محمدعلی بهمنی

محمدعلی بهمنی در ۲۷ فروردین ۱۳۲۱ در شهر دزفول به دنیا آمد. وی دوران کودکی و نوجوانی را در تهران، کرج و بندرعباس گذراند و پس از تحصیلات مقدماتی از زمان کودکی در چاپخانه های تهران …

محمدعلی بهمنی در ۲۷ فروردین ۱۳۲۱ در شهر دزفول به دنیا آمد. وی دوران کودکی و نوجوانی را در تهران، کرج و بندرعباس گذراند و پس از تحصیلات مقدماتی از زمان کودکی در چاپخانه های تهران مشغول کار شد. او در چاپخانه با زنده یاد فریدون مشیری که آن روزها مسئول صفحه ادبی هفت تار چنگ مجله روشنفکر بود، آشنا شد و نخستین شعرش در سال ۱۳۳۰ یعنی زمانی که او تنها ۹ سال داشت، در مجله روشنفکر به چاپ رسید.
شعرهای او از همان زمان تاکنون به طور پراکنده در بسیاری از نشریات کشور و مجموعه شعرهای مختلف و جنگ ها، انتشار یافته است و بسیاری بر این عقیده اند که غزل های او وام دار سبک و سیاق نیماست.
بهمنی از سال ۱۳۴۵ همکاری خود را با رادیو آغاز کرد و پس از آن به شغل آزاد روی آورد. او از سال ۵۳ ساکن بندرعباس شد و پس از پیروزی انقلاب به تهران آمد و دوباره در سال ۶۳ به بندرعباس بازگشت.
وی مسئول چاپخانه دنیای چاپ بندرعباس و مدیر انتشارات چی چی کا در آن شهرستان است. وی در قالب های مختلف از کلاسیک، نیمایی و سپید به سرودن پرداخته است. اما وجه غالب شعرهای او غزل است.
بهمنی را می توان از زمره ترانه سرایان موفق این روزگار دانست. وی تاکنون با شرکت در برخی همایش های سراسری شعر دفاع مقدس علاقه مندی خود را به حضور در این عرصه نشان داده است.
وی در سال ۱۳۸۷ موفق به دریافت تندیس خورشید مهر به عنوان برترین غزل سرای ایران شد.
مجموعه های شعر باغ لال، در بی وزنی، عامیانه ها، گیسو، کلاه، کفتر، گاهی دلم برای خودم تنگ می شود، نیستان، این خانه واژه های نسوزی دارد از جمله آثار اوست.
شعر برای محمدعلی بهمنی چون موجودی جاندار است که شکل و قالب، لباس های آن را تشکیل و به آن شخصیت می دهند، با این همه او شیفته غزل است.
وی معتقد است: غزل، نه تنها در شعر امروز، بی تردید در شعر تمام فرداها جایگاه ویژه ای خواهد داشت. غزل هستی ایرانی است و خواهد بود. از نگاه او آن چه مهم است این که امانت حساس را به نسل های آینده تحویل دهیم.
اگرچه به رغم تمام این علاقه به غزل گفتن، بهمنی غزل را هرگز قالب نمی بندد. چون به اعتقاد او قالب یعنی محدودیت و هنر را نمی توان محدود کرد و به خاطر این حرف بارها زیر تهمت ها رفته ام.
وی می گوید: غزل یک شعر است که می تواند با روزگار خود و با شرایط جدید تغییر کند. سراینده مجموعه گاهی دلم برای خودم تنگ می شود که یکی دیگر از دغدغه هایش ترانه است معتقد است: بین شاعران و ترانه سرایان همیشه این مسئله مطرح است که ترانه شعر نیست.
محمدعلی بهمنی می گوید: ترانه ۵۰ درصد سازندگی است چرا که زمانی که غزل را می گوییم کسی به ما سفارش غزل را نمی گوید و جوششی در وجود است ولی هر هنری که ابتدا برای پول باشد خود به خود آسیب می بیند.
وی معتقد است به دلیل این که دیروز ترانه، فرصت خلاقیت را به ترانه ساز می داد و ترانه ساز با همنشینی با آهنگساز دست به خلاقیت می زد.