میلاد حضرت زینب (س)

ای صبوری مطلق! صدای همهمه در هفت آسمان پیچیده است امروز، آواز بلند ملایک، از عرش شنیده می شود. هاله های نور در گرداگرد خورشید دیده می شود. هلهله مشتاقان نور به گوش می رسد. زینب(س) …

ای صبوری مطلق! صدای همهمه در هفت آسمان پیچیده است
امروز، آواز بلند ملایک، از عرش شنیده می شود. هاله های نور در گرداگرد خورشید دیده می شود. هلهله مشتاقان نور به گوش می رسد. زینب(س) که آمد، دامان نگاه ما را از گل های خنده پُر کرد. بانویی آمد که زخم های سنگین قرن ها ستمی را که بر آل اللّه رفت، به دوش کشید.
حضرت زینب(س) را به علت عبادت و بندگی اش، «ولیِّهُٔ اللّه»، «عَابِدَهُٔ ءالِ عَلِی»، «عارفه» و «زاهده» نام نهاده اند. او از زنان برگزیده و پارسای روزگار بود. از جمله ویژگی های زینب که به او موقعیت ویژه ای می بخشید عقل و تدبیر او بود، حتی پیش از عاشورا، زینب به عقل و تدبیر، معروف و مشهور بود؛ به طوری که به او القاب «عقیله بنی هاشم»، «عقیله قریش»، «عقیلهٔ النساء» و «امرأهٔ عاقله» داده بودند.»
از اخبار و روایات چنین برمی آید که این بانوی جلیل القدر، به تفسیر علوم دین می پرداخته و زنان را راهنمایی و ارشاد می کرده است. از جمله القاب او، عالمه غیر معلمه است و این لقب را امام سجاد(ع) به وی داده است.
از امتیازات و ویژگی های دیگری که زینب کبری دارد، شجاعت است؛ شجاعتی علی گونه که در عاشورا بسیار مورد نیاز بود، اگر ذره ای ترس و وحشت از حکومت طاغوتی و جبار یزید در دل آن مخدره بود، هیچ گاه نمی توانست پیروز شود.
پیامبر(ص) او را مانند فاطمه زهرا(س) دوست می داشت و به وی محبت می کرد. در روایات آمده که «پس از اینکه قنداقه زینب را برایش آوردند، او را به سینه چسبانید و بوسید و نامش را زینب نهاد و سپس فرمود: وصیت می کنم حاضرین و غائبین امت را که این دختر را به حرمت پاس بدارند؛ همانا وی به خدیجه کبری مانند است.» زینب نیز رسول خدا(س) را از جان و دل دوست داشت؛ چنان که در آغوش وی آرام می گرفت و رازهایش را به او می گفت.
عبدالله بن جعفر، همسر زینب کبری بنا به هر علت در کربلا حضور نداشت؛ اما «دو تن از فرزندان او در رکاب امام حسین(ع) شهید شدند. مورخان درباه این دو تن نوشته اند: ایشان شجاعانه در رکاب حضرت سیدالشهدا(ع) جنگیدند تا شهید شدند.»
نیرویی فوق العاده در زینب(س) وجود دارد که توان تحمل در برابر همه آن رنج ها را به او می دهد؛ چنان که صبر و ثبات او، موجب حیرت همگان شده است. حضرت زینب(س) بر اثر توجهات و تربیت های خمسه طیبه، آنچنان خود را ساخته بود و آمادگی پیدا کرده بود که شهادت عزیزانش را با صبر و ثبات وصف ناپذیری تحمل می کرد. اساساً تقدیر زندگی اش چنین بود و چنین اقتضا می کرد تا زینب بتواند نهضت حسین را ادامه دهد و خود را در برابر مشکلات نبازد.
زینب(س) در عفاف و حجاب به حدی بود که همسایه ها هیچ گاه صدای او را نشنیدند و اصلاً او را ندیدند و وقتی برای زیارت قبر جدش از خانه خارج می شد؛ در حالی که امام حسن(ع) در یک جانب و امام حسین(ع)، در جانب دیگرش بودند. و امام علی(ع) پیشاپیش او حرکت می کرد و وقتی به نزدیک قبر می رسیدند، امیرالمؤمنین علی(ع) پیش می رفت و نور چراغ ها را کم می کرد.
زینب پس از واقعه عاشورا، «ام المصائب» نامیده شد. (ویژگی های حضرت زینب، سید نورالدین جزایری، ص ۶۶) کسی را که رفتار و گفتار او مبتنی بر راستی و درستی باشد، صدیقه می نامند و حضرت زینب، صدیقه صغری بود. (همان، ص ۶۹) زینب کبری به خاطر عبادت و بندگی اش، به دلیل صدماتی که متحمل شد، به خاطر محبتش به حسین و به دلیل علاقه ای که به جد و پدر و مادر و برادران خود داشت و علاقه متقابل آنها به این لقب نائل شد. (همان، ص ۷۳)
زینب (س) راضی به هر چه پیشامد بود و از پروردگار، گله ای نداشت؛ ازاین رو او را «راضِیهٌٔ بِالْقَدَرِ وَ الْقَضا» می گفتند.(همان، ص ۷۹) کعبهٔ الرزایا: به خاطر شباهت حضرت زینب به کعبه این لقب را به او داده بودند؛ چرا که از هر سو به اطراف کعبه می آیند و این بانو آماج رزیّه و مصیبت بود. (همان، ص ۱۰۹) شریکهٔ الحسین: زینب کبری(س) از همه لحاظ با برادر سهیم بود؛ جز شهادت که به جای آن اسارت را متحمل شد. (همان، ص ۹۲) زینب کبری(س) را «موثقه» می گفتند؛ چرا که مورد اطمینان امام حسین(ع) و امام سجاد(ع) بود.(همان، ص ۱۰۷)