اِبْنِ بَیْلیک، احمد شهابالدین محسنی (24 محرم 699 -753ق/ 21 اکتبر 1299-1352م)، شاعر، ادیب، فقیه شافعی و امیر منطقهٔ دمیاط. ابن بیلیک در اسکندریه به دنیا آمد. پدر وی بدرالدین بیلیک بن عبدالله محسنی، «نایب» (والی) اسکندریه و برادرش ناصرالدین در 742ق/1341م «نایب» قاهره بود. پس از آنکه ناصرالدین مغضوب واقع شد، وی را به طرابلس و احمد را به دمشق تبعید کردند (ابن تغری بردی، 1/240-241). در شام احمد بن بیلیک، دوست و همدم امیر تنگز (د 741ق/1340م) نایب شام شد. به جهت این دوستی امیر شام زمینی به «اقطاع» به وی واگذار کرد (همو، 1/241). وی با تقیالدین سبکی نیز دوستی داشت، حتی هنگامی که به نظم التنبیه شیرازی همت گماشت. اشعار را به تدریج به نظر و تأیید او میرسانید (ابن حجر، 1/132). وی نیز مدتی امیر دمیاط بود (مقریزی، 2(3)/866). آثار: از ابن بیلیک چندین کتاب به صورت خطی در کتابخانههای جهان موجود است: 1. الجواهر الثمین فی نخب سیرالامین، رسالهای در سیرهٔ نبوی است که نسخهای از آن در کتابخانهٔ فاتح موجود است (عبدالبدیع، 2/112)؛ 2. روضهٔ الناظر و نزههٔ الخاطر، این کتاب شامل نظم و نثر (سید، 1/477) و پند و اندرز و به شیوهٔ کتاب زهرالا¸داب حصری است که نویسنده، آن را برای امیر ناصر بن البدر محسنی تألیف کرده است. نسخهای از آن در کتابخانهٔ توپکاپی سرای به شمارهٔ 8369 موجود است (کاراتای، )؛ IV/328 3. الروض النزیه فی نظم التنبیه، ابن بیلیک کتاب التنبیه فی فروع الشافعیهٔ تألیف ابواسحاق ابراهیم بن علی شیرازی (د 476ق/1083م) را به نظم درآورد و الروض النزیه خواند (حاجی خلیفه، 1/489، 492- 493).نسخهایازاینکتاب درمکتبهٔالاوقافموصل(عبدالرزاقاحمد، 3/60) و نسخهای دیگر در کتابخانهٔ چستربیتی به شمارهٔ 3312 موجود است ( آربری، .(II/30