روحانی منتقد می خواهد

دولت روحانی می تواند آغازی باشد بر پایان دادن به این مشی و عرف. ولی این خصلت در تار و پود هویت تاریخی ما تنیده شده و بخشی از فرهنگ سیاسی مان شده است. تا آنجایی که خوش استقبالیم و بد بدرقه. حتما 76 و 84 خاتمی را به خاطر دارید و 84 و 92 احمدی نژاد را. آنهایی که تا چند روز قبل از انتخابات شانسی برای روحانی قائل نبودند، بعد از اعلام نتایج گفتند اصلا روحانی را ما فرستادیم به معرکه انتخابات و حامی اش بودیم.
خیلی های دیگر که در ستادهای رقبا بودند هم با زبان بی زبانی و بعضی های هم به صراحت گفتند اصلا از اول دل در گرو روحانی داشته اند و باقی قضایا.
مخالفین رئیس جمهور جدید و دولتش از همان اول تکلیف خودشان را مشخص کردند. یا تا اطلاع ثانوی به مرخصی رفتند تا شاید بعد از ریکاوری شاید دوباره ظهور کنند و بخش دیگر هم گفتند به دولت فرصت می دهند تا شروع کنند و بعد آغاز خواهند کرد.
تکلیف گروه اول که مشخص است، چند وقت دیگر که بازار انتخابات مجلس داغ شود ظاهر می شوند و کمی هم به دولت روحانی و شخص او ایراد می گیرند و انتقاد می کنند. در این گروه هم حامیان احمدی نژاد قرار دارند و هم بخشی از اصلاح طلبان از این فرصت برای عبور از روحانی او را زیر سئوال خواهند برد.
گروه دوم هم که احتمالا مثل دوره ای در چند وقت گذشته آتش بی امان خود را بر سر دولت ببارانند. این دست انتقادات هم معمولا جز بهانه جویی و ایرادهای بنی اسرائیلی عایدی برای دولت و ملت ندارد. می ماند دسته سومی که فعلا از آنها خبری نیست. اینها نیاز دوره اعتدال هستند. منتقدانی واقعی که دولت را بپایند و بر او خرده بگیرند. محروم شدن دولت روحانی از این منتقدان صدیق یعنی به بیراهه ای که دولت ها در این سرا می روند. از یک طرف عده ای برایش مداحی می کنند و از آن سو عده ای رجزِ بی حاصل می خوانند.

رئیس جمهور در اولین گزارش صد روزه دولت یازدهم گفت:  نقد به نفع ماست . باید از این فرصت سازی دولت تدبیر و امید برای تغییر خصلت نامیمونِ بهانه جویی های منفعت طلبانه سیاسیون و نقد نمایی های مغرضانه بهره جست. اینگونه هم دولت روحانی از مسیر اصلی اش که توسط رئیس جمهور تدوین شده خارج نمی شود و هم منفعت ملت استیفا می شود.