اِبْنِ رَسّام، شهابالدین ابوالعباس احمد بن ابی بکر بن احمد قادری حلبی (ح 773-844ق/1371-1440م)، محدث، فقیه و قاضی حنبلی. او در حماهٔ سوریه چشم به جهان گشود و هم در آنجا به تحصیل علوم مختلف پرداخت، از این رو به حَمَوی نیز شهرت یافت. پس از آن به دمشق، حمص، طرابلس، بعلبک و قاهره سفر کرد. در حماهٔ و شهرهای یاد شده، از عالمانی چون شهابالدین ابوالعباس مرداوی، حسن بن ابیالمجد، احمد بن حسین حمصی، اسماعیل بن بردس، ابوعبدالله شمسالدین بن الیونانیه، بلقینی و عراقی فقه و حدیث آموخت و از محدثانی چون ابن رجب، ابن سند، عبدالرحیم بن محمود بن خطیب، یحیی بن یوسف رَحَبی و ابن محب اجازهٔ روایت یافت (سخاوی، 1/249-250؛ ابن عماد، 7/253). برخی از محدثان چون ابن فهد و ابن موسی مراکشی از وی حدیث نقل کردهاند (سخاوی، همانجا). به عقیدهٔ سخاوی هر چند به ابن رسام اجازهٔ فتوی داده شد، اما از نظر علمی طبقهاش متوسط، بلکه پایینتر بوده است (همانجا).با اینکه ابن رسام به وعظ نیز اشتغال داشت، ولی بیشتر به کار قضا میپرداخت. وی مدتی در حماهٔ و یک چند در طرابلس و حلب به امر قضا مشغول بود. پس از مدتی اقامت در حلب باز به حماهٔ رفت و آنجا تا پایان عمر عهدهدار منصب قضا بود (همانجا). از ابن رسام دو اثر بر جای مانده است: 1. الاربعین فی الاسلام من الاحادیث النبویهٔ عن اربعین من مشایخ الاسلام، نسخهای از آن به خط مؤلفدربانکیپورموجوداست (مولویعبدالحمید،1/37)؛ 2. عقدالدّرر و اللا¸لی فی فضل الشهور و الایام واللیالی (سخاوی، همانجا؛ خدیویه، 6/156). ابن عماد نیز کتابی با عنوان لطائف المعارف در وعظ از وی ذکر کرده است (همانجا).