سید محمد حسین بهجت تبریزی (شهریار)

«سید محمد حسین بهجت تبریزی» متخلص به شهریار در سال ۱۲۸۵ هجری شمسی در روستای «خوشکناب» آذربایجان در خانواده ای متدین و اهل فضل متولد شد. شهریار که دوران کودکی خود را در میان روستاییان …

«سید محمد حسین بهجت تبریزی» متخلص به شهریار در سال ۱۲۸۵ هجری شمسی در روستای «خوشکناب» آذربایجان در خانواده ای متدین و اهل فضل متولد شد. شهریار که دوران کودکی خود را در میان روستاییان صمیمی و خونگرم خوشکناب در کنار کوه «حیدر بابا» گذرانده بود، نخستین شعر خویش را در ۴ سالگی به زبان ترکی آذربایجانی سرود.
وی پس از پایان دوران کودکی به تبریز آمد و دوران تحصیلات اولیه خود را در مدارس متحده، فیوضات و متوسطه این شهر گذراند و با قرائت و کتابت زبان ترکی، فارسی و عربی آشنا شد.
شهریار سپس به تهران رفت و در دارالفنون تا کلاس آخر مدرسه طب تحصیل کرد و در چند مریض خانه همه مدارج اکسترنی و انترنی را گذراند اما در سال آخر به علل ناراحتی خیال و پیشامدهای دیگر از ادامه تحصیل منصرف شد و با وجود تلاش هایی که بعدها توسط دوستانش به منظور تکمیل این یک سال تحصیلی انجام گرفت، شهریار رغبتی نشان نداد و ناچار شد که وارد خدمت دولتی شود. چند سالی در اداره ثبت اسناد نیشابور و مشهد خدمت کرد و در سال ۱۳۱۵ در بانک کشاورزی تهران مشغول به کار شد.
عمده اشعار نخستین شهریار به زبان فارسی سروده شده است اما به گفته خودش سفارش ها از جانب مادر و اطرافیانش باعث شد تا او طبع خود را در زبان مادری اش نیز بیازماید.
وی نخستین دفتر شعر خود را در سال ۱۳۰۸ با مقدمه ملک الشعرای بهار، سعید نفیسی و پژمان بختیاری منتشر کرد و منظومه «حیدر بابا سلام» نیز در سال ۱۳۲۲ از لحظه نشر مورد استقبال قرار گرفت. شهریار در سرودن این منظومه از ادبیات ملی آذربایجان الهام گرفت.
شهریار روح بسیار حساسی داشت و اشعارش تجلی دردهای بشری است. او هم چنین مقوله عشق را در اشعار خویش ناب تر از هر شعری عرضه داشته است.
شهریار شاعر ۳ زبانه است و اشعارش به زبان های ترکی آذربایجانی، فارسی و عربی است. او به همه زبان ها و ملت ها احترامی کامل دارد.
در سراسر اشعار شهریار روحی حساس و شاعرانه موج می زند که بر بال تخیلی پوینده و آفریننده در پرواز است و شعر او در هر زمینه که باشد از این خصیصه بهره مند است و به تجدد و نوآوری گرایشی محسوس دارد.
شعرهایی که برای نیما و به یاد او سروده و دگرگونی هایی که در برخی از اشعار خود در قالب و طرز تعبیر و زبان شعر به خرج داده، حتی تفاوت صور خیال و برداشت ها در قالب سنتی و بسیاری از جلوه های دیگر حاکی از طبع آزمایی ها در این زمینه و تجربه های متعدد اوست.
قسمت عمده ای از دیوان شهریار، غزل است. سادگی و عمومی بودن زبان و تعبیر یکی از موجبات رواج و شهرت شعر شهریار است.شهریار با روح تأثیر پذیر و قریحه سرشار شاعرانه که دارد عواطف، تخیلات و اندیشه های خود را به زبان مردم به شعر بازگو کرده است. از این رو شعر او برای همگان قابل درک، مأنوس و مؤثر است.
شهریار در زمینه های گوناگون به شیوه های متنوع شعر گفته است و شعرهایی که در موضوعات وطنی، اجتماعی، تاریخی و مذهبی و وقایع عصری سروده است، نیز کم نیست.
تازگی مضمون، خیال و تعبیر حتی در قالب شعر دیوان او را از بسیاری از شاعران عصر متمایز کرده است. اغلب اشعار شهریار به مناسبت حال و مقال سروده شده و از این روست که شاعر همه جا در آوردن لغات و تعبیرات روز و اصطلاحات معمول عامیانه امساک نمی کند و تنها وصف حال زمان است که شعر او را از اشعار گویندگان قدیم مجزا می کند.
وی در روزهای آخر عمر به دلیل بیماری در بیمارستان مهر تهران بستری شد. در ۲۷ شهریور ۱۳۶۷ بنا به وصیت خود در مقبرهٔالشعرای تبریز به خاک سپرده شد.