویم. او پاسخ می‌دهد: «کلا اشتراک سیستمی است برای این که به جای پول‌های خرد، پول درشتی یک‌جا وارد سیستم مالی نشریه‌ها شود ولی نشریات برای مشترکان خود باید امتیازهایی را در نظر بگیرند.»

یکی از این امتیازات به گفته سردبیر مجله فیلم زود رسیدن مجله به دست مشتری است:‌ «باید کاری کرد که لااقل اگر مجله زودتر به دست‌شان نمی‌رسد، همزمان برسد. این جا دو مشکل به وجود می‌آید. یکی مشکل خود ماست که به دلیل کندکاری، بدقولی همکاران یا سستی خودمان مجله را دیرتر از موعد مقرر آماده می‌کنیم. خیلی از همکاران ما فکر می‌کنند همین که مجله چاپ شد و از صحافی به دفتر مجله آمد یعنی که مجله منتشر شده است. در حالی که تازه فردای آن روز است که مجله به کیوسک‌ها می‌رسد.  بعد باید مجله برای شهرستان‌ها بسته‌بندی شوند و با راه‌آهن، اتوبوس، هواپیما و پست ارسال شود. با این سیستم حمل و نقلی هم که ما داریم معلوم نیست که مجلات کی واقعا به دست خوانندگان برسد. پست برای رسیدن مجله به دست مشترکان هم که حکایت خودش را دارد و کسی پاسخگو نیست.»

مشکل پست یکی از عمده‌ترین مشکلاتی است که گلمکانی در بحث اشتراک به آن اشاره می‌کند و می‌گوید: «معمولا انتظار می‌رود که پست مجله را در همین تهران، ظرف یکی‌دو روز به دست مشترک برساند ولی ما شاهد بوده‌ایم که گاهی تا یک هفته هم طول کشیده. تهران که این طوری است وای به حال شهرستان. ضمن این‌که در رسیدن قطعی مجله به مقصد هم تردید وجود دارد و نمی‌توان مدام راه افتاد در راهروهای ادارة پست تهران و شهرستان‌ها در جست‌وجوی مجله‌های نرسیده. اغلب هم باید پاسخگوی اعتراض مشترکان در این زمینه باشیم. دلمان خوش است که مشترک داریم ولی نه ما و نه پست نمی‌توانیم سرویس درستی به مشترکان‌مان بدهیم.» او در این زمینه به خاطره‌ای هم اشاره می‌کند: «زمانی با کسی روبه‌رو شدیم که گفت سال‌ها خوانندة مجلة شما هستم و بعد چند دقیقه بعد می‌گوید یکی از بستگانش در اداره پست کار می‌کند و هر ماه مجله را برایش می‌آورد!»

گلمکانی معتقد است: «اگر در این طرح سیستمی برای ارسال نشریات در نظر  گرفته شود که تضمینی برای رسیدن سریع نشریات وجود داشته باشد، این طرح می‌تواند بنیه مالی مطبوعات بخش خصوصی را تقویت کند. فعلاً کلیات طرح اعلام شده و باید منتظر بمانیم تا جزییاتش مشخص شود. اما مطمئنم که در عمل، عجایب تازه‌ای از آن بیرون خواهد آمد که طراحان و مجریان را شگفت‌زده خواهد کرد و این هم می‌شود بخشی از تجربه‌های عجیب ما در این سال‌ها.»   

۵۷۵۷