خطری که هنر بومی ایران را تهدید می‌کند

مرتضی صفاریان که ۸۶ سال سن دارد و تعزیه‌خوانی را از شش سالگی شروع کرده است، در تمام این سال‌ها هم موافق‌خوان بوده و هم مخالف‌خوان. او از خانواده‌ای است که پدرش تعزیه‌خوان تکیه دولت بوده و دیگر اقوامش نیز به این هنر مشغول بوده‌اند.

او که در دهه اول ماه رمضان چند شبی در تهران تعزیه اجرا کرده است و شب ۲۱ ماه رمضان هم قرار است تعزیه حضرت علی (ع) و مرد قصاب را که به معجزات آن حضرت ارتباط دارد، پس از افطار در مسجد الزهرا (س) مجتمع آتی‌ساز اجرا کند درباره تعزیه در این ماه می‌گوید: در زمان‌های دورتر تمام ماه رمضان در قهوه‌خانه‌ها تعزیه اجرا می‌شد و چون یک ماه، برنامه بود هم تعزیه‌های دهه محرم اجرا می‌شد و هم تعزیه‌هایی که مربوط به حضرت علی (ع) و جنگ‌های ایشان بود، اما الان خیلی فرق کرده و نه در قهوه‌خانه‌ها به آن شکل سابق تعزیه خوانده می‌شود و نه در همه شب‌های ماه رمضان.

این هنرمند ادامه می‌دهد: الان دیگر بستگی دارد که چه دعوتی برای تعزیه صورت گیرد و اگر شرایط فراهم باشد در همین ماه رمضان می‌توان نسخه‌های غریبی را اجرا کرد که کم‌تر خوانده می‌شوند.

صفاریان درباره خوانده نشدن تعزیه در شب‌هایی همچون قدر، می‌گوید: من بارها تاکید کرده‌ام که مسئولان باید حداقل در چهارگوشه تهران محلی را برای تعزیه فراهم کند تا هم تعزیه‌های غریب اجرا شوند و هم جوان‌هایی که مرتب به ما زنگ می‌زنند و دوست دارند تعزیه یاد بگیرند صبح‌ها یا در روزهای وسط هفته بتوانند در آنجا تمرین کنند اما هیچ بهایی به این حرف‌ها ما داده نمی‌شود.

او با بیان اینکه برخی دوستان و همکارانش برای اجرای تعزیه در همین شب‌های قدر به شهرهای دیگر دعوت شده‌اند تاکید دارد: در تهران بهای لازم به تعزیه داده نمی‌شود، در حالی که نه تنها اجرا بلکه آموزش آن هم خیلی اهمیت دارد چون الان شاید چهار یا پنج تجزیه‌خوان قدیمی بیشتر باقی نمانده‌اند و اگر این‌ها هم بروند فکر می‌کنم دیگر تعزیه‌ای نداشته باشیم.

۲۵۸۲۴۳