اِبْنِ جُهَیْم، مفیدالدین ابوعبدالله محمد بن علی اسدی، حلی، متکلم، فقیه و اصولی شیعی در سدهٔ 7ق/13م. نام نیای بزرگ او را ابن طاووس (ص 109) به صورت «جهم» ضبط کرده است (برای آگاهی از نام و نسب وی نیز نک: شهید اول، 30؛ حر عاملی، 2/254؛ بحرانی، 265). از تاریخ تولد و وفات وی اطلاعی در دست نیست، لیکن از بررسی احوال مشایخ و راویان وی میتوان نتیجه گرفت که معاصر و در طبقهٔ محقق حلی (د 676ق/1277م) بوده است. از آنچه علامهٔ حلی دربارهٔ ملاقات خواجه نصیرالدین طوسی با محقق حلی در حله و گفت و گوی آن دو نقل کرده، چنین برمیآید که ابن جهیم یکی از سرآمدان عصر خود در اصول عقاید و اصول فقه بوده است (مجلسی، 104/64)، افزون بر این، فقاهت وی مورد اذعان علامهٔ حلی (همانجا) و ابن طاووس (همانجا) نیز بوده است. حر عاملی او را ادیب و شاعر نیز دانسته است (حر عاملی، 2/253). اسناد روایات مختلف (حلی، 8؛ ابن طاووس، همانجا؛ شهید اول؛ 30، 78، 87) نشان میدهد که ابن جهیم از مشایخ اجازه نیز بوده و حر عاملی (همانجا) وی را صدوق دانسته است. از مشایخ او سید فخار بن معدّ موسوی قابل ذکر است (حلی، ابن طاووس، همانجاها). در میان راویان و شاگردان وی نیز نام کسانی چون علامه حسن بن یوسف حلی (مجلسی، همانجا)، تقیالدین حسن بن علی بن داوودحلی (حلی، 7- 8) و سید عبدالکریم بن طاووس (ابن طاووس، 109) به چشم میخورد. از یک سند شهید اول (ص 87) برمیآید که سید مجدالدین محمد بن علی پدر عمیدالدین نیز بدون واسطه از وی روایت کرده است.