تندروها و صَرف «اعتدال» برای روحانی؟!

دانشجو در «16 آذر» به عنوان یک روز نمادین برای مطالبه‌گری جامعه دانشجویی، وقتی می‌خواهد بگوید یا بنویسد، نمی‌تواند بدون غلیظ نمودن ویژگی‌هایی نظیر آزادگی، آرمانخواهی و صراحت در قبال طبقه حاکم حرکت کند؛ بخصوص وقتی در چنین روزی قرار است از موضع دانشجویی‌اش از شخصیت اول اجرایی کشور مطالبه‌گری کند، ابتدا سعی بر آن دارد که ضمن ترسیم خطی پر رنگ بین خود و مقام رسمی، استقلال‌طلبی جامعه دانشجویی را به رخ کشد.
وقتی دانشجو می‌خواهد روحیه استقلال و عدم وابستگی خود به قدرت رسمی را فریاد کشد و در عین حال، قدرت خود به عنوان طبقه‌ موثر و با نفوذ را به نمایش بگذارد، خواسته یا ناخواسته نقش‌هایی بازی می‌کند که ممکن است چندان هم قائل به آثار ملی یا فراملی آن نباشد؛ زیرا در سطوح نخبگانی، از او تحت عنوان یک کنشگر غیرحرفه‌ای (آماتور) نام برده و از این منظر دستش را باز می‌گذارند.
دقیقاً در همین نقطه است که نوع رفتار دانشجو می‌تواند معرف نسبت‌هایی باشد که به لحاظ تندروی و کندروی یا افراطی‌گرایی و اعتدال‌گرایی عقبه او نسبت می‌دهند.
وقتی «سیدمحمد خاتمی» یا «محمود احمدی‌نژاد» به زمان خود در شانزدهم آذر ماه در جمع دانشجویان حاضر شدند، هر چند که تشکل‌های رسمی دانشگاه با وجود تندترین نقدها، حرمت رئیس‌جمهور رسمی کشور را نگاه داشتند اما بدنه‌ای از فعالان دانشجویی که فعالیت خود را نه در قالب تشکل‌های رسمی و شناسنامه‌دار دانشگاه بلکه در ساحت غیر رسمی پیگیری می‌کردند، در بروز نقش خود دچار ساخت صحنه‌هایی شدند که آنها را به جمع تندروها و افراطیون منتسب می‌کرد. اما به نظر می‌رسد حسن روحانی در اولین شانزده آذر ریاست جمهوری‌اش در حالی به دانشگاه می‌رود که امید دارد تندروها هم اعتدال را صرف کنند.
محمود احمدی‌نژاد وقتی با تندروها مواجه شد رفت‌وآمد به دانشگاه و حضور در جمع گسترده دانشجویان را برنتافت اما پیش‌بینی نگارنده این است که حسن روحانی حتی اگر با استقبالی حتی زشت‌تر از استقبال تندروها از احمدی‌نژاد نیز روبرو شود، حضور در جمع دانشجویان را ترک نمی‌کند چون اگر خواستگاه واقعی او تسلط توامان اعتدال و عقلانیت در فضای دانشگاه باشد، باید به طور مستمر خود را در معرض فضای واقعی جامعه و دانشگاه قرار دهد.
دبیر سابق شورای صنفی دانشجویان دانشگاه تهران

/2727