نقدی بر فیلم «زندگی شیرین»

همواره تولید فیلم در صنعت سینما با هزینه های بالایی همراه است و تهیه کنندگان و سازندگان اغلب به جبران مخارج با فروش خوب و تأمین هزینه های انجام شده می اندیشند و متأسفانه گاهی …

همواره تولید فیلم در صنعت سینما با هزینه های بالایی همراه است و تهیه کنندگان و سازندگان اغلب به جبران مخارج با فروش خوب و تأمین هزینه های انجام شده می اندیشند و متأسفانه گاهی اوقات این نوع تفکر بر تفکر خلق آثار بدیع، ماندگار و هنری رجحان یافته است. به طور کلی دلیل این مسئله را می توان در حمایت نکردن مالی دست اندرکاران حوزه سینمایی از تمامی تولیداتی که قرار است اکران شود، ریشه یابی کرد. اعتقاد دارم تولیدات سینمایی که استانداردهای فیلم سازی را برای اکران رعایت کرده اند باید به نوعی بیمه شوند تا حداقل تضمین بازگشت هزینه ها برای تولید کنندگان مسجل شود و بتوانند بدون دغدغه و چالشی به ساخت آثار جذاب و ماندگار بیندیشند چرا که اگر غیر این باشد باید شاهد سیر نزولی آثار تولیدی در نهایت تعطیلی نوبتی سالن ها باشیم. نمی دانم چرا هر گاه فیلمی در گونه کمدی به اکران گذاشته می شود یاد تحقیر شدن و تضعیف شدن سینمای ملی و شعور مخاطبان می افتم. فراموش نکنیم این ژانر در دنیای سینما به صرف خنداندن و فروختن نیست بلکه پیام های مهمی دارد که شاید در آثار جدی هم نمی شد چنین بیان کرد.
فیلم «زندگی شیرین» به مانند اثر قبلی قدرت ا... صلح میرزایی یعنی «دلداده» بدون هر نوع انسجام درونی و پیام تأمل برانگیز است فقط موفقیت فیلم در فروش به نسبت بالای آن باعث معطوف شدن توجه سینما دوستان به آن شده است با وجود این که بسیاری از فیلم های در نوبت اکران پشت خط مانده اند، چه طور می شود از یک کارگردان در عرض کمتر از ۹ ماه ۲ فیلم روی پرده های نقره ای اکران شود، بماند، اما تشابه ساختاری شان را از همان مسئله می توان پیدا کرد یعنی ذائقه کمدی پسند مخاطبان و رکود بعضی سینماها.
از نمای لانگ شات و با نگاهی اجمالی به فیلم «زندگی شیرین» چیز خاص و قابل تأملی را نمی توان یافت، نه ترکیب بازیگران و نقش آفرینی شان، نه داستان و فیلم نامه، نه لوکیشن ها و جلوه های ویژه و نه آکسسوار صحنه و میزانسن.
مخاطبان تنها به بداهه پردازی برخی از بازیگران هم چون شفیعی جم - که الحق و الانصاف همواره تلاشش بر پوست اندازی از قالب همیشگی اش است دل خوش می کنند ضمن این که آواز خوانی جواد رضویان که در هر دو نقش برادران دوقلو خود را تکرار کرده در جهت رفع خستگی تماشاگر از قصه بی کشش فیلم مؤثر بود به ویژه انتخاب نوع موسیقی خیلی جوان پسند بود و در بیشتر دقایق با فیلمی موزیکال طرف می شدیم.
در فیلم «زندگی شیرین» صلح میرزایی نهیبی به پشت صحنه سینماگران زده ولی پرداخت به این موضوع تأثیری هم به همراه نداشت چرا که با لودگی و استهزاء در اجرا به پایین آمدن شأن بالای این قشر منجر شده است.
پر واضح است که انتخاب بازیگران فیلم به هیچ عنوان سختی به همراه نداشته است چرا که گروه تقریبا ثابت و البته آزمون پس داده شده ای هم چون جواد رضویان، شفیعی جم، علی صادقی، احمد پورمخبر، یوسف صیادی و بهنوش بختیاری می توانند فروش هر اثری را با هر موضوع و هر فیلم نامه ای تضمین کنند.
در این بین جواد رضویان و قدرت ا... صلح میرزایی، به زوج بازیگر کارگردان تبدیل شده اند که باید باز هم در آتیه شاهد در کنار هم قرار گرفتن آن ها باشیم، «زندگی شیرین» فیلمی با ساختاری اپیزودیک و در بیان شخصیت جذاب بود هر چند که شاید دو شیفته کردن نقش اول، به نوعی ادای دین به سینمای کلاسیک ایتالیا از سوی صلح میرزایی بوده است.
قابل پیش بینی بودن و البته خوب تمام شدن و باز شدن تمامی گره های داستان در چند دقیقه پایانی به نوعی پایان همیشگی داستان های ایرانی و به خصوص کمدی بوده که اغلب اوقات با ازدواج تمامی شخصیت ها آن طور که می خواستند همراه است، غیر از این فیلم می توان به مجردها، خوابگاه دختران و یا بسیاری از مجموعه های تلویزیونی اشاره کرد.
امیدواریم روزی مخاطبان و سینما دوستان بتوانند همانند انتهای فیلم «زندگی شیرین» به همراه سازندگان و البته دست اندرکاران سوار اتوبوس عشق هنر هفتم به ماه عسل بروند و سبک کمدی را به خوبی به سر مقصود برسانند.

کامبیز جاریانی