اِبْنِ بِشْران، ابوالحسین علی بن محمد بن عبدالله بن بشران اموی معدل (328- 415ق/940-1024م)، محدث بغدادی الاصل. وی را صدوق، ثقه، خوشاخلاق، بسیار جوانمرد و متدین (ظاهر الدیانهٔ) ذکر کردهاند (خطیب، 12/99 و به نقل از او ذهبی، العبر، 2/229). ابن بشران نزد اساتیدی چون علی بن محمد مصری، اسماعیل بن محمد صفار و حسین بن صفوان بردعی و دیگران دانش آموخت (خطیب، 12/98- 99؛ ابن جوزی، 8/18). همچنین گروهی از مشاهیر از وی روایت کردهاند که از آن جمله، خطیب بغدادی را میتوان نام برد (ذهبی، سیر، 17/312). نوری (3/509)، شیخ طوسی را هم از شاگردان وی شمرده و از قول همو روایت کرده که او ابن بشران را در 411ق در بغداد دیده است، اما آقابزرگ (ص 126) در این مطلب تردید کرده و نوشته است که شاید این شخص همان علی بن محمد بن شیران (د 410ق) باشد. ابن بشران را پس از درگذشت درباب حرب بغداد به خاک سپردند. به ابن بشران یک کتاب به نام الفوائد یا الفوائد العوالی الحسان (در دو جزء) نسبت دادهاند که چند نسخه از آن در کتابخانههای مختلف موجود است (سزگین، 1(1)/469؛ سید، 2/190، 193).