«اگر می‌توانستم پیاده به کربلا می‌رفتم»

نزدیک 14 قرن از زیارت قبر شهیدان کربلا توسط فرزندان سیدالشهداء و کاروان اسیران کربلا، جابر بن عبدالله انصاری و عطیه کوفی می‌گذرد و امروز آن حرکت مبداء و خاستگاه یک حرکت عظیم است. شیعیان و دوستداران اباعبدالله الحسین علیه السلام اعم از زن و مرد، پیر و جوان و کودک، فقیر و غنی و عرب و عجم با هر زبان و نژادی از سراسر گیتی با پای پیاده به سوی کربلا در حرکتند تا همزمان با سالروز رسیدن کاروان حسینی به کربلا خود را به حرم سرور آزادگان برسانند. اما آیا رفتن به زیارت با پای پیاده موضوعیت دارد؟

به گزارش ایسنا، شفقنا با این مقدمه، گفت‌وگوی خود با آیت‌الله العظمی شبیری زنجانی را منتشر کرده که مشروح آن در پی می‌آید:

فضیلت زیارت حضرت ابا عبدالله الحسین علیه‌السلام از دیدگاه روایات اهل بیت علیهم‌السلام تا چه اندازه است؟

در روایات بسیاری بر زیارت آن حضرت تاکید شده، حتی در پاره‌ای از این روایات، از وجوب و فرض بودن این زیارت یاد شده تا بدانجا که برخی علما همچون مرحوم علامه مجلسی و پدر بزرگوارشان به این نظر متمایل شده‌اند که بر کسی که توانایی انجام زیارت آن حضرت را دارد این زیارت در عمر یک بار واجب است. در روایات بسیاری، زیارت امام حسین علیه‌السلام به منزله یک عمره مقبوله دانسته شده و در برخی روایات، ثواب بیشتری برای زیارت امام حسین علیه‌السلام ذکر شده است. بنا بر روایت معتبری حضرت صادق علیه‌السلام در سجده پس از نماز خود، برای زائران آن حضرت که در این راه، مال خود را صرف کرده و بدن‌های خویش را به زحمت می‌اندازند و رنگ صورت‌هایشان در اثر تابش خورشید برمی‌گردد، دعا کرده و سلامت ایشان و خانواده‌هایشان را از درگاه خداوند طلب کرده‌اند.

پیاده سفر کردن به کربلا موضوعیت دارد؟

بله، امام حسن و امام حسین علیهماالسلام پیاده به مکه می‌رفتند و این خودش، یک نوع احترام است. حتی در روایتی در کتاب بحارالانوار در معجزات امام حسن علیه‌السلام اشاره شده که آن حضرت در بازگشت از مکه به مدینه، با پای پیاده حرکت می‌کردند تا بدانجا که پاهای ایشان ورم می‌کند.

اما زمان امام حسن مجتبی علیه‌السلام، وسایل عبور و مرور مثل امروز نبوده است.

نه، وسایل عبور و مرور بوده و حضرات هم به آن دسترسی داشته‌اند. با وجود اینکه مرکب داشتند ولی باز پیاده می‌رفتند. در واقع خود این پیاده رفتن یک ادای احترام است. در روایتی معتبر در کتاب کافی، ابن بکیر از امام صادق علیه‌السلام درباره 20 سفر پیاده حج امام حسن مجتبی علیه‌السلام سوال می‌کند، حضرت در پاسخ اشاره می‌فرمایند که حضرت با پای پیاده به حج می‌رفتند در حالی که محمل‌ها و کجاوه‌ها همراه حضرت حرکت می‌کردند. محدث جلیل‌القدر مرحوم حاجی نوری (قدس سره) با پیاده‌روی مستمر خود در ایام اربعین، به همراه بزرگان علماء از نجف به کربلا، به این مراسم شکوهی ویژه بخشیده و سرانجام در مسیر بازگشت، جان خویش را فدا کرد و به دیار باقی شتافت. مرحوم آقای «محسنی ملایری» نقل می‌کرد که «مرحوم آقا سید عبدالهادی شیرازی» به قم آمد. آقا «میرسید علی کاشانی» هم بودند. گفتیم با درشکه به منزل آقای بروجردی برویم. آقا سید عبدالهادی چشمانش نمی‌دید. به جایی که رسیدیم ایشان پرسید تا منزل آقای بروجردی چقدر فاصله است؟ گفتیم فلان مقدار. آقا سید عبدالهادی گفت مناسب است که اینجا پیاده شویم و بقیه راه را پیاده برویم. این پیاده‌روی یک نوع احترام و خضوع و خشوع است و خودش از مصادیق تعظیم شعائر است.

اگر سفر به کربلا همراه با خطر باشد جایز است؟

در مورد اینکه آیا خطر، مانع از سفر به کربلا می‌شود، بین علما اختلاف است و بعضی از علما حتی در فرض ضرر داشتن، آن را تجویز کرده‌اند ولی اگر خطر نباشد این پیاده رفتن موضوعیت دارد.

به نظر شما بهتر نیست که هزینه کربلا را به فقرا بدهیم؟

نوعا کسانی به فقرا کمک می‌کنند که اهل کربلا رفتن هستند. همین موعظه‌هایی که در این مراسم می‌شود منجر به کمک کردن به فقرا می‌شود و کربلایی‌ها هستند که خیر را انجام می‌دهند و کسانی که این جملات را به زبان می‌رانند نوعا این مطالب، تنها بهانه‌ای برای آنها، برای مخالفت با زیارت است و عملا به فقرا کمک هم نمی‌کنند. درباره سفر حج هم نظیر این حرف‌ها در زمان ائمه معصومین علیهم‌السلام مطرح بوده و در روایات تأکید شده که ثواب سفر حج از انفاق در راه خدا بیشتر است که شاید نکته آن هم، همین باشد که سفر حج مقبول، خود سبب انجام بسیاری از کارهای خیر از جمله انفاق در راه خداست.

شما خودتان هم به کربلا رفته اید؟

بله، الحمدلله مکرر مشرف شدم.

مایلید پیاده به زیارت امام حسین علیه‌السلام بروید؟

بله، بسیار اشتیاق دارم و اگر قدرت داشتم می‌رفتم ولی الان دیگر توان و قدرت پیاده رفتن را ندارم.

انتهای پیام