اِبْنِ خَفاجا، شهاب الدین احمد بن موسی صَفَدی (د 750ق/ 1349م)، محدث و فقیه شافعی. وی از مردم صَفَدْ (شهری در فلسطین) بوده و در همانجا رشد و کمال یافته است، اما پس از مدتی به یکی از آبادیهای صَفَد نقل مکان کرد و در همانجا به کار تألیف و عبادت و افتاء پرداخت (ابن حجر، 1/381). وی از ابن زملکانی (د 727ق/ 1327م) و دیگران فقه و حدیث آموخت. او را در بعضی از ابواب فقه مانند ارث و وصیت چیرهدست دانستهاند (ابن قاضی، 3/17). به نظر میرسد که وی زندگی را به قناعت و سادگی به سرآورده است. از این رو، چنانکه آوردهاند، هرگز منصب و مقامی نپذیرفت و هیچ گونه مستمری از کسی دریافت نکرد. معاش او از راه کشاورزی تأمین میشد (همو، 3/17- 18؛ ابن حجر، همانجا). آثار: 1. منهاج السالکین، شرح اربعین نَوَوی؛ نسخهٔ خطی این کتاب در کتابخانهٔ توپکاپی (کاراتای، شم و بخش از آن در دارالکتب مصر موجود است )؛ GAL,S,I/683) 2. المسائل و الفوائد: نسخهٔ خطی آن در کتابخانهٔ ظاهریهٔ دمشق موجود است (زرکلی، 1/261)؛ 3. شرح التنبیه، 10 مجلد، دربارهٔ فقه شافعی (ابن قاضی، 3/18)؛ 4. العمدهٔ، مختصری در فقه (همانجا). ظاهراً از دو اثر اخیر تاکنون نسخهای در جایی یافت نشده است.