طرحی به نام "ستایش"

این بار ستایش کوچک ما فقط سه سال دارد! قصد تشریح ابعاد فاجعه و اشاره به ریشه های آن را ندارم. فقط عموم هموطنان به ویژه مسئولان را به عزم جدی برای مقابله با کودک آزاری فرا می‌خوانم. البته اوایل دهه هفتاد که مسئول فرهنگسرای کودک بودم، طرحی در این خصوص دادم که جدی گرفته نشد. جزئیاتش را متأسفانه فراموش کرده‌ام. اما چشم‌انداز شتاب‌زده‌ای از آن را به یاد دارم. طرحی که بسیاری را به ورود در این گونه موارد مکلف می‌کند. هرچند مقابله با این پدیده، مستلزم عزم ملی و اراده ای قوی در عموم مردم است. اگر مسلمانیم، اگر وطن دوستیم، اگر وجدان داریم، باید به داد این کودکان برسیم. اولین گام احساس مسئولیت تک تک ماست. موارد را به مجاری قانونی یا دست کم به یکدیگر خبر بدهیم. قطعا مؤثر خواهد بود. و اما چند پیشنهاد به مسئولان:

دولت و مجلس:

ارائه هرچه سریعتر لایحه یا طرحی جامع در خصوص مبارزه با کودک آزاری

قوه قضاییه:

رسیدگی فوری و خارج از نوبت به پرونده‌های کودک آزاری، در نظر گرفتن اشد مجازات برای عاملان آن، سلب موقت یا دائم حق حضانت کودک بسته به شدت و میزان وقوع جرم. در صورت قطعی شدن سلب حق حضانت، اولویت نگهداری از کودک با بستگان نزدیک (در صورت تمایل) و در غیر این صورت برعهده نهادهای قانونی خواهند بود.

آموزش و پرورش:

الزام مدیران مدارس به ارائه گزارش در صورت اطلاع از وقوع کودک آزاری یا امکان وقوع آن در خانواده‌ها

پایگاه‌های بسیج و مساجد:

 فراخوان جدی اقشار مؤمن و انقلابی به مشارکت در طرح مقابله با کودک آزاری و تبلیغ تکلیف شرعی بودن این وظیفه

 نیروی انتظامی:

جدی گرفتن جرم کودک آزاری توسط والدین، اولیا، باندهای تکدی‌گری و... جلب متهمان و تحویل قربانی به مراکز قانونی تا انجام مراحل قضایی

سازمان بهزیستی:

ایجاد امکان و ظرفیت جدید برای پذیرش بی‌قید و شرط کودکان آزاردیده و تسهیل در مقررات مربوط به متقاضیان سرپرستی فرزندخوانده.

این بحث ادامه دارد...